Stanisław Włodzimierz Majewski

Stanisław Włodzimierz Majewski
[[File:{{{image}}}|thumb|center|300px]]
Nazwisko	Majewski
Imię / imiona	Stanisław
Tytuły / stanowiska	Inż.
Data urodzenia	1 listopada 1878
Miejsce urodzenia	Nowy Sącz
Data śmierci	29 czerwca 1955
Miejsce śmierci	Katowice
Dyscyplina/specjalności	historyk górnictwa i hutnictwa
Wydział	Wydział Górnictwa i Geoinżynierii

Inż. Stanisław Włodzimierz Majewski (1878–1955)

Specjalność: historyk górnictwa i hutnictwa

Życiorys

Urodził się 1 listopada 1878 r. w Nowym Sączu. Zmarł 29 czerwca 1955 r. w Katowicach.

W latach 1899-1903 ukończył wydział górniczy i hutniczy Akademii Górniczej w Leoben (Austria) oraz wydział filozoficzny Uniwersytetu Lwowskiego. Po zakończeniu studiów pracował w galicyjskich kopalniach soli, a w 1910 r. założył Towarzystwo "Kali" we Lwowie, które prowadziło eksploatację soli potasowych i do 1913 r. był jego dyrektorem. Następnie prowadził własne biuro miernicze. Podczas I wojny światowej został zmobilizowany do armii austriackiej, potem służył w Wojsku Polskim. Po wojnie w latach 1919–1923 pełnił funkcję naczelnika wydziału solnego w Ministerstwie Przemysłu i Handlu, następnie do czasu przejścia na emeryturę w 1939 r. pracował w Wyższym Urzędzie Górniczym w Katowicach jako naczelnik, a potem jako zastępca prezesa.

W latach 1938–1939 oraz w latach 1950–1951 wykładał historię górnictwa i metalurgii w Akademii Górniczej w Krakowie. Był również wykładowcą w Szkole Górniczej w Tarnowskich Górach, przeniesionej w 1933 r. do Katowic.

Okres okupacji spędził w Krakowie, gdzie pracował w Monopolu Solnym i wykładał w szkole górniczej.Opracował wówczas dla konspiracyjnej organizacji polskich inżynierów górniczych memoriał w sprawie zorganizowania po wojnie "stanu górniczego". Po wyzwoleniu zorganizował w Katowicach Państwową Szkołę Górniczą i do 1948 r. był jej dyrektorem. Do 1950 r. był zastępcą kuratora państwowych pól górniczych, a potem do 1954 r. pracował w Głównym Instytucie Paliw Naturalnych.

Publikacje i dokonania

Publikował wiele artykułów z zakresu historii górnictwa i hutnictwa oraz górnictwa solnego. Jest także autorem kilku podręczników i skryptów m.in. podręcznik solnictwa, skrypt wykładów historii górnictwa. W latach 1928-1933 redagował miesięcznik „Technik”, a potem „Kalendarz Górniczo-Hutniczy”, organizował biblioteki dla górników. Przetłumaczył na język polski dzieło Agricoli „O starożytnych i nowych kopalniach ksiąg dwoje” oraz memoriał E.L.G. Abta „W sprawie kopalnictwa rud ołowiu i srebra na Górnym Śląsku”. Niektóre jego prace, jak np. "Encyklopedia kopalń" i "Powszechna historia górnictwa", pozostały w maszynopisach.

Bibliografia

• Słownik polskich pionierów techniki. s. 130