Wacław Olszak: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
mNie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
 
(Nie pokazano 63 wersji utworzonych przez 5 użytkowników)
Linia 2: Linia 2:
|family-name=Olszak
|family-name=Olszak
|given-name=Wacław
|given-name=Wacław
|honorific-prefix=Prof. zw. dr hab. inż.
|honorific-prefix=Prof. dr hab. inż.
|image=Waclaw_Olszak.jpg
|image=Waclaw_Olszak.jpg
|birth_date=24 października 1902
|birth_date=24 października 1902
Linia 9: Linia 9:
|death_place=Udine (Włochy)
|death_place=Udine (Włochy)
|fields=teoria plastyczności, teoria sprężystości, konstrukcje budowlane, reologia
|fields=teoria plastyczności, teoria sprężystości, konstrukcje budowlane, reologia
|function=Prodziekan Wydziału Elektro-Mechanicznego (1948-1950)
|function=Prodziekan Wydziału Elektromechanicznego AG (1948-1950)
|faculty=Wydział Elektro-Mechaniczny
|faculty=Wydział Elektromechaniczny
|awards=Krzyż Komandorski z Gwiazdą OOP
|awards=Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
|dhc_year=1969
|dhc_year=1969
|dhc_reason=za zasługi dla rozwoju nauki w zakresie mechaniki ośrodków ciągłych, a w szczególności teorii sprężystości i plastyczności
|dhc_reason=za zasługi dla rozwoju nauki w zakresie mechaniki ośrodków ciągłych, a w szczególności teorii sprężystości i plastyczności
|honorAGH=Doktor Honoris Causa AGH
|name=Wacław Olszak
|name=Wacław Olszak
|honorific-suffix=
|native_name=
|native_name_lang=
|image_size=46890
|image_size=46890
|alt=
}}{{Funkcja
|caption=
|Stanowisko=Prodziekan
|resting_place=
|Jednostka=Wydział Elektromechaniczny
|resting_place_coordinates=
|Rok_od=1948
|other_names=
|Rok_do=1950
|residence=
|citizenship=
|nationality=
|workplaces=
|alma_mater=
|thesis_title=
|thesis_url=
|thesis_year=
|doctoral_advisor=
|academic_advisors=
|doctoral_students=
|notable_students=
|known_for=
|varia=
|author_abbrev_bot=
|author_abbrev_zoo=
|influences=
|influenced=
|signature=
|signature_alt=
|website=
|footnotes=
|spouse=
|children=
}}
}}
Prof. zw. dr hab. inż. '''Wacław Olszak''' (1902–1980)
Prof. dr hab. inż. '''Wacław Olszak''' (1902–1980)
 
Dyscyplina/specjalności: teoria plastyczności, teoria sprężystości, konstrukcje budowlane, reologia
 
== Nota biograficzna ==
 
Urodził się 24 października 1902 roku w Karwinie (obecnie Czechy), zmarł 8 grudnia 1980 roku w Udine (Włochy) i tam też został pochowany.
 
Studiował na Politechnice w Wiedniu, w Konserwatorium Wiedeńskim — wiolinistykę, a także fizykę na uniwersytecie w Paryżu. Studia uzupełniające odbył na Politechnice Warszawskiej. Dyplom inżyniera dróg i mostów uzyskał w 1925 roku. Po studiach pracował jako projektant, konstruktor i kierownik wielu poważnych obiektów inżynierskich na terenie Śląska i Zagłębia Dąbrowskiego.
 
W 1933 roku obronił na Politechnice Wiedeńskiej pracę doktorską ''Exzentrische Kreisrohre, ihre Vervendung u. Berechnung'' (Rury okrągłe ekscentryczne, ich zastosowanie i obliczenie).
 
Drugą pracę doktorską ''Sprężyste nieograniczone układy płaskie z otworami kołowymi w zastosowaniu do zagadnień blach płaskich oraz tunelowych i górniczych robót inżynierskich'' obronił w 1934 roku na Politechnice Warszawskiej.
 
W 1937 roku na podstawie rozprawy "Ustroje grubościenne w wykonaniu dotychczasowym a ulepszonym w zastosowaniu do budownictwa przeciwlotniczego oraz obudowy chodników i szybów górniczych", przedstawionej w Akademii Górniczej, uzyskał stopień doktora habilitowanego.
 
W latach 1938-1939 docent Zakładu Inżynierii i Budownictwa na [[Wydział Hutniczy|Wydziale Hutniczym]], kierownik Katedry i Zakładu Wytrzymałości Materiałów [[Wydział Elektromechaniczny|Wydziału Elektromechanicznego]] (1949–1952), kierownik Katedry Budownictwa Stalbetowego i Stalowego na Wydziale Architektury [[Wydziały Politechniczne|Wydziałów Politechnicznych]] (1946–1952), przy której utworzył pierwszy w Polsce Zakład Naukowo-Badawczy dla Zagadnień Konstrukcji Wstępnie Sprężonych. W latach 1948-1950 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Elektromechanicznego.
 
W 1947 roku otrzymał tytuł profesora.
 
W 1952 roku przeszedł do pracy na Politechnice Warszawskiej. Powierzoną sobie Katedrę Wytrzymałości Materiałów przekształcił na pierwszą w kraju w pionie uczelni technicznych Katedrę Teorii Sprężystości i Plastyczności.
 
Od 1969 roku do końca życia był rektorem utworzonego wówczas przy jego współudziale Centre Internationale des Sciences Mechaniques w Udine we Włoszech, ośrodka odgrywającego ważną rolę w kształtowaniu nowych kierunków badań w dziedzinie nauk mechanicznych.


Specjalność: teoria plastyczności, teoria sprężystości, konstrukcje budowlane, reologia
== Życiorys ==
Urodził się 24 października 1902 r. w Karwinie (obecnie Czechy), zmarł 8 grudnia 1980 r. w Udine (Włochy) i tam też został pochowany. Studiował na Politechnice w Wiedniu, w Konserwatorium Wiedeńskim — wiolinistykę, a także fizykę na uniwersytecie w Paryżu. Studia uzupełniające odbył w Politechnice Warszawskiej. Dyplom inżyniera dróg i mostów uzyskał w 1925 r. Po studiach pracował jako projektant, konstruktor i kierownik wielu poważnych obiektów inżynierskich na terenie Zagłębia Śląskiego i Dąbrowskiego. W 1933 obronił na Politechnice Wiedeńskiej pracę doktorską pt. ''Exzentrische Kreisrohre, ihre Vervendung u. Berechnung'' (Rury okrągłe ekscentryczne, ich zastosowanie i obliczenie). Drugą pracę doktorską pt. ''Sprężyste nieograniczone układy płaskie z otworami kołowymi w zastosowaniu do zagadnień blach płaskich oraz tunelowych i górniczych robót inżynierskich'' obronił w 1934 na Politechnice Warszawskiej. Habilitował się na AG w 1937 r. Związany z Akademią jako profesor wytrzymałości materiałów — docent Katedry Wytrzymałości Materiałów (1937–52), prof. zw. (1947), Kierownik Katedry i Zakładu Wytrzymałości Materiałów [[Wydział Elektro-Machaniczny|Wydziału Elektro-Mechanicznego]] (1947–52), kierownik Katedry Budownictwa Stalbetowego i Stalowego [[Wydział Architektury|Wydziału Architektury]] (1946–52), przy której utworzył pierwszy w Polsce Zakład Naukowo-Badawczy dla Zagadnień Konstrukcji Wstępnie Sprężonych. W latach 1948-1950 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Elektro-Mechanicznego. W 1952 r. przeszedł do pracy na Politechnice Warszawskiej. Powierzoną sobie Katedrę Wytrzymałości Materiałów przekształcił na pierwszą w kraju w pionie uczelni technicznych Katedrę Teorii Sprężystości i Plastyczności. Od 1969 r. do końca życia był rektorem utworzonego wówczas przy jego współudziale Centre Internationale des Sciences Mechaniques w Udine we Włoszech, ośrodka odgrywającego ważną rolę w kształtowaniu nowych kierunków badań w dziedzinie nauk mechanicznych.
Autor ponad 350 prac z zakresu teorii plastyczności, teorii sprężystości, konstrukcji budowlanych, reologii. Stworzył polską szkołę teorii plastyczności.
Autor ponad 350 prac z zakresu teorii plastyczności, teorii sprężystości, konstrukcji budowlanych, reologii. Stworzył polską szkołę teorii plastyczności.


Członek rzeczywisty i członek prezydium PAN, sekretarz naukowy Wydziału IV Nauk Technicznych PAN (1957–1960), od 1959 r. członek Serbskiej Akademii Nauk i Academie des Sciences, Inscription et Belles Lettres w Tuluzie, oraz Królewskiej Akademii Nauk w Sztokholmie. Doktor Honoris Causa Uniwersytetów w Liege (1963) i Uniw. w Tuluzie (1962), Politechnice w Wiedniu (1965), Akademii Górniczo Hutniczej (1969), Uniw. Technicznego w Dreźnie (1970), Uniw. w Glasgow (1973), Politechniki Warszawskiej (1974), Uniw. w Fredericton (1975) i Politechniki Krakowskiej (1976).
Członek rzeczywisty i członek prezydium PAN, sekretarz naukowy Wydziału IV Nauk Technicznych PAN (1957–1960), od 1959 r. członek Serbskiej Akademii Nauk i Academie des Sciences, Inscription et Belles Lettres w Tuluzie, oraz Królewskiej Akademii Nauk w Sztokholmie. Doktor honoris causa Uniwersytetów w Liege (1963) i Uniw. w Tuluzie (1962), Politechnice w Wiedniu (1965), Akademii Górniczo-Hutniczej (1969), Uniw. Technicznego w Dreźnie (1970), Uniw. w Glasgow (1973), Politechniki Warszawskiej (1974), Uniw. w Fredericton (1975) i Politechniki Krakowskiej (1976).
== Odznaczenia i nagrody ==
 
Medal Fermata Academie des Inscriptions et Belles Lettres w Tuluzie, Krzyż Komandorski z Gwiazdą OOP, Krzyż Wielki austriackiego orderu „Litteris et Artibus”, Srebrny Medal Czechosłowackiej AN, Krzyż Wielki bułgarskiego Orderu Cyryla i Metodego, wiele innych nagród państwowych.
==== Odznaczenia i nagrody ====
 
Medal Fermata Academie des Inscriptions et Belles Lettres w Tuluzie, [[Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski]], Medal Niepodległości, Krzyż Wielki austriackiego orderu „Litteris et Artibus”, Srebrny Medal Czechosłowackiej AN, Krzyż Wielki bułgarskiego Orderu Cyryla i Metodego, wiele innych nagród państwowych
 
== Źródła do biogramu ==
 
=== Książki ===
 
* Biogramy uczonych polskich : materiały o życiu i działalności członków AU w Krakowie, TNW, PAU, PAN. Cz. 4 : Nauki techniczne. Oprac. A. Śródka, P. Szczawiński.  Wrocław 1988, s. 255-261, [foto]
* Encyklopedia Krakowa. Kraków 2000, s. 699
* Engel Z.: Sześćdziesiąt lat minęło... Kraków 2012, s. 63-64,  217, [foto]
* Materiały konferencji: Jubileusz Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Robotyki, Kraków, czerwiec 2002 [AGH]. Eds. Z. W. Engel, S. Wolny. Kraków 2002, s. 228 Eds. Z. W. Engel, S. Wolny. Kraków 2002, s. 230-231, [foto]
* [Skład Osobowy Akademii Górniczej ...1938/39], Kraków 1938, s. 63
* [Skład Osobowy Akademii Górniczej ...1947/48], Kraków 1947, s. 8
* Słownik biograficzny techników polskich. Z. 20. Red. nacz. J. Piłatowicz. Warszawa 2009, s.111-115
* Słownik polskich pionierów techniki. Pod red. B. Orłowskiego. Katowice 1986, s. 155-156
* Śródka A.: Uczeni polscy XIX-XX stulecia. T. 3 : M-R. Warszawa 1997, s. 295-298, [foto]
* Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. [Oprac.] zespół aut. K. Pikoń (red. naczelny), A. Sokołowska (dyrektor projektu), K. Pikoń. Gliwice 2004, s. 258
* Wydział Metalurgii i Inżynierii Materiałowej : informator. Red. J. Kajtoch. Kraków 1994, s. 27, [foto]
* Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1919–1967. Oprac. J. Sulima-Samujłło oraz zespół aut. Kraków 1970. s. 92, 148, 625 (Wydawnictwa Jubileuszowe 1919-1969)


Źródło:
=== Artykuły ===
* Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1998 nr 49. s. 12
* Biogramy uczonych polskich. Cz. 4. Wrocław 1988. S. 255–261
* Uczeni Polscy XIX-XX stulecia. T. 3. Warszawa 1997. S. 295–298
* Słownik polskich pionierów techniki. Katowice 1986. S. 155–156
* Nauka Polska 1965 nr 2 (56). s. 42–49
* Biuletyn AGH : magazyn informacyjny Akademii Górniczo-Hutniczej 2010 nr 35. s. 24, portr.
* Słownik biograficzny techników polskich. Z. 20. Warszawa 2009. S. 111–115


* Bolewski A.: Osiągnięcia Akademii Górniczej w Krakowie w okresie 1919-1939 : z kart historii. ''Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH'' 1996, nr 6-7, s. 5-8
* Bolewski A.: Udział Polaków z Zaolzia w powstaniu i życiu Akademii Górniczej w Krakowie. ''Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH'' 1998, nr 49, s. 12-13, [foto]
* Doktorzy honoris causa wypromowani przez Wydział Inżynierii Mechanicznej i Robotyki. ''Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH'' 2002, nr 108, s. 10
* Engel Z. W.: Półwiecze działalności Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Robotyki AGH. ''Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH'' 2002, nr 108, s. 6-10
* Germain P.: Wacław Olszak (1902-1980). ''Nauka Polska'' 1983, nr 5, s. 143-147
* Janowski J.: Dział Informacyjny Wydziału Metalurgicznego AGH za okres 50-lecia Wydziału 1922 - 1972 r. ''Zeszyty Naukowe AGH'' ; nr 367. [Seria] ''Metalurgia i Odlewnictwo'' 1973, z. 51, s. 277-339
* Kajfasz S.: Wacław Olszak. ''Nauka Polska'' 1965, nr 2, s. 42-49, [foto]
* Karwat B.: Pamiętajmy o naszych nauczycielach. ''Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH'' 2010, nr 35. s. 24, [foto]
* Kwieciński M.: O profesorze Wacławie Olszaku. ''Archiwum Inżynierii Lądowej'' 1980 T. 26, z. 3, s. I-IV
* Sawczuk A.: Wacław Olszak 1902-1980. ''Nauka Polska''. 1981, R. 29, nr 3-4, s. 211-215
* Wykaz osób, które otrzymały doktoraty honoris causa Akademii Górniczo-Hutniczej. ''Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH'' 1994, nr 5, s. 18


{{DEFAULTSORT:Olszak, Wacław }}
{{DEFAULTSORT:Olszak, Wacław }}
[[Category:Uczeni]]
[[Category:Biogramy]]
[[Category:Doktorzy honoris causa AGH]]
[[Category:Doktorzy honoris causa AGH]]

Aktualna wersja na dzień 14:20, 2 cze 2023

Wacław Olszak
Waclaw Olszak.jpg
Nazwisko Olszak
Imię / imiona Wacław
Tytuły / stanowiska Prof. dr hab. inż.
Tytuły honorowe AGH Doktor Honoris Causa AGH
Data urodzenia 24 października 1902
Miejsce urodzenia Karwina
Data śmierci 8 grudnia 1980
Miejsce śmierci Udine (Włochy)
Dyscyplina/specjalności teoria plastyczności, teoria sprężystości, konstrukcje budowlane, reologia
Pełnione funkcje Prodziekan Wydziału Elektromechanicznego AG (1948-1950)
Wydział Wydział Elektromechaniczny
Rok przyznania doktoratu h.c. AGH 1969
Powód przyznania doktoratu h.c. AGH za zasługi dla rozwoju nauki w zakresie mechaniki ośrodków ciągłych, a w szczególności teorii sprężystości i plastyczności
Odznaczenia i nagrody Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
FunkcjeGdzieoddo
ProdziekanWydział Elektromechaniczny19481950

Prof. dr hab. inż. Wacław Olszak (1902–1980)

Dyscyplina/specjalności: teoria plastyczności, teoria sprężystości, konstrukcje budowlane, reologia

Nota biograficzna

Urodził się 24 października 1902 roku w Karwinie (obecnie Czechy), zmarł 8 grudnia 1980 roku w Udine (Włochy) i tam też został pochowany.

Studiował na Politechnice w Wiedniu, w Konserwatorium Wiedeńskim — wiolinistykę, a także fizykę na uniwersytecie w Paryżu. Studia uzupełniające odbył na Politechnice Warszawskiej. Dyplom inżyniera dróg i mostów uzyskał w 1925 roku. Po studiach pracował jako projektant, konstruktor i kierownik wielu poważnych obiektów inżynierskich na terenie Śląska i Zagłębia Dąbrowskiego.

W 1933 roku obronił na Politechnice Wiedeńskiej pracę doktorską Exzentrische Kreisrohre, ihre Vervendung u. Berechnung (Rury okrągłe ekscentryczne, ich zastosowanie i obliczenie).

Drugą pracę doktorską Sprężyste nieograniczone układy płaskie z otworami kołowymi w zastosowaniu do zagadnień blach płaskich oraz tunelowych i górniczych robót inżynierskich obronił w 1934 roku na Politechnice Warszawskiej.

W 1937 roku na podstawie rozprawy "Ustroje grubościenne w wykonaniu dotychczasowym a ulepszonym w zastosowaniu do budownictwa przeciwlotniczego oraz obudowy chodników i szybów górniczych", przedstawionej w Akademii Górniczej, uzyskał stopień doktora habilitowanego.

W latach 1938-1939 docent Zakładu Inżynierii i Budownictwa na Wydziale Hutniczym, kierownik Katedry i Zakładu Wytrzymałości Materiałów Wydziału Elektromechanicznego (1949–1952), kierownik Katedry Budownictwa Stalbetowego i Stalowego na Wydziale Architektury Wydziałów Politechnicznych (1946–1952), przy której utworzył pierwszy w Polsce Zakład Naukowo-Badawczy dla Zagadnień Konstrukcji Wstępnie Sprężonych. W latach 1948-1950 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Elektromechanicznego.

W 1947 roku otrzymał tytuł profesora.

W 1952 roku przeszedł do pracy na Politechnice Warszawskiej. Powierzoną sobie Katedrę Wytrzymałości Materiałów przekształcił na pierwszą w kraju w pionie uczelni technicznych Katedrę Teorii Sprężystości i Plastyczności.

Od 1969 roku do końca życia był rektorem utworzonego wówczas przy jego współudziale Centre Internationale des Sciences Mechaniques w Udine we Włoszech, ośrodka odgrywającego ważną rolę w kształtowaniu nowych kierunków badań w dziedzinie nauk mechanicznych.

Autor ponad 350 prac z zakresu teorii plastyczności, teorii sprężystości, konstrukcji budowlanych, reologii. Stworzył polską szkołę teorii plastyczności.

Członek rzeczywisty i członek prezydium PAN, sekretarz naukowy Wydziału IV Nauk Technicznych PAN (1957–1960), od 1959 r. członek Serbskiej Akademii Nauk i Academie des Sciences, Inscription et Belles Lettres w Tuluzie, oraz Królewskiej Akademii Nauk w Sztokholmie. Doktor honoris causa Uniwersytetów w Liege (1963) i Uniw. w Tuluzie (1962), Politechnice w Wiedniu (1965), Akademii Górniczo-Hutniczej (1969), Uniw. Technicznego w Dreźnie (1970), Uniw. w Glasgow (1973), Politechniki Warszawskiej (1974), Uniw. w Fredericton (1975) i Politechniki Krakowskiej (1976).

Odznaczenia i nagrody

Medal Fermata Academie des Inscriptions et Belles Lettres w Tuluzie, Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Medal Niepodległości, Krzyż Wielki austriackiego orderu „Litteris et Artibus”, Srebrny Medal Czechosłowackiej AN, Krzyż Wielki bułgarskiego Orderu Cyryla i Metodego, wiele innych nagród państwowych

Źródła do biogramu

Książki

  • Biogramy uczonych polskich : materiały o życiu i działalności członków AU w Krakowie, TNW, PAU, PAN. Cz. 4 : Nauki techniczne. Oprac. A. Śródka, P. Szczawiński. Wrocław 1988, s. 255-261, [foto]
  • Encyklopedia Krakowa. Kraków 2000, s. 699
  • Engel Z.: Sześćdziesiąt lat minęło... Kraków 2012, s. 63-64, 217, [foto]
  • Materiały konferencji: Jubileusz Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Robotyki, Kraków, czerwiec 2002 [AGH]. Eds. Z. W. Engel, S. Wolny. Kraków 2002, s. 228 Eds. Z. W. Engel, S. Wolny. Kraków 2002, s. 230-231, [foto]
  • [Skład Osobowy Akademii Górniczej ...1938/39], Kraków 1938, s. 63
  • [Skład Osobowy Akademii Górniczej ...1947/48], Kraków 1947, s. 8
  • Słownik biograficzny techników polskich. Z. 20. Red. nacz. J. Piłatowicz. Warszawa 2009, s.111-115
  • Słownik polskich pionierów techniki. Pod red. B. Orłowskiego. Katowice 1986, s. 155-156
  • Śródka A.: Uczeni polscy XIX-XX stulecia. T. 3 : M-R. Warszawa 1997, s. 295-298, [foto]
  • Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. [Oprac.] zespół aut. K. Pikoń (red. naczelny), A. Sokołowska (dyrektor projektu), K. Pikoń. Gliwice 2004, s. 258
  • Wydział Metalurgii i Inżynierii Materiałowej : informator. Red. J. Kajtoch. Kraków 1994, s. 27, [foto]
  • Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1919–1967. Oprac. J. Sulima-Samujłło oraz zespół aut. Kraków 1970. s. 92, 148, 625 (Wydawnictwa Jubileuszowe 1919-1969)

Artykuły

  • Bolewski A.: Osiągnięcia Akademii Górniczej w Krakowie w okresie 1919-1939 : z kart historii. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1996, nr 6-7, s. 5-8
  • Bolewski A.: Udział Polaków z Zaolzia w powstaniu i życiu Akademii Górniczej w Krakowie. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1998, nr 49, s. 12-13, [foto]
  • Doktorzy honoris causa wypromowani przez Wydział Inżynierii Mechanicznej i Robotyki. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2002, nr 108, s. 10
  • Engel Z. W.: Półwiecze działalności Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Robotyki AGH. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2002, nr 108, s. 6-10
  • Germain P.: Wacław Olszak (1902-1980). Nauka Polska 1983, nr 5, s. 143-147
  • Janowski J.: Dział Informacyjny Wydziału Metalurgicznego AGH za okres 50-lecia Wydziału 1922 - 1972 r. Zeszyty Naukowe AGH ; nr 367. [Seria] Metalurgia i Odlewnictwo 1973, z. 51, s. 277-339
  • Kajfasz S.: Wacław Olszak. Nauka Polska 1965, nr 2, s. 42-49, [foto]
  • Karwat B.: Pamiętajmy o naszych nauczycielach. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2010, nr 35. s. 24, [foto]
  • Kwieciński M.: O profesorze Wacławie Olszaku. Archiwum Inżynierii Lądowej 1980 T. 26, z. 3, s. I-IV
  • Sawczuk A.: Wacław Olszak 1902-1980. Nauka Polska. 1981, R. 29, nr 3-4, s. 211-215
  • Wykaz osób, które otrzymały doktoraty honoris causa Akademii Górniczo-Hutniczej. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994, nr 5, s. 18
Źródło: „http://historia.agh.edu.pl/mediawiki/index.php?title=Wacław_Olszak&oldid=78752”