Adam Julian Piotr Ludkiewicz

Z Historia AGH
Adam Julian Piotr Ludkiewicz
Adam Ludkiewicz.jpg
Nazwisko Ludkiewicz
Imię / imiona Adam
Tytuły / stanowiska Prof. zw. dr inż.
Data urodzenia 12 lipca 1885
Miejsce urodzenia Kaukle
Data śmierci 8 lipca 1958
Miejsce śmierci Kraków
Dyscyplina/specjalności metalurgia stali
Pełnione funkcje Prodziekan Wydziału Metalurgicznego (1945–1947)
Wydział Wydział Inżynierii Metali i Informatyki Przemysłowej


Odznaczenia i nagrody Krzyż Oficerski Odrodzenia Polski, Medal za Długoletnią Służbę, Medal Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości (przed II wojną), Złoty Krzyż Zasługi (po wojnie)
FunkcjeGdzieoddo
ProdziekanWydział Hutniczy19451947


Prof. zw. dr inż. Adam Ludkiewicz (1885–1958)

Specjalność: metalurgia stali

Życiorys

Urodził się 12 lipca 1885 r. w majątku Kaukle w powiecie poniewskim na Ziemi Kowieńskiej (obecnie Litwa). Zmarł 8 lipca 1958 r. w Krakowie, pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie.

W 1914 r. ukończył studia inżynierskie w Instytucie Górniczym im. Katarzyny II w Petersburgu na Wydziale Metalurgicznym. Habilitował się w 1931 r. i został docentem metalurgii żelaza i metalurgii ogólnej, a następnie w 1932 r. mianowany został profesorem nadzwyczajnym metalurgii stali na Wydziale Hutniczym. Profesorem zwyczajnym został w 1945 r. W 1953 r. otrzymał stopień doktora nauk technicznych.

W latach 1914-1920 pracował w Zakładach Putiłowskich w Petersburgu najpierw na stanowisku inżyniera i pomocnika szefa, a od 1917 r. szefa stalowni. Po powrocie do polski w 1920 roku podjął pracę w urzędzie górniczym w Dąbrowie Górniczej jako inspektor hutniczy.

Od 1922 roku związany z Akademią Górniczą, gdzie rozpoczął pracę jako starszy asystent w Zakładzie Metalurgii Żelaza na Wydziale Metalurgicznym, następnie od 1924 r. jako adiunkt. W latach 1923-1928 równolegle prowadził zajęcia z metalurgii żelaza w Szkole Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica w Dąbrowie Górniczej jako nauczyciel kontraktowy. W 1939 r., w ramach Sonderaktion Krakau, został aresztowany i wraz z innymi profesorami wywieziony do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen. Po powrocie do Krakowa w 1940 r., wraz z profesorami Czyżewskim, Jeżewskim i Goetlem, założył Szkołę Górniczo—Hutniczo—Mierniczą w Krakowie, która w rzeczywistości była tajną Akademią Górniczą i przetrwała całą okupację niemiecką.

Po wojnie w 1945 r. podjął ponownie pracę w Akademii jako profesor zwyczajny metalurgii stali, piastując ponadto (do 1947 r.) funkcję prodziekana Wydziału Metalurgicznego.

Autor wielu prac naukowych z metalurgii surówki i stali, z których część została ogłoszona drukiem, a część wykorzystana bądź w przemyśle, bądź też dla celów dydaktycznych. Jego prace naukowe cechowała oryginalność oraz nowatorstwo, a referaty i wykłady oparte były w większości na własnych koncepcjach.

Odznaczenia i nagrody

Złoty Krzyż Zasługi; Krzyż Oficerski OOP; medale za Długoletnią Służbę i Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości.

Bibliografia

Książki

  • Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). Zeszyt specjalny 4. Kraków: Akademia Górniczo-Hutnicza, 1965, s. 130–133.
  • Słownik biograficzny techników polskich. Z. 4/5. Red. Tadeusz Skarzyński, Warszawa: FSNT, 1994, s. 81–83.