Eugeniusz Mazanek: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 13: Linia 13:
| alt =  
| alt =  
| caption =  
| caption =  
| birth_date = 1910–1984
| birth_date = 1910
| birth_place =  
| birth_place =  
| death_date =  
| death_date = 1984
| death_place =  
| death_place =  
| resting_place =  
| resting_place =  

Wersja z 15:52, 8 sty 2014

Eugeniusz Mazanek
Nazwisko Mazanek
Imię / imiona Eugeniusz
Tytuły / stanowiska Prof. zw. dr inż.
Data urodzenia 1910
Data śmierci 1984
Dyscyplina/specjalności technologia spiekalnicza i wielkopiecowa




FunkcjeGdzieoddo
ProdziekanWydział Metalurgiczny19621966

Prof. zw. dr inż. Eugeniusz Mazanek (1910–1984)

Specjalność: technologia spiekalnicza i wielkopiecowa

Urodził się 4.12.1910 r. w Rzeszowie. Zmarł 12.10.1984 r. w Krakowie, pochowany na cmentarzu Rakowickim. Ukończył studia na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej (1933). Początkowo pracował w przemyśle. Podczas okupacji był nauczycielem w Szkole Górniczo-Hutniczej na Krzemionkach. Po wojnie uruchamiał zniszczony przemysł hutniczy. Do 1960 r. przewodniczący polskiej delegacji sekcji wielkopiecowej RWPG. W 1959 r. objął Katedrę Metalurgii Surówki AGH, którą kierował do 1980 r. Docent od 1957 r., prof. nadz. — 1964, prof. zw. — 1971. Podejmował prace badawcze i wdrożeniowe z wieloma instytucjami i zakładami przemysłowymi, m.in. z Katedrą Krystalografii UJ. Wiele jego rozwiązań i ulepszeń znalazło zastosowanie w praktyce, m.in. zmodernizowane urządzenie zasypowe wielkiego pieca.

Zajmował się m.in. badaniami zmian składu fazowego i tekstury spieków. W latach 1970–1980 pracował nad rodzajem tworzywa żelazonośnego, tj. grudkami metalizowanymi. Był pionierem propagowania tej technologii w Polsce.

Jest autorem ogromnej liczby publikacji : monografii, artykułów w czasopismach polskich i zagranicznych.

Źródło:

  • BIP 1997 nr 44–45. s. 20–21
  • Jubileusz 75-lecia Wydziału Metalurgii i Inżynierii Materiałowej 1922–1997. s. 43–44
  • Słownik biograficzny techników polskich. Z. 23. Warszawa 2012. S. 84–86