Władysław Pilch: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
 
(Nie pokazano 18 wersji utworzonych przez 5 użytkowników)
Linia 7: Linia 7:
|birth_place=Wisła
|birth_place=Wisła
|death_date=5 lipca 1996
|death_date=5 lipca 1996
|fields=górnictwo (przeróbka surowców mineralnych)
|fields=górnictwo, przeróbka surowców mineralnych
|function=Prodziekan Wydziału Górniczego AGH (1972–1975)
|function=Prodziekan Wydziału Górniczego AGH (1972–1975)
|faculty=Wydział Górniczy
|faculty=Wydział Górniczy
|awards=Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski OOP
|awards=Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej
|name=Władysław Pilch
|name=Władysław Pilch
|honorific-suffix=
|honorific-suffix=
Linia 45: Linia 45:
|spouse=
|spouse=
|children=
|children=
}}
}}{{Funkcja
{{Funkcja
|Stanowisko=Prodziekan
|Stanowisko=Prodziekan
|Jednostka=Wydział Górniczy
|Jednostka=Wydział Górniczy
Linia 54: Linia 53:
Prof. dr hab. inż. '''Władysław Pilch''' (1923–1996)
Prof. dr hab. inż. '''Władysław Pilch''' (1923–1996)


Specjalność: górnictwo (przeróbka surowców mineralnych)
Dyscyplina/specjalności: górnictwo, przeróbka surowców mineralnych


== Życiorys ==
== Nota biograficzna ==
Urodził się 7 lutego 1923 roku w Wiśle, zmarł 5 lipca 1996 roku.
Urodził się 7 lutego 1923 roku w Wiśle, zmarł 5 lipca 1996 roku.
W 1951 roku ukończył Akademię Górniczo-Hutniczą w Krakowie. W 1962 roku uzyskał stopień doktora nauk technicznych, a w 1978 roku stopień doktora habilitowanego. W 1991 roku otrzymał tytuł profesora.
W 1951 roku ukończył Akademię Górniczo-Hutniczą w Krakowie. W 1962 roku uzyskał stopień doktora nauk technicznych, a w 1978 roku stopień doktora habilitowanego. W 1991 roku otrzymał tytuł profesora.


Przebieg pracy zawodowej w AGH: kierownik Zakładu Fizycznych Metod Wzbogacania w Instytucie Przeróbki i Wykorzystania Surowców Mineralnych w latach 1962–1982, w 1972–1975 pełnił funkcję prodziekana [[Wydział Górniczy|Wydziału Górniczego]], w 1976–1982 był wicedyrektor Instytutu Przeróbki i Wykorzystania Surowców Mineralnych; praca za granicą: kierownk Zakładu Mineral Processing na Politechnice Kaduna w Kadunie, Nigeria, 1982–1986. W 1993 roku przeszedł na emeryturę.
Przebieg pracy zawodowej w AGH: kierownik Zakładu Fizycznych Metod Wzbogacania w Instytucie Przeróbki i Wykorzystania Surowców Mineralnych w latach 1962–1982, w latach 1972–1975 pełnił funkcję prodziekana [[Wydział Górniczy|Wydziału Górniczego]], w 1976–1982 był wicedyrektorem Instytutu Przeróbki i Wykorzystania Surowców Mineralnych; praca za granicą: w latach 1982–1986 był kierownikiem Zakładu Mineral Processing na Politechnice Kaduna w Kadunie, w Nigerii.  


Staże: Instytut „Mechanobr” w Leningradzie 1963, Uniwersytet Techniczny w Helsinkach 1981.
W 1993 roku przeszedł na emeryturę.


Był członkiem Sekcji Przeróbki Surowców Mineralnych PAN, Oddział w Krakowie w latach 1974–1993 oraz rad naukowych w wielu instytucjach naukowych.
Staże: Instytut „Mechanobr” w Leningradzie  - 1963 rok, Uniwersytet Techniczny w Helsinkach - 1981 rok.


Prowadził badania z zakresu: separacja surowców mineralnych oraz surowców wtórnych i odpadowych w polach magnetycznych separatorów (separatory niskogradientowe, separatory wysokogradientowe — szczególnie separatory poligradientowe i nadprzewodnikowe), separacja w cieczach para- i ferromagnetycznych; opracowanie metody produkcji cieczy ferromagnetycznej; rozkłady pól magnetycznych w przestrzeniach roboczych separatorów, a także rozkłady sił magnetycznych; konstrukcja nowych typów separatorów, w tym zastosowanie magnesów stałych nowej generacji.
Prowadził badania z zakresu: separacja surowców mineralnych oraz surowców wtórnych i odpadowych w polach magnetycznych separatorów (separatory niskogradientowe, separatory wysokogradientowe — szczególnie separatory poligradientowe i nadprzewodnikowe), separacja w cieczach para- i ferromagnetycznych; opracowanie metody produkcji cieczy ferromagnetycznej; rozkłady pól magnetycznych w przestrzeniach roboczych separatorów, a także rozkłady sił magnetycznych; konstrukcja nowych typów separatorów, w tym zastosowanie magnesów stałych nowej generacji.


Był autorem 120 prac polskich i zagranicznych, 15 patentów i 40 ekspertyz, promotor 6 prac doktorskich.
Był członkiem Sekcji Przeróbki Surowców Mineralnych PAN, Oddział w Krakowie w latach 1974–1993 oraz rad naukowych w wielu instytucjach naukowych.
Działalność pozanaukowa:  działalność w ZNP, m.in. funkcje sekretarza i prezesa Rady zakładowej ZNP w AGH 1965–1980; jako wicedyrektor Instytutu Profesorskiego zajmował się unowocześnianiem bazy dydaktycznej, organizacją praktyk przemysłowych studentów oraz zorganizował wyprawę studentów do Nigerii; był doradcą Biura Projektów Kopalnictwa Rud Żelaza w Częstochowie 1969–1980.
Działalność pozanaukowa:  działalność w ZNP, m.in. funkcje sekretarza i prezesa Rady zakładowej ZNP w AGH 1965–1980; jako wicedyrektor Instytutu Profesorskiego zajmował się unowocześnianiem bazy dydaktycznej, organizacją praktyk przemysłowych studentów oraz zorganizował wyprawę studentów do Nigerii; był doradcą Biura Projektów Kopalnictwa Rud Żelaza w Częstochowie 1969–1980.


Był autorem 120 prac polskich i zagranicznych, 15 patentów i 40 ekspertyz, promotor 6 prac doktorskich.
==== Odznaczenia i nagrody ====
[[Złoty Krzyż Zasługi]], [[Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski]], Złota Odznaka ZNP, Złota Odznaka „Za pracę społeczną dla woj. krakowskiego”, [[Medal Komisji Edukacji Narodowej]], trzykrotnie Min. Szkolnictwa Wyższego, wielokrotnie Rektora, stopień generalnego dyrektora górniczego II stopnia


== Odznaczenia i nagrody ==
== Źródła do biogramu ==
[[Złoty Krzyż Zasługi]], [[Krzyż Kawalerski OOP]], Złota Odznaka ZNP, Złota Odznaka „Za pracę społeczną dla woj. krakowskiego”, Medal KEN, trzykrotnie Min. Szkolnictwa Wyższego, stopień generalnego dyrektora górniczego II stopnia,wielokrotnie Rektora,
==== Książki ====
* Wacławik J.: Kronika Wydziału Górniczego 1919-1999. Kraków 1999, s.117
* Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. [Oprac.] zespół aut. K. Pikoń (red. naczelny), A. Sokołowska (dyrektor projektu), K. Pikoń. Gliwice 2004, s 277, [foto]
* Współcześni uczeni polscy : słownik biograficzny. T. 3 : M – R. Red. nauk. J. Kapuścik.  Warszawa 2000, s. 502, [foto]
==== Artykuły ====
* Tora B.: Profesor Władysław Pilch 1923-1996. ''IM Inżynieria Mineralna'' 2002, nr 1, s. 50-51, [foto]


Źródło:
* Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny. T. 3 : M–R. Warszawa 2000. S. 502, portr.
* Kronika Wydziału Górniczego 1919–1999. Kraków 1999. S. 117




{{DEFAULTSORT:Pilch, Władysław }}
{{DEFAULTSORT:Pilch, Władysław }}
[[Category:Uczeni]]
[[Category:Biogramy]]

Aktualna wersja na dzień 08:12, 24 paź 2024

Władysław Pilch
Wladyslaw Pilch.jpg
Nazwisko Pilch
Imię / imiona Władysław
Tytuły / stanowiska Prof. dr hab. inż.
Data urodzenia 7 lutego 1923
Miejsce urodzenia Wisła
Data śmierci 5 lipca 1996
Dyscyplina/specjalności górnictwo, przeróbka surowców mineralnych
Pełnione funkcje Prodziekan Wydziału Górniczego AGH (1972–1975)
Wydział Wydział Górniczy


Odznaczenia i nagrody Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej
FunkcjeGdzieoddo
ProdziekanWydział Górniczy19721975

Prof. dr hab. inż. Władysław Pilch (1923–1996)

Dyscyplina/specjalności: górnictwo, przeróbka surowców mineralnych

Nota biograficzna

Urodził się 7 lutego 1923 roku w Wiśle, zmarł 5 lipca 1996 roku.

W 1951 roku ukończył Akademię Górniczo-Hutniczą w Krakowie. W 1962 roku uzyskał stopień doktora nauk technicznych, a w 1978 roku stopień doktora habilitowanego. W 1991 roku otrzymał tytuł profesora.

Przebieg pracy zawodowej w AGH: kierownik Zakładu Fizycznych Metod Wzbogacania w Instytucie Przeróbki i Wykorzystania Surowców Mineralnych w latach 1962–1982, w latach 1972–1975 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Górniczego, w 1976–1982 był wicedyrektorem Instytutu Przeróbki i Wykorzystania Surowców Mineralnych; praca za granicą: w latach 1982–1986 był kierownikiem Zakładu Mineral Processing na Politechnice Kaduna w Kadunie, w Nigerii.

W 1993 roku przeszedł na emeryturę.

Staże: Instytut „Mechanobr” w Leningradzie - 1963 rok, Uniwersytet Techniczny w Helsinkach - 1981 rok.

Prowadził badania z zakresu: separacja surowców mineralnych oraz surowców wtórnych i odpadowych w polach magnetycznych separatorów (separatory niskogradientowe, separatory wysokogradientowe — szczególnie separatory poligradientowe i nadprzewodnikowe), separacja w cieczach para- i ferromagnetycznych; opracowanie metody produkcji cieczy ferromagnetycznej; rozkłady pól magnetycznych w przestrzeniach roboczych separatorów, a także rozkłady sił magnetycznych; konstrukcja nowych typów separatorów, w tym zastosowanie magnesów stałych nowej generacji.

Był autorem 120 prac polskich i zagranicznych, 15 patentów i 40 ekspertyz, promotor 6 prac doktorskich.

Był członkiem Sekcji Przeróbki Surowców Mineralnych PAN, Oddział w Krakowie w latach 1974–1993 oraz rad naukowych w wielu instytucjach naukowych. Działalność pozanaukowa: działalność w ZNP, m.in. funkcje sekretarza i prezesa Rady zakładowej ZNP w AGH 1965–1980; jako wicedyrektor Instytutu Profesorskiego zajmował się unowocześnianiem bazy dydaktycznej, organizacją praktyk przemysłowych studentów oraz zorganizował wyprawę studentów do Nigerii; był doradcą Biura Projektów Kopalnictwa Rud Żelaza w Częstochowie 1969–1980.

Odznaczenia i nagrody

Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złota Odznaka ZNP, Złota Odznaka „Za pracę społeczną dla woj. krakowskiego”, Medal Komisji Edukacji Narodowej, trzykrotnie Min. Szkolnictwa Wyższego, wielokrotnie Rektora, stopień generalnego dyrektora górniczego II stopnia

Źródła do biogramu

Książki

  • Wacławik J.: Kronika Wydziału Górniczego 1919-1999. Kraków 1999, s.117
  • Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. [Oprac.] zespół aut. K. Pikoń (red. naczelny), A. Sokołowska (dyrektor projektu), K. Pikoń. Gliwice 2004, s 277, [foto]
  • Współcześni uczeni polscy : słownik biograficzny. T. 3 : M – R. Red. nauk. J. Kapuścik. Warszawa 2000, s. 502, [foto]

Artykuły

  • Tora B.: Profesor Władysław Pilch 1923-1996. IM Inżynieria Mineralna 2002, nr 1, s. 50-51, [foto]