Emil Zieliński: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
 
(Nie pokazano 42 wersji utworzonych przez 6 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
{{Infobox scientist
{{Infobox scientist
| name = Emil Zieliński
|family-name=Zieliński
| image = zielinskie.jpg
|given-name=Emil
| family-name = Zieliński
|honorific-prefix=Prof. dr hab.
| given-name = Emil
|image=Emil_Zielinski.jpg
| additional-name =
|birth_date=20 września 1919
| honorific-prefix = Prof. dr hab.
|birth_place=Bulowice
| honorific-suffix =
|death_date=6 marca 2017
| native_name =
|fields=chemia, chemia analityczna, ochrona środowiska
| native_name_lang =
|function=Prodziekan Wydziału Odlewnictwa AGH (1964–1972, 1983–1986) i Wydziału Technologii i Mechanizacji Odlewnictwa (1974-1983)
| image = zielinskie.jpg
|faculty=Wydział Odlewnictwa
| image_size = 14056
|awards=Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej”
| alt =
}}{{Funkcja
| caption =
|Stanowisko=Prodziekan
| birth_date = 1919
|Jednostka=Wydział Odlewnictwa
| birth_place =  
|Rok_od=1964
| death_date =  
|Rok_do=1972
| death_place =
}}{{Funkcja
| resting_place =
|Stanowisko=Prodziekan
| resting_place_coordinates =
|Jednostka=Wydział Technologii i Mechanizacji Odlewnictwa
| other_names =
|Rok_od=1974
| residence =
|Rok_do=1983
| citizenship =
}}{{Funkcja
| nationality =
|Stanowisko=Prodziekan
| fields = chemia (chemia analityczna, ochrona środowiska)
|Jednostka=Wydział Odlewnictwa
| function = Prodziekan Wydziału Odlewnictwa w latach 1964–1972, 1974–1986
|Rok_od=1983
| workplaces =  
|Rok_do=1986
| alma_mater =  
| thesis_title =
| thesis_url =  
| thesis_year =  
| doctoral_advisor =  
| academic_advisors =  
| doctoral_students =
| notable_students =  
| known_for =
| author_abbrev_bot =  
| author_abbrev_zoo =  
| influences =  
| influenced =
| awards = Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego (I st.), Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski OOP, Zasłużony Nauczyciel, „Zasłużonemu Opolszczyźnie”.
| signature =
| signature_alt =
| website =
| footnotes =  
| spouse =  
| children =  
}}
}}
Prof. dr hab. '''Emil Zieliński''' (1919–)
Prof. dr hab. '''Emil Zieliński''' (1919–2017)


Specjalność: chemia (chemia analityczna, ochrona środowiska)
Dyscyplina/specjalności: chemia, chemia analityczna, ochrona środowiska


Urodził się 20 września 1919 roku w Bulowicach. Absolwent UJ 1947, doktor 1951, doktor habilitowany 1962, profesor 1976.
== Nota biograficzna ==
Urodził się 20 września 1919 roku w Bulowicach. Zmarł 6 marca 2017 roku. Pochowany w Krakowie na Cmentarzu Salwatorskim.


Pracę zawodową rozpoczął w 1947 r. w Katedrze Chemii Ogólnej i Analitycznej Akademii Górniczej w Krakowie. W latach 50. pracował w Katedrze dr Karola Adwentowskiego, gdzie prowadził poszukiwania helu w gazach ziemnych. Docent 1963, profesor nadzwyczajny 1976–1989, prodziekan Wydziału Odlewnictwa 1964–1972, 1974–1986. W 1989 r. przeszedł na emeryturę.
W 1937 roku rozpoczął studia chemiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Naukę przerwał wybuch II wojny światowej. W 1941 roku został wysłany na przymusowe roboty do Niemiec. Studia chemiczne na UJ wznowił pod koniec kwietnia 1945 roku. Dyplom magistra uzyskał w 1947 roku na podstawie pracy „Prace doświadczalne nad adsorpcją selektywną na tlenku glinu”.  


Staże: Bergakademie Freiberg 1965, Montanuniwersitat Leoben 1982.
Pracę zawodową rozpoczął w 1947 roku jako starszy asystent w Zakładzie Chemii Ogólnej i Analitycznej [[Wydział Hutniczy|Wydziału Hutniczego]] Akademii Górniczej. Tytuł doktora uzyskał w 1951 roku na podstawie pracy „Krystalochemia siarczku kadmu strąconego siarkowodorem z roztworu siarczanu kadmu” napisanej pod kierunkiem prof. Lucjana Czerskiego.
Z chwilą utworzenia w 1951 roku Wydziału Odlewnictwa Znalazł się w jego strukturach. Początkowo był adiunktem w Zakładzie Chemii Ogólnej Katedry Chemii Ogólnej [[Wydział Odlewnictwa|Wydziału Odlewnictwa]]. W Katedrze Chemii razem z prof. Andrzejem Czaplińskim i pod patronatem prof. Karola Adwentowskiego współtworzył Pracownię Niskich Temperatur. Tam pracował nad otrzymywaniem helu z gazów ziemnych metodą termochromatografii. Prace zaowocowały w 1959 roku patentem o nazwie „Sposób otrzymywania helu i neonu z koncentratów helowo-neonowych zawierających azot i wodór”. Metoda ta została wdrożona do produkcji w Zakładach Azotowych w Chorzowie w 1960 roku. W późniejszych poszukiwaniach helonośnych gazów ziemnych współpracował jako analityk z prof. Janem Głogoczowskim z Instytutu Naftowego.


Członek Komitetu Chemii Analitycznej PAN (przewodniczący Komisji/Podkomisji Analizy Gazów i Powietrza 1965–1990), Komisji Metalurgiczno-Odlewniczej PAN.
W 1962 roku przedstawił rozprawę habilitacyjną pt. „Wydajność i efektywność kolumn chromatograficznych do otrzymywania helu i neonu”. Prace związane z opracowaniem chromatograficznych metod analizy gazów były powodem utworzenia Pracowni Analizy Gazów w Katedrze Chemii. Prowadził badania nad doskonaleniem metod chromatograficznych w analizie gazów. W latach siedemdziesiątych doświadczenia Profesora w analizie chromatograficznej zostały wykorzystane w analityce zanieczyszczeń powietrza w przemyśle odlewniczym. Oceniano różne technologie odlewnicze pod kątem emisji szkodliwych gazów, w tym wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych. W 1976 uzyskał tytuł profesora.


Badania: wykorzystanie gazów odpadowych z kolumn Lindego w celu skroplenia helu: uruchomienie w Zakładach Azotowych w Chorzowie koncentratora, z którego można było otrzymać hel i neon metodą adsorpcyjno-desorpcyjną lub metodą termochromatograficzną (patent Prof.); opracowanie ekspertyz (z prof. J. Głogoczowskim) zalecających zakupienie instalacji do odazotowania i odzysku helu z zaazotowanych gazów ziemnych odkrytych w Odolanowie; opracowanie szeregu metod chromatograficznych oznaczania gazów wykorzystanych także w geologii; metody oznaczania substancji toksycznych w powietrzu, powstających w odlewniach i ocena wpływu różnych technologii odlewniczych na zanieczyszczenie środowiska metodami chromatografii gazowej i chromatografii cieczowej.
W 1963 roku otrzymał stopień docenta, profesor nadzwyczajny w latach 1976–1989, prodziekan Wydziału Odlewnictwa w latach 1964–1972 i 1983–1986 oraz w latach 1974-1983 Wydziału Technologii i Mechanizacji Odlewnictwa.


Autor około 45 prac oryginalnych, kilku patentów, kilkunastu ekspertyz. Promotor prac doktorskich.
Staże: Bergakademie Freiberg w 1965 roku i Montanuniwersitat Leoben w 1982 roku.


Źródło:
W 1989 roku przeszedł na emeryturę.
* Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1998 nr 60. s. 28
* Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny. T. 4 : S–Ż. Warszawa 2002. S. 856, portr.


Autor około 80 oryginalnych prac naukowych, wielu podręczników akademickich oraz kilku patentów. Promotor kilku prac doktorskich.


{{DEFAULTSORT:Zieliński, Emil }}
Doświadczenia Profesora z zakresu analizy gazów zostały docenione nominacją na Przewodniczącego Podkomisji Analizy Gazów i Powietrza Komitetu Chemii Analitycznej PAN w latach 1965–1990, był również członkiem Komisji Metalurgicznej PAN w latach 1968–1995.
[[Category:Uczeni]]
 
==== Odznaczenia i nagrody ====
 
[[Złoty Krzyż Zasługi]], [[Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski]], [[Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej”]], „Zasłużony Opolszczyźnie”, nagrody państwowe i resortowe oraz wielokrotnie Nagrody Rektora AGH
 
== Źródła do biogramu ==
 
==== Książki ====
 
* Kronika Wydziału Odlewnictwa Akademii Górniczo-Hutniczej 1951-2011. Oprac. Z. Kulig. Kraków 2011, s. 42, 47, 50, 52, 62, 69, 85, 106, 118
* [Skład Osobowy Akademii Górniczej … 1947/48]. Kraków 1947, s. 59, 61
* [Skład Osobowy Akademii Górniczej … 1948/49]. Kraków 1948, s. 42, 45
* [Skład Osobowy AGH … 1953/54]. Kraków 1954, s. 110, 112, 133, 220
* Współcześni uczeni polscy : słownik biograficzny. T. 4 : S–Ż. Red nauk. J. Kapuścik. Warszawa 2002, s. 856, [foto]
 
==== Artykuły ====
 
* ''Dziennik Polski'' 2017, nr 64 (17 III 2017), s. A13 [nekr.]
* ''Dziennik Polski'' 2017, nr 65 (18-19 III 2017), s. A12 [nekr.]
* ''Gazeta Wyborcza'' 2017, nr 64 (17 III 2017), [dod.] ''Gazeta Wyborcza Kraków'', s 14 [nekr.]
* Gratulacje dla Profesora. ''Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH'' 1998, nr 60, s. 28
 
==== Inne ====
 
* Odszedł prof. Emil Zieliński [online] [przeglądany 21.04.2017]. Dostępny w: http://www.agh.edu.pl/aktualnosci/info/article/odszedl-prof-emil-zielinski/
 
 
 
{{DEFAULTSORT:Zieliński, Emil}}
[[Category:Biogramy]]
 
 
[[Category:Biogramy]]

Aktualna wersja na dzień 09:57, 29 kwi 2021

Emil Zieliński
Emil Zielinski.jpg
Nazwisko Zieliński
Imię / imiona Emil
Tytuły / stanowiska Prof. dr hab.
Data urodzenia 20 września 1919
Miejsce urodzenia Bulowice
Data śmierci 6 marca 2017
Dyscyplina/specjalności chemia, chemia analityczna, ochrona środowiska
Pełnione funkcje Prodziekan Wydziału Odlewnictwa AGH (1964–1972, 1983–1986) i Wydziału Technologii i Mechanizacji Odlewnictwa (1974-1983)
Wydział Wydział Odlewnictwa


Odznaczenia i nagrody Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej”
FunkcjeGdzieoddo
ProdziekanWydział Odlewnictwa19641972
ProdziekanWydział Technologii i Mechanizacji Odlewnictwa19741983
ProdziekanWydział Odlewnictwa19831986

Prof. dr hab. Emil Zieliński (1919–2017)

Dyscyplina/specjalności: chemia, chemia analityczna, ochrona środowiska

Nota biograficzna

Urodził się 20 września 1919 roku w Bulowicach. Zmarł 6 marca 2017 roku. Pochowany w Krakowie na Cmentarzu Salwatorskim.

W 1937 roku rozpoczął studia chemiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. Naukę przerwał wybuch II wojny światowej. W 1941 roku został wysłany na przymusowe roboty do Niemiec. Studia chemiczne na UJ wznowił pod koniec kwietnia 1945 roku. Dyplom magistra uzyskał w 1947 roku na podstawie pracy „Prace doświadczalne nad adsorpcją selektywną na tlenku glinu”.

Pracę zawodową rozpoczął w 1947 roku jako starszy asystent w Zakładzie Chemii Ogólnej i Analitycznej Wydziału Hutniczego Akademii Górniczej. Tytuł doktora uzyskał w 1951 roku na podstawie pracy „Krystalochemia siarczku kadmu strąconego siarkowodorem z roztworu siarczanu kadmu” napisanej pod kierunkiem prof. Lucjana Czerskiego. Z chwilą utworzenia w 1951 roku Wydziału Odlewnictwa Znalazł się w jego strukturach. Początkowo był adiunktem w Zakładzie Chemii Ogólnej Katedry Chemii Ogólnej Wydziału Odlewnictwa. W Katedrze Chemii razem z prof. Andrzejem Czaplińskim i pod patronatem prof. Karola Adwentowskiego współtworzył Pracownię Niskich Temperatur. Tam pracował nad otrzymywaniem helu z gazów ziemnych metodą termochromatografii. Prace zaowocowały w 1959 roku patentem o nazwie „Sposób otrzymywania helu i neonu z koncentratów helowo-neonowych zawierających azot i wodór”. Metoda ta została wdrożona do produkcji w Zakładach Azotowych w Chorzowie w 1960 roku. W późniejszych poszukiwaniach helonośnych gazów ziemnych współpracował jako analityk z prof. Janem Głogoczowskim z Instytutu Naftowego.

W 1962 roku przedstawił rozprawę habilitacyjną pt. „Wydajność i efektywność kolumn chromatograficznych do otrzymywania helu i neonu”. Prace związane z opracowaniem chromatograficznych metod analizy gazów były powodem utworzenia Pracowni Analizy Gazów w Katedrze Chemii. Prowadził badania nad doskonaleniem metod chromatograficznych w analizie gazów. W latach siedemdziesiątych doświadczenia Profesora w analizie chromatograficznej zostały wykorzystane w analityce zanieczyszczeń powietrza w przemyśle odlewniczym. Oceniano różne technologie odlewnicze pod kątem emisji szkodliwych gazów, w tym wielopierścieniowych węglowodorów aromatycznych. W 1976 uzyskał tytuł profesora.

W 1963 roku otrzymał stopień docenta, profesor nadzwyczajny w latach 1976–1989, prodziekan Wydziału Odlewnictwa w latach 1964–1972 i 1983–1986 oraz w latach 1974-1983 Wydziału Technologii i Mechanizacji Odlewnictwa.

Staże: Bergakademie Freiberg w 1965 roku i Montanuniwersitat Leoben w 1982 roku.

W 1989 roku przeszedł na emeryturę.

Autor około 80 oryginalnych prac naukowych, wielu podręczników akademickich oraz kilku patentów. Promotor kilku prac doktorskich.

Doświadczenia Profesora z zakresu analizy gazów zostały docenione nominacją na Przewodniczącego Podkomisji Analizy Gazów i Powietrza Komitetu Chemii Analitycznej PAN w latach 1965–1990, był również członkiem Komisji Metalurgicznej PAN w latach 1968–1995.

Odznaczenia i nagrody

Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej”, „Zasłużony Opolszczyźnie”, nagrody państwowe i resortowe oraz wielokrotnie Nagrody Rektora AGH

Źródła do biogramu

Książki

  • Kronika Wydziału Odlewnictwa Akademii Górniczo-Hutniczej 1951-2011. Oprac. Z. Kulig. Kraków 2011, s. 42, 47, 50, 52, 62, 69, 85, 106, 118
  • [Skład Osobowy Akademii Górniczej … 1947/48]. Kraków 1947, s. 59, 61
  • [Skład Osobowy Akademii Górniczej … 1948/49]. Kraków 1948, s. 42, 45
  • [Skład Osobowy AGH … 1953/54]. Kraków 1954, s. 110, 112, 133, 220
  • Współcześni uczeni polscy : słownik biograficzny. T. 4 : S–Ż. Red nauk. J. Kapuścik. Warszawa 2002, s. 856, [foto]

Artykuły

  • Dziennik Polski 2017, nr 64 (17 III 2017), s. A13 [nekr.]
  • Dziennik Polski 2017, nr 65 (18-19 III 2017), s. A12 [nekr.]
  • Gazeta Wyborcza 2017, nr 64 (17 III 2017), [dod.] Gazeta Wyborcza Kraków, s 14 [nekr.]
  • Gratulacje dla Profesora. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1998, nr 60, s. 28

Inne

Źródło: „http://historia.agh.edu.pl/mediawiki/index.php?title=Emil_Zieliński&oldid=63723”