Kazimierz Jacek Szpunar: Różnice pomiędzy wersjami

Kazimierz Jacek Szpunar
Nazwisko	Szpunar
Imię / imiona	Kazimierz Jacek
Tytuły / stanowiska	Prof. dr hab. inż.
Data urodzenia	17 sierpnia 1918
Miejsce urodzenia	Kraków ;
Dyscyplina/specjalności	matematyka (zastosowania matematyki w mechanice i naukach przyrodniczych)
Pełnione funkcje	Kierownik Katedry Matematyki w latach 1961 (1962?)-1969
Wydział	Wydział Matematyki Stosowanej ; ;

Wersja z 10:54, 17 paź 2022

Prof. dr hab. inż. Kazimierz Jacek Szpunar (1918–)

biogram będzie uzupełniony

Dyscyplina/specjalności: matematyka, mechanika, górnictwo i geologia inżynierska,

Nota biograficzna

Urodził się 17 sierpnia 1918 roku w Krakowie.

W 1937 roku ukończył IV Gimnazjum Państwowe im. Henryka Sienkiewicza w Krakowie.

W 1949 roku ukończył Wydział Hutniczy AGH. Pracę zawodową rozpoczął już w 1946 roku, jako młodszy asystent w Katedrze Matematyki Wydziału Górniczego AG. W związku z reorganizacją struktury AGH, od 1952 roku pracował jako starszy asystent w Zakładzie i Katedrze Matematyki I Wydziału Geodezji Górniczej AGH

W 1958 roku na podstawie pracy "O pewnym równaniu różniczkowym charakteryzującym drgania tłumione", której promotorem był profesor Stanisław Gołąb, uzyskał stopień doktora.

W 1961 roku na podstawie rozprawy "Ujęcie stropu wyrobiska chodnikowego jako funkcja czasu" uzyskał stopień doktora habilitowanego. Następnie został docentem etatowym.

W latach 1962-1969 był kierownikiem Katedry Matematyki I WGG.

W latach 1970-1973 był kierownikiem Zakład Zastosowań Metod Matematycznych w Technice, a w latach 1974-1987 kierownikiem Zakładu Metod Optymalizacyjnych Optymalizacji Instytutu Matematyki AGH.

Zakład Zastosowań Metod Matematycznych w Technice do 1973

Ukończył studia na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej (dyplom w 1949 r.). Pracę doktorską obronił w 1958 r., habilitował się w 1961 r., tytuł profesora uzyskał w 1971 r.

Był młodszym asystentem w Katedrze Mechaniki Teoretycznej AG w 1946 r., młodszym asystentem Katedry Matematyki w latach 1946–49, starszym asystentem w latach 1949–53, adiunktem w latach 1953–56, zastępcą profesora w latach 1956–61. W latach 1961(1962?)-69 pełnił funkcję kierownika Katedry Matematyki.

Pracownik naukowy Instytutu Matematyki w latach 1969–1988, kierownik Zakładu Metod Optymalizacyjnych w latach 1969–1988, profesor od 1971 r.

Członek Polskiego Towarzystwa Matematycznego, Oddział w Krakowie 1960–, PTMTiS (Zarząd Oddziału w Krakowie 1962–), Komisji Nauk Technicznych Oddziału PAN w Krakowie 1960–, Sekcji Mechaniki Teoretycznej Komitetu Fizyki i Mechaniki Ośrodków Ciągłych PAN 1977–.

Badania: konstruowanie modeli matematycznych opisu pewnych zagadnień mechaniki górotworu, czasem z wykorzystaniem teorii sprężystości; badania jakościowe i ilościowe równań różniczkowych występujących w teorii drgań nieliniowych; podanie nowej definicji stabilności dla układów opisanych wektorowym równaniem różniczkowym w Rn z uwagi na obszary Omegao, Omega i przedział czasu [0, T] i pewne jej uogólnienia na układy ogólniejsze.

W latach 1970-1974 był członkiem Rady Naukowej Instytutu Matematyki.

W latach 1969-1984 był redaktorem działu "Matematyka-Fizyka-Chemia" Zeszytów Naukowych AGH.

W 1988 roku przeszedł na emeryturę.

Autor około 80 publikacji i 20 ekspertyz.

Promotor 2 prac doktorskich.

Odznaczenia i nagrody

Ministra Szkolnictwa Wyższego, Rektora AGH; Zasłużony Nauczyciel PRL 1982, Krzyż Kawalerski OOP 1973.

Źródła do biogramu

Książki

Kronika i spis absolwentów Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica 1919-1979. T. 2. Pion hutniczy. Kraków 1979, s. 110
Księga wychowanków i wychowawców Akademii Górniczej w Krakowie (1919-1949). Oprac. J. Sulima-Samujłło. Kraków 1979, s. 182
[Skład Osobowy AGH … 1946/47]. Kraków 1946, s.32, 33
[Skład Osobowy AGH … 1951/52]. Kraków 1952, s. 43, 47
[Skład Osobowy AGH … 1971/72]. Kraków 1973, s. 130

Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. [Oprac.] zespół aut. K. Pikoń (red. naczelny), A. Sokołowska (dyrektor projektu), K. Pikoń. Gliwice 2004, s. 357, [foto]
Współcześni uczeni polscy : słownik biograficzny. T. 4 : S – Ż. Red. nauk. J. Kapuścik. Warszawa 2002, s. 366, [foto]

Źródło:

Księga wychowanków i wychowawców Akademii Górniczej w Krakowie (1919–1949). S. 182
Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny. T. 4 : S–Ż. Warszawa 2002. S. 366, portr.

Artykuły

Inne

stan na dzień 17.10.2022

@@ Linia 30: / Linia 30: @@
 W 1961 roku na podstawie rozprawy "Ujęcie stropu wyrobiska chodnikowego jako funkcja czasu" uzyskał stopień doktora habilitowanego. Następnie został docentem etatowym.
-W latach 1961-1969 był kierownikiem Katedry Matematyki I WGG.
+W latach 1962-1969 był kierownikiem Katedry Matematyki I WGG.
-W latach 1970-1973 był kierownikiem Zakład Zastosowań Metod Matematycznych w Technice, a w latach 1974-1988 kierownikiem Zakładu Metod Optymalizacyjnych Optymalizacji [[instytut Matematyki|Instytutu Matematyki]] AGH.
+W latach 1970-1973 był kierownikiem Zakład Zastosowań Metod Matematycznych w Technice, a w latach 1974-1987 kierownikiem Zakładu Metod Optymalizacyjnych Optymalizacji [[instytut Matematyki|Instytutu Matematyki]] AGH.
 Zakład Zastosowań Metod Matematycznych w Technice do 1973
@@ Linia 45: / Linia 45: @@
 Badania: konstruowanie modeli matematycznych opisu pewnych zagadnień mechaniki górotworu, czasem z wykorzystaniem teorii sprężystości; badania jakościowe i ilościowe równań różniczkowych występujących w teorii drgań nieliniowych; podanie nowej definicji stabilności dla układów opisanych wektorowym równaniem różniczkowym w Rn z uwagi na obszary Omegao, Omega i przedział czasu [0, T] i pewne jej uogólnienia na układy ogólniejsze.
+W latach 1970-1974 był członkiem Rady Naukowej Instytutu Matematyki.
+W latach 1969-1984 był redaktorem działu "Matematyka-Fizyka-Chemia" Zeszytów Naukowych AGH.
+W 1988 roku przeszedł na emeryturę.
 Autor około 80 publikacji i 20 ekspertyz.