Emil Zieliński: Różnice pomiędzy wersjami

Emil Zieliński
Nazwisko	Zieliński
Imię / imiona	Emil
Tytuły / stanowiska	Prof. dr hab.
Data urodzenia	20 września 1919
Miejsce urodzenia	Bulowice
Data śmierci	6 marca 2017
Dyscyplina/specjalności	chemia, chemia analityczna, ochrona środowiska
Pełnione funkcje	Prodziekan Wydziału Odlewnictwa AGH (1964–1972, 1983–1986) i Wydziału Technologii i Mechanizacji Odlewnictwa (1974-1983)
Wydział	Wydział Odlewnictwa ;
Odznaczenia i nagrody	Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej”

Aktualna wersja na dzień 09:57, 29 kwi 2021

Prof. dr hab. Emil Zieliński (1919–2017)

Dyscyplina/specjalności: chemia, chemia analityczna, ochrona środowiska

Nota biograficzna

Urodził się 20 września 1919 roku w Bulowicach. Zmarł 6 marca 2017 roku. Pochowany w Krakowie na Cmentarzu Salwatorskim.

W 1937 roku rozpoczął studia chemiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Naukę przerwał wybuch II wojny światowej. W 1941 roku został wysłany na przymusowe roboty do Niemiec. Studia chemiczne na UJ wznowił pod koniec kwietnia 1945 roku. Dyplom magistra uzyskał w 1947 roku na podstawie pracy „Prace doświadczalne nad adsorpcją selektywną na tlenku glinu”.

Pracę zawodową rozpoczął w 1947 roku jako starszy asystent w Zakładzie Chemii Ogólnej i Analitycznej Wydziału Hutniczego Akademii Górniczej. Tytuł doktora uzyskał w 1951 roku na podstawie pracy „Krystalochemia siarczku kadmu strąconego siarkowodorem z roztworu siarczanu kadmu” napisanej pod kierunkiem prof. Lucjana Czerskiego. Z chwilą utworzenia w 1951 roku Wydziału Odlewnictwa Znalazł się w jego strukturach. Początkowo był adiunktem w Zakładzie Chemii Ogólnej Katedry Chemii Ogólnej Wydziału Odlewnictwa. W Katedrze Chemii razem z prof. Andrzejem Czaplińskim i pod patronatem prof. Karola Adwentowskiego współtworzył Pracownię Niskich Temperatur. Tam pracował nad otrzymywaniem helu z gazów ziemnych metodą termochromatografii. Prace zaowocowały w 1959 roku patentem o nazwie „Sposób otrzymywania helu i neonu z koncentratów helowo-neonowych zawierających azot i wodór”. Metoda ta została wdrożona do produkcji w Zakładach Azotowych w Chorzowie w 1960 roku. W późniejszych poszukiwaniach helonośnych gazów ziemnych współpracował jako analityk z prof. Janem Głogoczowskim z Instytutu Naftowego.

W 1962 roku przedstawił rozprawę habilitacyjną pt. „Wydajność i efektywność kolumn chromatograficznych do otrzymywania helu i neonu”. Prace związane z opracowaniem chromatograficznych metod analizy gazów były powodem utworzenia Pracowni Analizy Gazów w Katedrze Chemii. Prowadził badania nad doskonaleniem metod chromatograficznych w analizie gazów. W latach siedemdziesiątych doświadczenia Profesora w analizie chromatograficznej zostały wykorzystane w analityce zanieczyszczeń powietrza w przemyśle odlewniczym. Oceniano różne technologie odlewnicze pod kątem emisji szkodliwych gazów, w tym wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych. W 1976 uzyskał tytuł profesora.

W 1963 roku otrzymał stopień docenta, profesor nadzwyczajny w latach 1976–1989, prodziekan Wydziału Odlewnictwa w latach 1964–1972 i 1983–1986 oraz w latach 1974-1983 Wydziału Technologii i Mechanizacji Odlewnictwa.

Staże: Bergakademie Freiberg w 1965 roku i Montanuniwersitat Leoben w 1982 roku.

W 1989 roku przeszedł na emeryturę.

Autor około 80 oryginalnych prac naukowych, wielu podręczników akademickich oraz kilku patentów. Promotor kilku prac doktorskich.

Doświadczenia Profesora z zakresu analizy gazów zostały docenione nominacją na Przewodniczącego Podkomisji Analizy Gazów i Powietrza Komitetu Chemii Analitycznej PAN w latach 1965–1990, był również członkiem Komisji Metalurgicznej PAN w latach 1968–1995.

Odznaczenia i nagrody

Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej”, „Zasłużony Opolszczyźnie”, nagrody państwowe i resortowe oraz wielokrotnie Nagrody Rektora AGH

Źródła do biogramu

Książki

Kronika Wydziału Odlewnictwa Akademii Górniczo-Hutniczej 1951-2011. Oprac. Z. Kulig. Kraków 2011, s. 42, 47, 50, 52, 62, 69, 85, 106, 118
[Skład Osobowy Akademii Górniczej … 1947/48]. Kraków 1947, s. 59, 61
[Skład Osobowy Akademii Górniczej … 1948/49]. Kraków 1948, s. 42, 45
[Skład Osobowy AGH … 1953/54]. Kraków 1954, s. 110, 112, 133, 220
Współcześni uczeni polscy : słownik biograficzny. T. 4 : S–Ż. Red nauk. J. Kapuścik. Warszawa 2002, s. 856, [foto]

Artykuły

Dziennik Polski 2017, nr 64 (17 III 2017), s. A13 [nekr.]
Dziennik Polski 2017, nr 65 (18-19 III 2017), s. A12 [nekr.]
Gazeta Wyborcza 2017, nr 64 (17 III 2017), [dod.] Gazeta Wyborcza Kraków, s 14 [nekr.]
Gratulacje dla Profesora. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1998, nr 60, s. 28

Inne

Odszedł prof. Emil Zieliński [online] [przeglądany 21.04.2017]. Dostępny w: http://www.agh.edu.pl/aktualnosci/info/article/odszedl-prof-emil-zielinski/

@@ Linia 4: / Linia 4: @@
 |honorific-prefix=Prof. dr hab.
 |image=Emil_Zielinski.jpg
-|birth_date=1919
+|birth_date=20 września 1919
 |birth_place=Bulowice
 |death_date=6 marca 2017
-|fields=chemia (chemia analityczna i ochrona środowiska)
+|fields=chemia, chemia analityczna, ochrona środowiska
-|function=Prodziekan Wydziału Odlewnictwa  (1964–1972, 1974–1986)
+|function=Prodziekan Wydziału Odlewnictwa AGH (1964–1972, 1983–1986) i Wydziału Technologii i Mechanizacji Odlewnictwa (1974-1983)
 |faculty=Wydział Odlewnictwa
-|awards=Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
+|awards=Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej”
-}}
+}}{{Funkcja
-{{Funkcja
 |Stanowisko=Prodziekan
 |Jednostka=Wydział Odlewnictwa
 |Rok_od=1964
 |Rok_do=1972
-}}
+}}{{Funkcja
-{{Funkcja
+|Stanowisko=Prodziekan
+|Jednostka=Wydział Technologii i Mechanizacji Odlewnictwa
+|Rok_od=1974
+|Rok_do=1983
+}}{{Funkcja
 |Stanowisko=Prodziekan
 |Jednostka=Wydział Odlewnictwa
-|Rok_od=1974
+|Rok_od=1983
 |Rok_do=1986
 }}
-Prof. dr hab. '''Emil Zieliński''' (1919–)
+Prof. dr hab. '''Emil Zieliński''' (1919–2017)
-Dyscyplina/specjalności: chemia (chemia analityczna i ochrona środowiska)
+Dyscyplina/specjalności: chemia, chemia analityczna, ochrona środowiska
 == Nota biograficzna ==
@@ Linia 32: / Linia 35: @@
 W 1937 roku rozpoczął studia chemiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Naukę przerwał wybuch II wojny światowej. W 1941 roku został wysłany na przymusowe roboty do Niemiec. Studia chemiczne na UJ wznowił pod koniec kwietnia 1945 roku. Dyplom magistra uzyskał w 1947 roku na podstawie pracy „Prace doświadczalne nad adsorpcją selektywną na tlenku glinu”.
-Pracę zawodową rozpoczął w 1947 roku w Katedrze Chemii Ogólnej i Analitycznej [[Wydział Hutniczy|Wydziału Hutniczego]] Akademii Górniczej. Tytuł doktora uzyskał w 1951 roku na podstawie pracy „Krystalochemia siarczku kadmu strąconego siarkowodorem z roztworu siarczanu kadmu” napisanej pod kierunkiem prof. Lucjana Czerskiego.
+Pracę zawodową rozpoczął w 1947 roku jako starszy asystent w Zakładzie Chemii Ogólnej i Analitycznej [[Wydział Hutniczy|Wydziału Hutniczego]] Akademii Górniczej. Tytuł doktora uzyskał w 1951 roku na podstawie pracy „Krystalochemia siarczku kadmu strąconego siarkowodorem z roztworu siarczanu kadmu” napisanej pod kierunkiem prof. Lucjana Czerskiego.
 Z chwilą utworzenia w 1951 roku Wydziału Odlewnictwa Znalazł się w jego strukturach. Początkowo był adiunktem w Zakładzie Chemii Ogólnej Katedry Chemii Ogólnej [[Wydział Odlewnictwa|Wydziału Odlewnictwa]]. W Katedrze Chemii razem z prof. Andrzejem Czaplińskim i pod patronatem prof. Karola Adwentowskiego współtworzył Pracownię Niskich Temperatur. Tam pracował nad otrzymywaniem helu z gazów ziemnych metodą termochromatografii. Prace zaowocowały w 1959 roku patentem o nazwie „Sposób otrzymywania helu i neonu z koncentratów helowo-neonowych zawierających azot i wodór”. Metoda ta została wdrożona do produkcji w Zakładach Azotowych w Chorzowie w 1960 roku. W późniejszych poszukiwaniach helonośnych gazów ziemnych współpracował jako analityk z prof. Janem Głogoczowskim z Instytutu Naftowego.
-W 1962 roku przedstawił rozprawę habilitacyjną pt. „Wydajność i efektywność kolumn chromatograficznych do otrzymywania helu i neonu”. Prace związane z opracowaniem chromatograficznych metod analizy gazów były powodem utworzenia Pracowni Analizy Gazów w Katedrze Chemii. Prowadził badania nad doskonaleniem metod chromatograficznych w analizie gazów. W latach siedemdziesiątych doświadczenia Profesora w analizie chromatograficznej zostały wykorzystane w analityce zanieczyszczeń powietrza w przemyśle odlewniczym. Oceniano różne technologie odlewnicze pod kątem emisji szkodliwych gazów, w tym wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych.
+W 1962 roku przedstawił rozprawę habilitacyjną pt. „Wydajność i efektywność kolumn chromatograficznych do otrzymywania helu i neonu”. Prace związane z opracowaniem chromatograficznych metod analizy gazów były powodem utworzenia Pracowni Analizy Gazów w Katedrze Chemii. Prowadził badania nad doskonaleniem metod chromatograficznych w analizie gazów. W latach siedemdziesiątych doświadczenia Profesora w analizie chromatograficznej zostały wykorzystane w analityce zanieczyszczeń powietrza w przemyśle odlewniczym. Oceniano różne technologie odlewnicze pod kątem emisji szkodliwych gazów, w tym wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych. W 1976 uzyskał tytuł profesora.
-W 1963 roku otrzymał stopień docenta, profesor nadzwyczajny w latach 1976–1989, prodziekan Wydziału Odlewnictwa w latach 1964–1972 i 1974–1986.
+W 1963 roku otrzymał stopień docenta, profesor nadzwyczajny w latach 1976–1989, prodziekan Wydziału Odlewnictwa w latach 1964–1972 i 1983–1986 oraz w latach 1974-1983 Wydziału Technologii i Mechanizacji Odlewnictwa.
 Staże: Bergakademie Freiberg w 1965 roku i Montanuniwersitat Leoben w 1982 roku.
@@ Linia 48: / Linia 51: @@
 Doświadczenia Profesora z zakresu analizy gazów zostały docenione nominacją na Przewodniczącego Podkomisji Analizy Gazów i Powietrza Komitetu Chemii Analitycznej PAN w latach 1965–1990, był również członkiem Komisji Metalurgicznej PAN w latach 1968–1995.
-Autor około 45 prac oryginalnych, kilku patentów, kilkunastu ekspertyz. Promotor prac doktorskich.
+==== Odznaczenia i nagrody ====
-==== Odznaczenia i nagrody ====
+[[Złoty Krzyż Zasługi]], [[Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski]], [[Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej”]], „Zasłużony Opolszczyźnie”, nagrody państwowe i resortowe oraz wielokrotnie Nagrody Rektora AGH
-Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Zasłużony Nauczyciel, „Zasłużonemu Opolszczyźnie”, nagrody państwowe i resortowe oraz wielokrotnie Nagrody Rektora AGH.
-== Bibliografia ==
+== Źródła do biogramu ==
 ==== Książki ====
-** Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny. T. 4 : S–Ż. Warszawa 2002. S. 856, portr.
+* Kronika Wydziału Odlewnictwa Akademii Górniczo-Hutniczej 1951-2011. Oprac. Z. Kulig. Kraków 2011, s. 42, 47, 50, 52, 62, 69, 85, 106, 118
+* [Skład Osobowy Akademii Górniczej … 1947/48]. Kraków 1947, s. 59, 61
+* [Skład Osobowy Akademii Górniczej … 1948/49]. Kraków 1948, s. 42, 45
+* [Skład Osobowy AGH … 1953/54]. Kraków 1954, s. 110, 112, 133, 220
+* Współcześni uczeni polscy : słownik biograficzny. T. 4 : S–Ż. Red nauk. J. Kapuścik. Warszawa 2002, s. 856, [foto]
 ==== Artykuły ====
-* Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1998 nr 60. s. 28
+* ''Dziennik Polski'' 2017, nr 64 (17 III 2017), s. A13 [nekr.]
+* ''Dziennik Polski'' 2017, nr 65 (18-19 III 2017), s. A12 [nekr.]
+* ''Gazeta Wyborcza'' 2017, nr 64 (17 III 2017), [dod.] ''Gazeta Wyborcza Kraków'', s 14 [nekr.]
+* Gratulacje dla Profesora. ''Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH'' 1998, nr 60, s. 28
 ==== Inne ====
-* Odszedł prof. Emil Zieliński [online] [przeglądany 21.04.2017]. Dostępny w: //www.agh.edu.pl/aktualnosci/info/article/odszedl-prof-emil-zielinski/
+* Odszedł prof. Emil Zieliński [online] [przeglądany 21.04.2017]. Dostępny w: http://www.agh.edu.pl/aktualnosci/info/article/odszedl-prof-emil-zielinski/