Stanisław Takuski: Różnice pomiędzy wersjami

Stanisław Takuski
Nazwisko	Takuski
Imię / imiona	Stanisław
Tytuły / stanowiska	Prof. zw. dr hab. inż.
Data urodzenia	19 maja 1921
Miejsce urodzenia	Jasienna
Data śmierci	21 października 1984
Miejsce śmierci	Kraków
Dyscyplina/specjalności	eksploatacja złóż rud, budownictwo podziemne
Pełnione funkcje	Prodziekan Wydziału Górniczego AGH (1969–1972)
Wydział	Wydział Górniczy ;
Odznaczenia i nagrody	Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Aktualna wersja na dzień 12:21, 29 lis 2023

Prof. zw. dr hab. inż. Stanisław Takuski (1921–1984)

Dyscyplina/specjalności: eksploatacja złóż rud, budownictwo podziemne

Nota biograficzna

Urodził się 19 maja 1921 roku w Jasiennej na ziemi nowosądeckiej, zmarł 21 października 1984 roku w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Salwatorskim.

W latach 1933–1939 uczęszczał do gimnazjum, a następnie do II Państwowego Liceum Humanistycznego im. Bolesława Chrobrego w Nowym Sączu, uzyskując świadectwo dojrzałości w 1939 roku. Podczas okupacji niemieckiej, w latach 1941–1945 przebywał w więzieniach w Nowym Sączu i Tarnowie oraz w obozach w Auschwitz oraz w Mauthausen-Gusen.

W 1945 roku podjął studia na Wydziale Górniczym Akademii Górniczej, które ukończył w 1951 roku, wcześniej kończąc studia w zakresie planowania przemysłowego w krakowskiej Akademii Handlowej (1950). W 1952 roku ukończył studia na kierunku anglistyka na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Pracę w AGH rozpoczął w 1951 roku na Wydziale Górniczym. Od marca 1960 do maja 1961 był dodatkowo zatrudniony w Krakowskim Przedsiębiorstwie Geologicznych Surowców Hutniczych.

W 1961 roku obronił pracę doktorską. Doktor habilitowany 1966, profesor nadzwyczajny 1972, profesor zwyczajny 1979.

W 1968 roku wszedł w skład Rady Techniczno-Ekonomicznej Zjednoczenia Budownictwa Kopalń Rud w Warszawie. Współpracował z przemysłem miedziowym. Przez wiele lat pełnił funkcję przewodniczącego Uczelniano-Przemysłowego Zespołu ds. Cynku i Ołowiu. Pełnił również wiele funkcji organizacyjnych, m.in. kierownika Zakładu Górnictwa Rud w Katedrze Górnictwa Rud i Soli, pełnomocnika Rektora ds. Praktyk Zagranicznych Studentów, prodziekana Wydziału Górniczego, zastępcy dyrektora Instytutu Górnictwa Podziemnego i Bezpieczeństwa Pracy.

Jego zainteresowania naukowe dotyczyły zagadnień chemicznej stabilizacji piasków oraz wyciskania i zwalczania pęcznienia spągów oraz stabilizacji, cementacji i uszczelniania górotworu oraz szeroko rozumianej eksploatacji złóż. Był zwolennikiem badań in situ prowadzonych w kopalniach jako najbliższych rozwiązaniom praktycznym, zmieniającym dotychczasowy stan techniki i technologii.

Wiele podróżował, m.in. do Ghany, Jordanii, Libii, Brazylii, Indonezji, Hiszpanii, USA, gdzie wykładał bądź pracował jako ekspert. Z jego inicjatywy odbyły się w latach 1976 i 1981 pierwsze w Polsce konferencje naukowe poświęcone problemom górnictwa rudnego.

Autor lub współautor kilkudziesięciu publikacji, kilkunastu skryptów i podręczników, kilku patentów, wielu opracowań naukowo-badawczych i ekspertyz dla przemysłu. Promotor trzynastu prac doktorskich i kilkudziesięciu prac magisterskich i inżynierskich. Autor kilku pozycji publikowanych w wydawnictwach nie związanych z górnictwem, a wśród nich jednej z najciekawszych — poświęconej kompleksowi budowli seweriańskich w Leptis Magna, opublikowanej w czasopiśmie „Filomata” w 1978 roku.

W dwudziestą rocznicę jego śmierci zorganizowano w dniach 9-10 grudnia 2004 roku w AGH konferencję naukową "Dwadzieścia lat w podziemnych technologiach górniczych".

Odznaczenia i nagrody

Złoty Krzyż Zasługi (1972), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1973), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1982)

Źródła do biogramu

Książki

Informator nauki polskiej 1983. T. 2 : Indeksy. Warszawa 1983, s. 1110
Mazurkiewicz M.: Jak zostałem profesorem czyli pół wieku w AGH. Kraków 2016, s. 42-267
Polski Słownik Biograficzny. T. 52/1, z. 212 : Świrski Łukasz - Tanner Bernard. Kraków 2017, s. 121-123
Wacławik J.: Kronika Wydziału Górniczego [AGH] 1919-1999. Kraków 1999, s. 119
Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. [Oprac.] zespół aut. K. Pikoń (red. naczelny), A. Sokołowska (dyrektor projektu), K. Pikoń. Gliwice 2004, s. 369

Artykuły

Barchański B.: Przed ponad stu laty urodził się profesor Stanisław Takuski (1921-1984). Vivat Akademia : AGH 2022, nr 25, s. 37-45, [foto]
Kicki J.: Wspomnienie o Profesorze Stanisławie Takuskim (1921-1984). Górnictwo i Geoinżynieria : kwartalnik AGH 2004, z. 4/1, s. 13-15, [foto]
Piechota S.: Wspomnienie o profesorze Stanisławie Takuskim. Zeszyty Naukowe AGH ; nr 1134. [Seria] Górnictwo 1987, z. 131, s. 7-9, [foto]
Profesor Stanisław Takuski (1921-1984). Górnictwo i Geoinżynieria : kwartalnik AGH 2004, z. 4/1, okł., [foto]

@@ Linia 7: / Linia 7: @@
 |birth_place=Jasienna
 |death_date=21 października 1984
+|death_place=Kraków
 |fields=eksploatacja złóż rud, budownictwo podziemne
 |function=Prodziekan Wydziału Górniczego AGH (1969–1972)
@@ Linia 13: / Linia 14: @@
 |name=Stanisław Takuski
 |image_size=10454
-}}
+}}{{Funkcja
-{{Funkcja
 |Stanowisko=Prodziekan
 |Jednostka=Wydział Górniczy
@@ Linia 26: / Linia 26: @@
 == Nota biograficzna ==
-Urodził się 19 maja 1921 roku w Jasiennej na ziemi nowosądeckiej, zmarł 21 października 1984 roku. Pochowany na Cmentarzu Salwatorskim.
+Urodził się 19 maja 1921 roku w Jasiennej na ziemi nowosądeckiej, zmarł 21 października 1984 roku w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Salwatorskim.
-W latach 1933–1939 uczęszczał do gimnazjum, a następnie do II Państwowego Liceum Humanistycznego im. Bolesława Chrobrego w Nowym Sączu, uzyskując świadectwo dojrzałości w 1939 roku. Po zdaniu matury lata młodzieńcze (1940–1945) przeżył w więzieniach hitlerowskich w Nowym Sączu i Tarnowie oraz w obozach w Auschwitz oraz w Mauthausen-Gusen. Studia na Wydziale Górniczym AGH ukończył w 1951 roku, wcześniej kończąc studia w zakresie planowania przemysłowego na Akademii Handlowej (1950) i anglistykę na Wydziale Filologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1961 roku obronił pracę doktorską. Doktor habilitowany 1966, profesor nadzwyczajny 1972, profesor zwyczajny 1979.
+W latach 1933–1939 uczęszczał do gimnazjum, a następnie do II Państwowego Liceum Humanistycznego im. Bolesława Chrobrego w Nowym Sączu, uzyskując świadectwo dojrzałości w 1939 roku. Podczas okupacji niemieckiej, w latach 1941–1945 przebywał w więzieniach w Nowym Sączu i Tarnowie oraz w obozach w Auschwitz oraz w Mauthausen-Gusen.
-Pracę w AGH rozpoczął w 1951 roku na [[Wydział Górniczy|Wydziale Górniczym]], jednocześnie aktywnie współpracując z Krakowskim Przedsiębiorstwem Geologicznym. Współpracował z przemysłem miedziowym. Przez wiele lat pełnił funkcję przewodniczącego Uczelniano-Przemysłowego Zespołu ds. Cynku i Ołowiu. Pełnił również wiele funkcji organizacyjnych, m.in. kierownika Zakładu Górnictwa Rud, pełnomocnika Rektora ds. Praktyk Zagranicznych Studentów, prodziekana Wydziału Górniczego, zastępcy dyrektora Instytutu Górnictwa Podziemnego i Bezpieczeństwa Pracy.
+W 1945 roku podjął studia na Wydziale Górniczym Akademii Górniczej, które ukończył w 1951 roku, wcześniej kończąc studia w zakresie planowania przemysłowego w krakowskiej Akademii Handlowej (1950). W 1952 roku ukończył studia na kierunku anglistyka na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego.
+Pracę w AGH rozpoczął w 1951 roku na [[Wydział Górniczy|Wydziale Górniczym]]. Od marca 1960 do maja 1961 był dodatkowo zatrudniony w Krakowskim Przedsiębiorstwie Geologicznych Surowców Hutniczych.
+W 1961 roku obronił pracę doktorską. Doktor habilitowany 1966, profesor nadzwyczajny 1972, profesor zwyczajny 1979.
+W 1968 roku wszedł w skład Rady Techniczno-Ekonomicznej Zjednoczenia Budownictwa Kopalń Rud w Warszawie. Współpracował z przemysłem miedziowym. Przez wiele lat pełnił funkcję przewodniczącego Uczelniano-Przemysłowego Zespołu ds. Cynku i Ołowiu. Pełnił również wiele funkcji organizacyjnych, m.in. kierownika Zakładu Górnictwa Rud w Katedrze Górnictwa Rud i Soli, pełnomocnika Rektora ds. Praktyk Zagranicznych Studentów, prodziekana Wydziału Górniczego, zastępcy dyrektora Instytutu Górnictwa Podziemnego i Bezpieczeństwa Pracy.
 Jego zainteresowania naukowe dotyczyły zagadnień chemicznej stabilizacji piasków oraz wyciskania i zwalczania pęcznienia spągów oraz stabilizacji, cementacji i uszczelniania górotworu oraz szeroko rozumianej eksploatacji złóż. Był zwolennikiem badań in situ prowadzonych w kopalniach jako najbliższych rozwiązaniom praktycznym, zmieniającym dotychczasowy stan techniki i technologii.
-Wiele podróżował, m.in. do Ghany, Jordanii, Libii, Brazylii, Indonezji, Hiszpanii, USA, gdzie wykładał bądź pracował jako ekspert.
+Wiele podróżował, m.in. do Ghany, Jordanii, Libii, Brazylii, Indonezji, Hiszpanii, USA, gdzie wykładał bądź pracował jako ekspert. Z jego inicjatywy odbyły się w latach 1976 i 1981 pierwsze w Polsce konferencje naukowe poświęcone problemom górnictwa rudnego.
+Autor lub współautor kilkudziesięciu publikacji, kilkunastu skryptów i podręczników, kilku patentów, wielu opracowań naukowo-badawczych i ekspertyz dla przemysłu. Promotor trzynastu prac doktorskich i kilkudziesięciu prac magisterskich i inżynierskich. Autor kilku pozycji publikowanych w wydawnictwach nie związanych z górnictwem, a wśród nich jednej z najciekawszych — poświęconej kompleksowi budowli seweriańskich w Leptis Magna, opublikowanej w czasopiśmie „Filomata” w 1978 roku.
-Autor lub współautor kilkudziesięciu publikacji, kilkunastu skryptów i podręczników, wielu opracowań naukowo-badawczych i ekspertyz dla przemysłu. Promotor dwunastu prac doktorskich i kilkudziesięciu prac magisterskich i inżynierskich. Autor kilku pozycji publikowanych w wydawnictwach nie mających nic wspólnego z górnictwem, a wśród nich jednej z najciekawszych — poświęconej kompleksowi budowli seweriańskich w Leptis Magna, opublikowanej w czasopiśmie „Filomata” w 1978 roku.
+W dwudziestą rocznicę jego śmierci zorganizowano w dniach 9-10 grudnia 2004 roku w AGH konferencję naukową "Dwadzieścia lat w podziemnych technologiach górniczych".
 ==== Odznaczenia i nagrody ====
-[[Złoty Krzyż Zasługi]], [[Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski]], [[Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski]]
+[[Złoty Krzyż Zasługi]] (1972), [[Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski]] (1973), [[Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski]] (1982)
 == Źródła do biogramu ==
@@ Linia 46: / Linia 54: @@
 ====Książki====
-* Informator nauki polskiej 1983. T. 2 : Indeksy. Warszawa 1983, s.1110
+* Informator nauki polskiej 1983. T. 2 : Indeksy. Warszawa 1983, s. 1110
+* Mazurkiewicz M.: Jak zostałem profesorem czyli pół wieku w AGH. Kraków 2016, s. 42-267
+* Polski Słownik Biograficzny. T. 52/1, z. 212 : Świrski Łukasz - Tanner Bernard. Kraków 2017, s. 121-123
 * Wacławik J.: Kronika Wydziału Górniczego [AGH] 1919-1999. Kraków 1999, s. 119
 * Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. [Oprac.] zespół aut. K. Pikoń (red. naczelny), A. Sokołowska (dyrektor projektu), K. Pikoń. Gliwice 2004, s. 369
@@ Linia 52: / Linia 62: @@
 ====Artykuły====
+*  Barchański B.: Przed ponad stu laty urodził się profesor Stanisław Takuski (1921-1984). ''Vivat Akademia : AGH'' 2022, nr 25, s. 37-45, [foto]
 * Kicki J.: Wspomnienie o Profesorze Stanisławie Takuskim (1921-1984). ''Górnictwo i Geoinżynieria : kwartalnik AGH'' 2004, z. 4/1, s. 13-15, [foto]
 * Piechota S.: Wspomnienie o profesorze Stanisławie Takuskim. ''Zeszyty Naukowe AGH'' ; nr 1134. [Seria] ''Górnictwo'' 1987, z. 131, s. 7-9, [foto]