Włodzimierz Stanisław Stępiński
| Włodzimierz Stanisław Stępiński | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nazwisko | Stępiński | ||||||||||||
| Imię / imiona | Włodzimierz | ||||||||||||
| Tytuły / stanowiska | Prof. dr inż. | ||||||||||||
| Data urodzenia | 1898 | ||||||||||||
| Data śmierci | 1988 | ||||||||||||
| Dyscyplina/specjalności | przeróbka mechaniczna kopalin, ekonomika przeróbki kopalin
| ||||||||||||
| Odznaczenia i nagrody | Liczne nagrody i odznaczenia za zasługi dla nauki, przemysłu i uczelni. | ||||||||||||
| |||||||||||||
Prof. dr inż. Włodzimierz Stanisław Stępiński (1898-1988)
Specjalność: przeróbka mechaniczna kopalin, ekonomika przeróbki kopalin
Urodził się 12 maja 1898 roku w Krakowie. Zmarł w Katowicach 3 kwietnia 1988 roku. Pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Ukończył studia na Wydziale Górniczym Akademii Górniczej w Krakowie (dyplom w 1930 r.). Doktor 1959, zastępca profesora 1952, profesor nadzwyczajny 1954, profesor zwyczajny 1964. Pracował w Kopalni Rud Cynku i Ołowiu "Orzeł Biały" (1927-1937), Zakładzie Przeróbki i Huty Tlenku Cynku "Orzeł Biały" (1938-1939), Zakładach Hutniczych Szopienice (1938-1939). Uczestnik kampanii wrześniowej 1939. W czasie wojny pracował w Fabryce Porcelany "Ćmielów" (1940-1941), oraz w Filharmonii w Krakowie jako muzyk - wiolonczelista (1941-1945). Po wojnie pracował w zarządach przedsiębiorstw przemysłowych.
W 1950 roku rozpoczął pracę w AGH. W l. 1950-52 był wykładowcą kontraktowym, w l. 1952-54 zastępcą profesora, profesorem nadzwyczajnym (1954-68), kierownikiem Katedry Przeróbki Mechanicznej Kopalń (1952-68). W l. 1953-54 był prodziekanem Wydziału Górniczego, a w l. 1954-56 dziekanem Wydziału. W l. 1957-62 był kierownikiem pracowni przeróbki mechanicznej Zakładu Mechaniki Górotworu PAN. W 1968 roku przeszedł na emeryturę.
Był rzeczywistym, głównym twórcą specjalności Przeróbka Mechaniczna Kopalin na Wydziale Górniczym AGH.
Autor 8 podręczników (2 książki i 6 skryptów), kilku rozdziałów tomu 5 "Poradnika Górnika", około 40 publikacji, w tym 5 w czasopismach zagranicznych. Promotor około 200 prac dyplomowych magisterskich i inżynierskich oraz 12 prac doktorskich.
Był cenionym specjalistą w dziedzinie przeróbki rud, znanym w kraju i za granicą. Współpracował z przemysłem jako członek rad naukowych i innych ciał doradczych, branżowych instytutów naukowo-badawczych i jednostek projektowych m.in. Instytutu Metali Nieżelaznych w Gliwicach, oraz zjednoczeń - m.in. Zjednoczenia Przemysłu Metali Nieżelaznych "Metale" w Katowicach, członkiem Państwowej Komisji Miedziowej, powołanej do opracowania programu zagospodarowania odkrytego w latach 60. złoża rud miedzi w okręgu legnicko-głogowskim. Brał udział w licznych naukowych oraz naukowo-technicznych konferencjach i zjazdach krajowych i zagranicznych.
Źródło:
- Księga wychowanków i wychowawców Akademii Górniczej w Krakowie (1919-1949). S. 174
- Inżynieria Mineralna 2001 nr 2. s. 50-51, portr.
- Kronika Wydziału Górniczego 1919-1999. Kraków 1999. S. 118