Zdzisław Zembura: Różnice pomiędzy wersjami

Zdzisław Zembura
Nazwisko	Zembura
Imię / imiona	Zdzisław
Tytuły / stanowiska	Prof. zw. dr hab.
Data urodzenia	9 grudnia 1921
Miejsce urodzenia	Stary Sącz
Data śmierci	13 grudnia 2004
Dyscyplina/specjalności	nauki chemiczne; elektrochemia teoretyczna i stosowana, hydrometalurgia, kinetyka reakcji heterogenicznych
Pełnione funkcje	Dziekan Wydziału Metali Nieżelaznych (1966–1969)
Wydział	Wydział Metali Nieżelaznych ; ;

Wersja z 09:58, 25 lip 2014

Prof. zw. dr hab. Zdzisław Zembura (1921–2004)

Specjalność: nauki chemiczne; elektrochemia teoretyczna i stosowana, hydrometalurgia, kinetyka reakcji heterogenicznych

Życiorys

Urodził się 9 grudnia 1921 w Starym Sączu. Zmarł 13 grudnia 2004. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

W 1950 r. uzyskał stopień magistra filozofii na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie z zakresu chemii.

W 1958 r.uzyskał stopnia naukowego kandydata nauk chemicznych (odpowiednik stopnia doktora) jako efekt badań nad polaryzacją i kinetyką procesów anodowych, zwłaszcza zagadnień mechanizmu elektrochemicznego polerowania metali, a także roztwarzania metali w stężonych roztworach elektrolitów; w 1971 r. tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego nauk chemicznych; w 1977 r. uzyskał tytuł naukowy profesora zwyczajnego nauk chemicznych.

Pracę zawodową w Akademii Górniczo-Hutniczej rozpoczął w 1950 r. na stanowisku starszego asystenta w Katedrze Chemii Fizycznej i Elektrochemii. W styczniu 1952 r. uzyskał nominację na adiunkta, a w 1953 r. przeszedł na aspiranturę (odpowiednik studiów doktoranckich) w tej samej katedrze. W 1962 roku uzyskał stopień naukowy docenta, w zakresie elektrochemii procesów metalurgicznych. W latach 1963–1966 był kierownikiem Zakładu Elektrochemii w Katedrze Chemii Fizycznej Metali Nieżelaznych. Współtwórca Wydziału Metali Nieżelaznych, pełnił funkcję prodziekana (1962–1966), a także dziekana (1966–1969). W latach 1969–1974, pełnił funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Metalurgii Metali Nieżelaznych na Wydziale Metalurgii Metali Nieżelaznych AGH. W roku 1975 został kierownikiem Studium Doktoranckiego z zakresu Fizykochemii Procesów Metalurgicznych i Hydrometalurgicznych Metali Nieżelaznych. W 1980 roku został powołany na kierownika Zakładu Hydrometalurgii. W 1991 roku odszedł na emeryturę.

Wybitny uczony w dziedzinie elektrochemii i korozji, twórca szkoły naukowej uwzględniającej rolę transportu w procesach elektrodowych i korozyjnych; opiekun i wychowawca wielu pokoleń elektrochemików polskich. Był członkiem Komitetu Doradczego Fundacji Kościuszkowskiej, działaczem NSZZ „Solidarność”. Brał udział w pracach Rady Naukowej Instytutu Chemii Fizycznej PAN w Warszawie. W latach 1981–1986 główny koordynator Programu Rządowego, a w latach 1985–1990 delegat Polski w IUPAC, w sekcji elektrochemii. Otrzymał dyplom uznania za współpracę nadany przez CRZZ.

Żołnierz Armii Krajowej. Brał udział w konferencjach naukowych, podczas których wygłaszał referaty, m.in w Trzecim Międzynarodowym Zjeździe Korozyjnym w Moskwie (1965), Zjeździe Polskiego Towarzystwa Chemicznego w Białymstoku (1966).

Źródło:

Dziennik Polski 2004 nr 294 (16 XII 2004). s. 20 [nekrologi]
Dziennik Polski 2004 nr 296 (18 XII 2004). s. 13 [nekrologi]
Wydział Metali Nieżelaznych Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica w Krakowie : 40 lat działalności. Kraków 2002. S. 15–16, 19–20, 52–53
Informator nauki polskiej 2003. T. 4B : Ludzie nauki P–Ż. Warszawa 2003. S. 1164
Kronika i spis absolwentów Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica 1919–1979. [T.] 2 : Pion hutniczy. Kraków 1997. S. 197, portr.
Gazeta Wyborcza 2004 nr 298 (21 XII 2004) [dod.] Gazeta Wyborcza Kraków. s. 7 [nekrologi]
Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1919–1967. Kraków 1970. S. 376, 377, 378, 556
Pracownicy PK. Nagroda imienia Michała Śmiałowskiego dla młodych autorów za prace z dziedziny nauki o materiałach. [Dokument elektroniczny]. — Tryb dostępu: http://riad.usk.pk.edu.pl/ naszapol/archiwum/NR26/TEXT/12_12.htm [21.12.2004]
Konwent Seniorów AGH w dwóch ostatnich kadencjach swej działalności. [Dokument elektroniczny]. — Tryb dostępu: http//biuletyn.agh.edu.pl/archiwum_bip/_2001/_90/07_90.html [21.12.2004]
Burzyńska Lidia: Zdzisław Zembura (1921-2004). Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2005, nr 146 s. 20-21, portr.

@@ Linia 60: / Linia 60: @@
 Specjalność: nauki chemiczne; elektrochemia teoretyczna i stosowana, hydrometalurgia, kinetyka reakcji heterogenicznych
+== Życiorys ==
+Urodził się 9 grudnia 1921 w Starym Sączu. Zmarł 13 grudnia 2004. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
-Profesor Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, współtwórca Wydziału Metali Nieżelaznych, prodziekan Wydziału (1962–1966) i jego dziekan (1966–1969), kierownik Zakładu Elektrochemii w Katedrze Chemii Fizycznej Metali Nieżelaznych, profesor w Zakładzie Chemii Fizycznej i Elektrochemii. Zastępca dyrektora Instytutu Metalurgii Metali Nieżelaznych (1969–1974), kierownik Zakładu Hydrometalurgii (1980–1991). Członek Senatu AGH i Konwentu Seniorów AGH. W 1991 roku odszedł na emeryturę.
+W 1950 r. uzyskał stopień magistra filozofii na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie z zakresu chemii.
-Wybitny uczony w dziedzinie elektrochemii i korozji, twórca szkoły naukowej uwzględniającej rolę transportu w pocesach elektrodowych i korozyjnych; opiekun i wychowawca wielu pokoleń elektrochemików polskich. Żołnierz Armii Krajowej.
+W 1958 r.uzyskał stopnia naukowego kandydata nauk chemicznych (odpowiednik stopnia doktora) jako efekt badań nad polaryzacją i kinetyką procesów anodowych, zwłaszcza zagadnień mechanizmu elektrochemicznego polerowania metali, a także roztwarzania metali w stężonych roztworach elektrolitów; w 1971 r. tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego nauk chemicznych; w 1977 r. uzyskał tytuł naukowy profesora zwyczajnego nauk chemicznych.
+Pracę zawodową w Akademii Górniczo-Hutniczej rozpoczął w 1950 r. na stanowisku starszego asystenta w Katedrze Chemii Fizycznej i Elektrochemii. W styczniu 1952 r. uzyskał nominację na adiunkta, a w 1953 r. przeszedł na aspiranturę (odpowiednik studiów doktoranckich) w tej samej katedrze. W 1962 roku uzyskał stopień naukowy docenta, w zakresie elektrochemii procesów metalurgicznych.
+W latach 1963–1966 był kierownikiem Zakładu Elektrochemii w Katedrze Chemii Fizycznej Metali Nieżelaznych. Współtwórca [[Wydział Metali Nieżelaznych|Wydziału Metali Nieżelaznych]], pełnił funkcję prodziekana (1962–1966), a także dziekana (1966–1969). W latach 1969–1974, pełnił funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Metalurgii Metali Nieżelaznych na [[Wydział Metali Nieżelaznych|Wydziale Metalurgii Metali Nieżelaznych]] AGH. W roku 1975 został kierownikiem Studium Doktoranckiego z zakresu Fizykochemii
+Procesów Metalurgicznych i Hydrometalurgicznych Metali Nieżelaznych. W 1980 roku został powołany na kierownika Zakładu Hydrometalurgii. W 1991 roku odszedł na emeryturę.
+Wybitny uczony w dziedzinie elektrochemii i korozji, twórca szkoły naukowej uwzględniającej rolę transportu w procesach elektrodowych i korozyjnych; opiekun i wychowawca wielu pokoleń elektrochemików polskich. Był członkiem Komitetu Doradczego Fundacji Kościuszkowskiej, działaczem NSZZ „Solidarność”. Brał udział w pracach Rady Naukowej Instytutu Chemii Fizycznej PAN w Warszawie. W latach 1981–1986 główny koordynator Programu Rządowego, a w latach 1985–1990 delegat Polski w IUPAC, w sekcji elektrochemii. Otrzymał dyplom uznania za współpracę nadany przez CRZZ.
+Żołnierz Armii Krajowej.
 Brał udział w konferencjach naukowych, podczas których wygłaszał referaty, m.in w Trzecim Międzynarodowym Zjeździe Korozyjnym w Moskwie (1965), Zjeździe Polskiego Towarzystwa Chemicznego w Białymstoku (1966).
-Był członkiem Komitetu Doradczego Fundacji Kościuszkowskiej, działaczem NSZZ „Solidarność”. Biorąc udział pracach Rady Naukowej Instytutu Chemii Fizycznej PAN w Warszawie dał się poznać jako autorytet naukowy i człowiek o wybitnej osobowości, wyróżniający się celnością i wnikliwością w formułowaniu swych opinii oraz śmiałością i otwartością odrzucającą środowiskowe lub polityczne koniunkturalizmy.
-Dyplom uznania za współpracę nadany przez CRZZ.
-Zmarł 13 grudnia 2004 roku w wieku 83 lat. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
 Źródło: