Wacław Bolesław Cybulski: Różnice pomiędzy wersjami

Wacław Bolesław Cybulski
Nazwisko	Cybulski
Imię / imiona	Wacław Bolesław
Tytuły / stanowiska	Prof. zw. dr hab. inż.
Data urodzenia	6 października 1901
Miejsce urodzenia	Warszawa
Data śmierci	31 marca 1973
Miejsce śmierci	Mikołów
Dyscyplina/specjalności	bezpieczeństwo pracy w górnictwie
Wydział	Wydział Górniczy ;
Odznaczenia i nagrody	Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Order Sztandaru Pracy, Medal 10-lecia Polski Ludowej, Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Państwowa Nagroda II stopnia

Aktualna wersja na dzień 12:25, 17 sty 2018

Prof. zw. dr hab. inż. Wacław Bolesław Cybulski (1901–1973)

Dyscyplina/specjalności: bezpieczeństwo pracy w górnictwie

Nota biograficzna

Urodził się 6 października 1901 roku w Warszawie. Zmarł 31 marca 1973 roku w Mikołowie.

Studiował na Wydziale Chemii Politechniki Warszawskiej. W 1925 roku uzyskał dyplom inżyniera chemika i rozpoczął pracę w kopalni ,,Barbara” w Mikołowie. W latach 1930-1939 był zastępcą dyrektora tejże kopalni.

Od 1931 roku wykładał bezpieczeństwo i higienę pracy na Wydziale Górniczym Akademii Górniczej. W 1938 roku w AG uzyskał tytuł doktora nauk technicznych. Po klęsce wrześniowej opuścił kraj, powrócił w 1946 roku. Został dyrektorem kopalni ,,Barbara". W 1948 roku powrócił do AG, gdzie ponownie wykładał bezpieczeństwo pracy. Był asystentem Katedry Górnictwa i Przeróbki Mechanicznej (1930-1947) oraz wykładowcą Katedry Aerologii i Hydromechaniki Górniczej (1947-1948). Od 1952 roku związany z Politechniką Śląską w Gliwicach. Habilitował się na AGH w 1952 roku. W 1954 roku został profesorem nadzwyczajnym, a w 1970 roku profesorem zwyczajnym.

Członek korespondent Polskiej Akademii Nauk, stały członek Państwowej Rady Górnictwa, przewodniczący Komitetu Górnictwa Polskiej Akademii Nauk.

Nagrody i odznaczenia

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Order Sztandaru Pracy I i II klasy, Medal 10-lecia Polski Ludowej, Śląski Krzyż Powstańczy, Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Państwowa Nagroda II stopnia, zespołowe nagrody państwowe, tytuł „Zasłużonego Górnika PRL”, Złota Odznaka "Zasłużonego Racjonalizatora Produkcji"

Źródła do biogramu

Książki

Biogramy uczonych polskich : materiały o życiu i działalności członków AU w Krakowie, TNW, PAU, PAN. Cz. 7 : Nauki o Ziemi i górnicze A-Z. Oprac. A. Śródka. Wrocław ; Warszawa ; Kraków 1992, s. 38-41, [foto]
Słownik biograficzny techników polskich. Pod red. J. Piłatowicza. T. 19. Warszawa 2008, s. 24-25, [foto]
Słownik polskich pionierów techniki. Pod red. B. Orłowskiego. Katowice 1986, s. 44
Śródka A.: Uczeni polscy XIX-XX stulecia. T.1 : A-G. Warszawa 1994, s. 296–298, [foto]
Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. [Oprac.] zespół aut. K. Pikoń (red. naczelny), A. Sokołowska (dyrektor projektu), K. Pikoń. Gliwice 2004, s. 57

Artykuły

Bolewski A.: Osiągnięcia Akademii Górniczej w Krakowie w okresie 1919-1939 : z kart historii. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994, nr 6-7, s. 5-8
Bolewski A.: Profesorzy i wychowankowie Akademii Górniczej na obczyźnie. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994, nr 5, s. 11
"Salamandra" - pamięci Kolegów Górników. Przegląd Górniczy 1986, T. 42, nr 11-12, s. 390-391

@@ Linia 22: / Linia 22: @@
 Studiował na Wydziale Chemii Politechniki Warszawskiej. W 1925 roku uzyskał dyplom inżyniera chemika i rozpoczął pracę w kopalni ,,Barbara” w Mikołowie. W latach 1930-1939 był zastępcą dyrektora tejże kopalni.
-Od 1931 roku wykładał bezpieczeństwo i higienę pracy na [[wydział Górniczy|Wydziale Górniczym]] Akademii Górniczej. W 1938 roku na AG uzyskał tytuł doktora nauk technicznych. Po klęsce wrześniowej opuścił kraj, powrócił w 1946 roku. Został dyrektorem kopalni ,,Barbara". W 1948 roku powrócił do AG, gdzie ponownie wykładał bezpieczeństwo pracy. Był asystentem Katedry Górnictwa i Przeróbki Mechanicznej (1930-1947) oraz wykładowcą Katedry Aerologii i Hydromechaniki Górniczej (1947-1948). Od 1952 roku związany z Politechniką Śląską w Gliwicach. Habilitował się na AGH w 1952 roku. W 1954 roku został profesorem nadzwyczajnym, a w 1970 roku profesorem zwyczajnym.
+Od 1931 roku wykładał bezpieczeństwo i higienę pracy na [[wydział Górniczy|Wydziale Górniczym]] Akademii Górniczej. W 1938 roku w AG uzyskał tytuł doktora nauk technicznych. Po klęsce wrześniowej opuścił kraj, powrócił w 1946 roku. Został dyrektorem kopalni ,,Barbara". W 1948 roku powrócił do AG, gdzie ponownie wykładał bezpieczeństwo pracy. Był asystentem Katedry Górnictwa i Przeróbki Mechanicznej (1930-1947) oraz wykładowcą Katedry Aerologii i Hydromechaniki Górniczej (1947-1948). Od 1952 roku związany z Politechniką Śląską w Gliwicach. Habilitował się na AGH w 1952 roku. W 1954 roku został profesorem nadzwyczajnym, a w 1970 roku profesorem zwyczajnym.
 Członek korespondent Polskiej Akademii Nauk, stały członek Państwowej Rady Górnictwa, przewodniczący Komitetu Górnictwa Polskiej Akademii Nauk.
@@ Linia 30: / Linia 30: @@
 [[Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski]], [[Złoty Krzyż Zasługi]], [[Order Sztandaru Pracy]] I i II klasy, [[Medal 10-lecia Polski Ludowej]], Śląski Krzyż Powstańczy, [[Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski]], Państwowa Nagroda II stopnia, zespołowe nagrody państwowe, tytuł „Zasłużonego Górnika PRL”, Złota Odznaka "Zasłużonego Racjonalizatora Produkcji"
-== Bibliografia ==
+== Źródła do biogramu ==
 ==== Książki ====
 * Biogramy uczonych polskich : materiały o życiu i działalności członków AU w Krakowie, TNW, PAU, PAN. Cz. 7 : Nauki o Ziemi i górnicze A-Z. Oprac. A. Śródka. Wrocław ; Warszawa ; Kraków 1992, s. 38-41, [foto]