Adam Julian Piotr Ludkiewicz
| Adam Julian Piotr Ludkiewicz | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nazwisko | Ludkiewicz | ||||||||
| Imię / imiona | Adam | ||||||||
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. dr inż. | ||||||||
| Data urodzenia | 12 lipca 1885 | ||||||||
| Miejsce urodzenia | Kaukle | ||||||||
| Data śmierci | 8 lipca 1958 | ||||||||
| Miejsce śmierci | Kraków | ||||||||
| Dyscyplina/specjalności | metalurgia stali | ||||||||
| Pełnione funkcje | Prodziekan Wydziału Hutniczego (1945–1947) | ||||||||
| Wydział | Wydział Metalurgiczny
| ||||||||
| Odznaczenia i nagrody | Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Oficerski OOP, Medal za Długoletnią Służbę, Medal Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości | ||||||||
| |||||||||
Prof. zw. dr inż. Adam Ludkiewicz (1885–1958)
Specjalność: metalurgia stali
Życiorys
Urodził się 12 lipca 1885 r. w majątku Kaukle w powiecie poniewskim na Ziemi Kowieńskiej (obecnie Litwa). Zmarł 8 lipca 1958 r. w Krakowie, pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie.
W 1914 r. ukończył studia inżynierskie w Instytucie Górniczym im. Katarzyny II w Petersburgu na Wydziale Metalurgicznym. Habilitował się w 1931 r. i został docentem metalurgii żelaza i metalurgii ogólnej, a następnie w 1932 r. mianowany został profesorem nadzwyczajnym metalurgii stali na Wydziale Hutniczym. Profesorem zwyczajnym został w 1945 r. W 1953 r. otrzymał stopień doktora nauk technicznych.
W latach 1914-1920 pracował w Zakładach Putiłowskich w Petersburgu najpierw na stanowisku inżyniera i pomocnika szefa, a od 1917 r. szefa stalowni. Po powrocie do Polski w 1920 r. podjął pracę w urzędzie górniczym w Dąbrowie Górniczej jako inspektor hutniczy.
Od 1922 r. związany z Akademią Górniczą, gdzie rozpoczął pracę jako starszy asystent w Zakładzie Metalurgii Żelaza na Wydziale Metalurgicznym, następnie od 1924 r. jako adiunkt. W latach 1923-1928 równolegle prowadził zajęcia z metalurgii żelaza w Szkole Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica w Dąbrowie Górniczej jako nauczyciel kontraktowy.
W 1939 r., w ramach Sonderaktion Krakau, został aresztowany i wraz z innymi profesorami wywieziony do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen. Po powrocie do Krakowa w 1940 r., wraz z profesorami Czyżewskim, Jeżewskim i Goetlem, założył Szkołę Górniczo—Hutniczo—Mierniczą w Krakowie, która w rzeczywistości była tajną Akademią Górniczą i przetrwała całą okupację niemiecką.
Po wojnie w 1945 r. podjął ponownie pracę w Akademii jako profesor zwyczajny metalurgii stali, piastując ponadto (do 1947 r.) funkcję prodziekana Wydziału Hutniczego.
Autor wielu prac naukowych z metalurgii surówki i stali, z których część została ogłoszona drukiem, a część wykorzystana bądź w przemyśle, bądź też dla celów dydaktycznych. Jego prace naukowe cechowała oryginalność oraz nowatorstwo, a referaty i wykłady oparte były w większości na własnych koncepcjach.
Odznaczenia i nagrody
Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Oficerski OOP, medale: za Długoletnią Służbę i Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości.
Bibliografia
Książki
- Skład osobowy i spis wykładów na rok akademicki 1946/47. Kraków, 1946, s. 60.
- Słownik biograficzny techników polskich. Z. 4/5. Red. Tadeusz Skarzyński, Warszawa: FSNT, 1994, s. 81–83.
- Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). Zeszyt specjalny 4. Kraków: Akademia Górniczo-Hutnicza, 1965, s. 130–133.