Witold Budryk
| Witold Budryk | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nazwisko | Budryk | ||||||||||||||||||||
| Imię / imiona | Witold | ||||||||||||||||||||
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. dr hab. inż. | ||||||||||||||||||||
| Data urodzenia | 1891 | ||||||||||||||||||||
| Data śmierci | 1958 | ||||||||||||||||||||
| Dyscyplina/specjalności | wentylacja kopalń, zwalczanie pożarów podziemnych, hydromechanika górnicza, eksploatacja złóż, mechanika przemieszczeń górotworu, technologia chemiczna
| ||||||||||||||||||||
| Odznaczenia i nagrody | Krzyż Komandorski OOP, Medal Dziesięciolecia PL, Złota Odznaka Honorowa NOT, nagrody państwowe I i II stopnia. | ||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
Prof. zw. dr hab. inż. Witold Budryk (1891-1958)
Specjalność: wentylacja kopalń, zwalczanie pożarów podziemnych, hydromechanika górnicza, eksploatacja złóż, mechanika przemieszczeń górotworu, technologia chemiczna
Urodził się 24 lutego 1891 r. w Białymstoku. Zmarł 18 listopada 1958 r. w Krakowie, tam też pochowany w Alei Zasłużonych cmentarza Rakowickiego. Studia górnicze w Inst. Górniczym w Petersburgu, inżynierskie w Szkole Politechnicznej we Lwowie i w Politechnice Warszawskiej, studia geologiczno-górnicze w Akademii Górniczej w Krakowie.
W Akademii Górniczej od 1924 roku, asystent i docent Katedry Górnictwa, po przewodzie habilitacyjnym w 1930 r. prof. nadzw., kierownik Katedry Górnictwa i Przeróbki Mechanicznej (1930-45), organizator i dziekan Wydziału Górniczego (1936-39 i 1945/46), prof. zw. (1937), kierownik Katedry Aerologii i Hydromechaniki Górniczej (1945-58). W 1928 r. zapoczątkował listę doktorów AG (pierwszy w Polsce stopień doktora nauk technicznych z zakresu górnictwa). W 1939 r. wraz z profesorami UJ i AG uwięziony w obozach koncentracyjnych w Sachsenhausen i Oranienburgu.
Pracownik Głównego Instytutu Górnictwa w Katowicach, kierownik Zakładu Mechaniki Górotworu PAN (1952-58). Stworzył oryginalną polską szkołę inżynierów górniczych, zwaną szkołą Budryka. Był przewodniczącym Komitetu Naukowego Górniczo-Hutniczego Komitetu Porozumiewawczego, koordynującego działalność PAU, TNW, ANT i innych towarzystw naukowych (1938-39).
Autor ok. 120 prac, ogłoszonych drukiem w języku polskim, francuskim i niemieckim. Dotyczą one wszystkich dziedzin górnictwa i przeróbki mechanicznej. Stworzył naukowe podstawy tak ważnych działów w górnictwie podziemnym, jakimi są warunki bezpieczeństwa przeciwko zagrożeniom geodynamicznym, gazowym i wodnym.
Członek Akademii Nauk Technicznych, czł. rzeczywisty PAN. Jego imię otrzymała kopalnia w Ornontowicach; został także upamiętniony tablicą pamiątkową w budynku AGH oraz nazwaniem jego imieniem I pawilonu Wydziału Górniczego. Członek Komisji Nauk Technicznych PAU (1950-52), przewodniczący Komitetu Górnictwa PAN (1952-58).
Źródło:
- Biogramy uczonych polskich. T. 7. Wrocław 1992. S. 34-37
- Biuletyn Iinformacyjny Pracowników AGH 1994 nr 8-9. s. 25-26
- Uczeni Polscy XIX-XX stulecia. T.1. Warszawa 1994. S. 220-222
- Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1995 nr 15. s. 12
- Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1995 nr 18. s. 23
- Słownik polskich pionierów techniki. Katowice 1986. S. 34
- Nauka Polska 1958 nr 3 (23). s. 131-134
- Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919-1964). Kraków 1965. S. 31-36
- Słownik biograficzny techników polskich. Z. 13. Warszawa 2002. S. 36-39