Stanisław Włodzimierz Majewski: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
|given-name=Stanisław Włodzimierz | |given-name=Stanisław Włodzimierz | ||
|honorific-prefix=Inż. | |honorific-prefix=Inż. | ||
|birth_date=1 listopada 1878 | |birth_date=1 listopada 1878 | ||
|birth_place=Nowy Sącz | |birth_place=Nowy Sącz | ||
| Linia 72: | Linia 71: | ||
===Książki === | ===Książki === | ||
* Słownik polskich pionierów techniki. s. 130 | * Słownik polskich pionierów techniki / pod red. Bolesława Orłowskiego. - Katowice: Wydawnictwo "Śląsk", 1984. s. 130 | ||
{{DEFAULTSORT:Majewski, Stanisław Włodzimierz}} | {{DEFAULTSORT:Majewski, Stanisław Włodzimierz}} | ||
[[Category:Uczeni]] | [[Category:Uczeni]] | ||
Wersja z 09:55, 9 lut 2015
| Stanisław Włodzimierz Majewski | |
|---|---|
| [[File:{{{image}}}|thumb|center|300px]] | |
| Nazwisko | Majewski |
| Imię / imiona | Stanisław Włodzimierz |
| Tytuły / stanowiska | Inż. |
| Data urodzenia | 1 listopada 1878 |
| Miejsce urodzenia | Nowy Sącz |
| Data śmierci | 29 czerwca 1955 |
| Miejsce śmierci | Katowice |
| Dyscyplina/specjalności | historyk górnictwa i hutnictwa |
| Wydział | Wydział Górniczy
|
Inż. Stanisław Włodzimierz Majewski (1878–1955)
Specjalność: historyk górnictwa i hutnictwa
Życiorys
Urodził się 1 listopada 1878 r. w Nowym Sączu. Zmarł 29 czerwca 1955 r. w Katowicach.
W latach 1899-1903 ukończył Wydział Górniczy i Hutniczy Akademii Górniczej w Leoben (Austria) oraz Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Lwowskiego. Po zakończeniu studiów pracował w galicyjskich kopalniach soli, a w 1910 r. założył Towarzystwo "Kali" we Lwowie, które prowadziło eksploatację soli potasowych i do 1913 r. był jego dyrektorem. Prowadził także własne biuro miernicze.
Podczas I wojny światowej został zmobilizowany do armii austriackiej, następnie służył w Wojsku Polskim. Po wojnie w latach 1919–1923 pełnił funkcję naczelnika wydziału solnego w Ministerstwie Przemysłu i Handlu. Do czasu przejścia na emeryturę w 1939 r. pracował w Wyższym Urzędzie Górniczym w Katowicach jako naczelnik, a potem jako zastępca prezesa.
W latach 1938–1939 oraz 1950–1951 wykładał historię górnictwa i metalurgii w Akademii Górniczej w Krakowie. Był również wykładowcą w Szkole Górniczej w Tarnowskich Górach, przeniesionej w 1933 r. do Katowic.
Okres okupacji spędził w Krakowie, gdzie pracował w Monopolu Solnym i wykładał w szkole górniczej. Opracował wówczas memoriał, dla konspiracyjnej organizacji polskich inżynierów górniczych, w sprawie zorganizowania po wojnie "stanu górniczego". Po wyzwoleniu zorganizował w Katowicach Państwową Szkołę Górniczą i do 1948 r. był jej dyrektorem. Do 1950 r. był zastępcą kuratora państwowych pól górniczych, a potem do 1954 r. pracował w Głównym Instytucie Paliw Naturalnych.
Autor licznych artykułów z zakresu historii górnictwa i hutnictwa oraz górnictwa solnego. Autor kilku podręczników i skryptów m.in. podręcznik solnictwa, skrypt wykładów historii górnictwa. W latach 1928-1933 redagował miesięcznik „Technik”, a następnie „Kalendarz Górniczo-Hutniczy”, organizował biblioteki dla górników. Przetłumaczył na język polski dzieło Agricoli „O starożytnych i nowych kopalniach ksiąg dwoje” oraz memoriał E.L.G. Abta „W sprawie kopalnictwa rud ołowiu i srebra na Górnym Śląsku”. Niektóre jego prace, jak np. "Encyklopedia kopalń" i "Powszechna historia górnictwa", pozostały w maszynopisach.
Bibliografia
Książki
- Słownik polskich pionierów techniki / pod red. Bolesława Orłowskiego. - Katowice: Wydawnictwo "Śląsk", 1984. s. 130