Karol Jan Łowiński: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
mNie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 4: Linia 4:
|honorific-prefix=Prof. zw. dr. inż.
|honorific-prefix=Prof. zw. dr. inż.
|image=Karol_Lowinski.jpg
|image=Karol_Lowinski.jpg
|birth_date=1871
|birth_date=24 marca 1871
|birth_place=Wałcz
|birth_place=Wałcz
|death_date=1936
|death_date=26 lipca 1936
|death_place=Kraków
|death_place=Kraków
|fields=budowa maszyn hutniczych, walcownictwo
|fields=budowa maszyn hutniczych, walcownictwo
|function=Dziekan Wydziału Hutniczego w latach 1926–1929
|function=Dziekan Wydziału Hutniczego (1926–1929)
|faculty=Wydział Inżynierii Metali i Informatyki Przemysłowej
|faculty=Wydział Hutniczy
|name=Karol Łowiński
|name=Karol Łowiński
|honorific-suffix=
|honorific-suffix=
Linia 50: Linia 50:
Specjalność: budowa maszyn hutniczych, walcownictwo
Specjalność: budowa maszyn hutniczych, walcownictwo


Urodzony 24 marca 1871 roku w Wałczu k. Piły, zmarł 26 lipca 1936 roku w Krakowie. W 1897 r. uzyskał dyplom inżyniera mechanika na politechnice w Berlinie-Charlottenburgu. W latach 1900–1901 był asystentem na tej politechnice, następnie przeniósł sie do Warszawy. Pracował m.in. w fabryce maszyn A. Repphan S.A., w Zakładach Ostrowieckich, w walcowni w Bodzechowie, w Hucie „Częstochowa” i in. Od 1921 r. wykładał walcownictwo i kuźnictwo na PW.
Urodzony 24 marca 1871 roku w Wałczu k. Piły, zmarł 26 lipca 1936 roku w Krakowie.  
 
W 1897 r. uzyskał dyplom inżyniera mechanika na politechnice w Berlinie-Charlottenburgu.  
 
W latach 1900–1901 był asystentem na tej politechnice, następnie przeniósł sie do Warszawy. Pracował m.in. w fabryce maszyn A. Repphan S.A., w Zakładach Ostrowieckich, w walcowni w Bodzechowie, w Hucie „Częstochowa” i in. Od 1921 r. wykładał walcownictwo i kuźnictwo na PW.


Od 1924 r. związany z AG, gdzie w 1924 r. został prof. nadzw., a od 1935 r. prof. zw. w Katedrze Maszyn Hutniczych oraz Walcownictwa i Kuźnictwa. W opinii wychowanków był dobrym wykładowca i świetnym znawcą rysunku technicznego. Duże znaczenie przywiązywał do wycieczek zagranicznych, jako środka dydaktycznego.
Od 1924 r. związany z AG, gdzie w 1924 r. został prof. nadzw., a od 1935 r. prof. zw. w Katedrze Maszyn Hutniczych oraz Walcownictwa i Kuźnictwa. W opinii wychowanków był dobrym wykładowca i świetnym znawcą rysunku technicznego. Duże znaczenie przywiązywał do wycieczek zagranicznych, jako środka dydaktycznego.

Wersja z 13:29, 26 sty 2015

Karol Jan Łowiński
Karol Lowinski.jpg
Nazwisko Łowiński
Imię / imiona Karol
Tytuły / stanowiska Prof. zw. dr. inż.
Data urodzenia 24 marca 1871
Miejsce urodzenia Wałcz
Data śmierci 26 lipca 1936
Miejsce śmierci Kraków
Dyscyplina/specjalności budowa maszyn hutniczych, walcownictwo
Pełnione funkcje Dziekan Wydziału Hutniczego (1926–1929)
Wydział Wydział Hutniczy



FunkcjeGdzieoddo
DziekanWydział Hutniczy19261929
ProdziekanWydział Hutniczy19291932

Prof. zw. dr. inż. Karol Łowiński (1871–1936)

Specjalność: budowa maszyn hutniczych, walcownictwo

Urodzony 24 marca 1871 roku w Wałczu k. Piły, zmarł 26 lipca 1936 roku w Krakowie.

W 1897 r. uzyskał dyplom inżyniera mechanika na politechnice w Berlinie-Charlottenburgu.

W latach 1900–1901 był asystentem na tej politechnice, następnie przeniósł sie do Warszawy. Pracował m.in. w fabryce maszyn A. Repphan S.A., w Zakładach Ostrowieckich, w walcowni w Bodzechowie, w Hucie „Częstochowa” i in. Od 1921 r. wykładał walcownictwo i kuźnictwo na PW.

Od 1924 r. związany z AG, gdzie w 1924 r. został prof. nadzw., a od 1935 r. prof. zw. w Katedrze Maszyn Hutniczych oraz Walcownictwa i Kuźnictwa. W opinii wychowanków był dobrym wykładowca i świetnym znawcą rysunku technicznego. Duże znaczenie przywiązywał do wycieczek zagranicznych, jako środka dydaktycznego.

Publikował w „Hutniku” artykuły z zakresu walcownictwa, opracował tabele stygnięcia żelaza okrągłego, przeprowadzał badania dla poparcia teorii „płynięcia stożków”. Uczestniczył w pracach nad polską terminologią techniczną dot. hutnictwa.

Źródło:

  • Polski słownik pionierów techniki. s. 126
  • Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 138–141