Ignacy Malecki: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
 
(Nie pokazano 53 wersji utworzonych przez 6 użytkowników)
Linia 2: Linia 2:
|family-name=Malecki
|family-name=Malecki
|given-name=Ignacy
|given-name=Ignacy
|honorific-prefix=Prof. dr hab.
|honorific-prefix=Prof. zw. dr hab. inż.
|image=Ignacy_Malecki.jpg
|image=I. Malecki.jpg
|birth_date=18 listopada 1912
|birth_date=18 listopada 1912
|birth_place=Pokiewna
|birth_place=Pokiewna
Linia 9: Linia 9:
|death_place=Warszawa
|death_place=Warszawa
|fields=akustyka, naukoznawstwo
|fields=akustyka, naukoznawstwo
|function=Prorektor do Spraw Nauki Politechniki Warszawskiej, Dziekan Wydziału Łączności Politechniki Warszawskiej (1951-1952), Dyrektor Badań Podstawowych UNESCO w Paryżu (1969–1972), Dyrektor Instytutu Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk (1953–1962) (1973-1983) i in.
|awards=Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Order Sztandaru Pracy
|faculty=Wydział Łączności PW
|awards=Krzyż Komandorski z Gwiazdą, Krzyż Komandorski OOP, Krzyż Oficerski OOP, nagrody japońskie, belgijskie i francuskie
|dhc_year=1982
|dhc_year=1982
|dhc_reason=za zasługi dla rozwoju nauk technicznych, jako twórcy polskiej szkoły naukowej w zakresie akustyki, a zwłaszcza za przyczynienie się do rozwoju wibroakustyki w Akademii Górniczo-Hutniczej
|dhc_reason=za zasługi dla rozwoju nauk technicznych, jako twórcy polskiej szkoły naukowej w zakresie akustyki, a zwłaszcza za przyczynienie się do rozwoju wibroakustyki w Akademii Górniczo-Hutniczej
|honorAGH=Doktor Honoris Causa AGH
|name=Ignacy Malecki
|name=Ignacy Malecki
|honorific-suffix=
|native_name=
|native_name_lang=
|image_size=9093
|image_size=9093
|alt=
|caption=
|resting_place=
|resting_place_coordinates=
|other_names=
|residence=
|citizenship=
|nationality=
|workplaces=
|alma_mater=
|thesis_title=
|thesis_url=
|thesis_year=
|doctoral_advisor=
|academic_advisors=
|doctoral_students=
|notable_students=
|known_for=
|varia=
|author_abbrev_bot=
|author_abbrev_zoo=
|influences=
|influenced=
|signature=
|signature_alt=
|website=
|footnotes=
|spouse=
|children=
}}
}}
Prof. dr hab. '''Ignacy Malecki''' (1912–2004)
Prof. zw. dr hab. inż. '''Ignacy Malecki''' (1912-2004)


Specjalność: akustyka, naukoznawstwo
Dyscyplina/specjalności: akustyka, naukoznawstwo


== Życiorys ==
== Nota biograficzna ==
Urodził się 18 listopada 1912 r. w miejscowości Pokiewna na Wileńszczyźnie. Zmarł 12 czerwca 2004 r. w Warszawie, pochowany na starym Cmentarzu Powązkowskim.
Urodził się 18 listopada 1912 roku w miejscowości Pokiewna na Wileńszczyźnie. Zmarł 12 czerwca 2004 roku w Warszawie. Pochowany w Warszawie na Cmentarzu Powązkowskim.


W 1935 r. ukończył studia zdobywając stopień inżyniera elektryka w dziedzinie radiotechniki na Oddziale Telekomunikacji Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej. Doktoryzował się 1941 r. na konspiracyjnym Wydziale Architektury PW, stopień naukowy doktora habilitowanego otrzymał w 1943 r., profesora nadzwyczajnego w 1946 r., a zwyczajnego w 1952 r. Profesor Politechniki Gdańskiej w latach 1946–1950 oraz Politechniki Warszawskiej w latach 1950–1974.
W 1935 roku ukończył studia zdobywając stopień inżyniera elektryka w dziedzinie radiotechniki w Oddziale Telekomunikacji Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej.  


Po uzyskaniu dyplomu odbył dodatkowe studia w Instytucie Hertza w Berlinie, następnie w 1936 r. podjął pracę w Biurze Studiów Polskiego Radia w Warszawie, a jego głównym zadaniem było stworzenie od podstaw laboratorium akustycznego. Od czerwca 1938 r. pełnił funkcję kierownika Referatu Technicznego. Równolegle z pracą dla Polskiego Radia, prowadził badania z dziedziny akustyki budowlanej w Zakładzie Badawczym Budownictwa Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. W czasie okupacji podejmował konspiracyjną pracę dydaktyczną i naukową na Politechnice Warszawskiej (1940-1943). Po wojnie wykonywał akustyczne odbudowywanych sal Sejmu i Teatru Narodowego. W latach 1945-1948 pełnił funkcję naczelnego dyrektora Zjednoczenia Energetycznego Okręgu Pomorskiego, a w okresie 1945-1946 obejmował stanowisko stanowisko prezesa Zarządu Oddziału Wybrzeża Morskiego Stowarzyszenia Elektryków Polskich. Niezależnie od pracy dla elektroenergetyki, wziął udział w reaktywowaniu Politechniki Gdańskiej. W 1946 r. uzyskał nominację na profesora tej Uczelni i zorganizował Katedrę Elektrotechniki Stosowanej i Akustyki, której kierownikiem pozostał do roku 1951. Po powrocie do Warszawy w 1950 r. pełnił funkcję kierownika Katedry Elektroakustyki Politechniki Warszawskiej (do 1967 r.), a następnie Zakładu Elektroakustyki (do 1969 r.). Był prorektorem do Spraw Nauki Politechniki Warszawskiej oraz dziekanem Wydziału Łączności Politechniki Warszawskiej (1951-1952). Z Politechniką Warszawską, jako pracownik naukowy i wykładowca związany był aż do 1983 r.(1973-1983 pół etatu profesora kontraktowego). W międzyczasie (od 1969 r.) zajmował stanowisko dyrektora Badań Podstawowych UNESCO w Paryżu, które piastował do 1972 r. W latach 1953–1962 i 1973-1982, do roku przejścia na emeryturę, pełnił funkcję dyrektora Instytutu Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk. Był jednym z inicjatorów powstania Europejskiej Federacji Towarzystw Akustycznych i jej wiceprezydentem w latach 1979–1982.
Doktoryzował się w 1941 roku na konspiracyjnym Wydziale Architektury PW, stopień naukowy doktora habilitowanego otrzymał w 1943 roku, profesora nadzwyczajnego w 1946 roku, a zwyczajnego w 1952 roku.
Profesor Politechniki Gdańskiej w latach 1946-1950 oraz Politechniki Warszawskiej w latach 1950-1974.
 
Po uzyskaniu dyplomu odbył dodatkowe studia w Instytucie Hertza w Berlinie, następnie w 1936 roku podjął pracę w Biurze Studiów Polskiego Radia w Warszawie, a jego głównym zadaniem było stworzenie od podstaw laboratorium akustycznego. Od czerwca 1938 roku pełnił funkcję kierownika Referatu Technicznego. Równolegle z pracą dla Polskiego Radia, prowadził badania z dziedziny akustyki budowlanej w Zakładzie Badawczym Budownictwa Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej.  
 
W czasie okupacji podejmował konspiracyjną pracę dydaktyczną i naukową w Politechnice Warszawskiej (1940-1943). Po wojnie wykonywał akustyczne odbudowywanych sal Sejmu i Teatru Narodowego. W latach 1945-1948 pełnił funkcję naczelnego dyrektora Zjednoczenia Energetycznego Okręgu Pomorskiego, a w okresie 1945-1946 był prezesem Zarządu Oddziału Wybrzeża Morskiego Stowarzyszenia Elektryków Polskich.  
 
Niezależnie od pracy dla elektroenergetyki, wziął udział w reaktywowaniu Politechniki Gdańskiej. W 1946 roku uzyskał nominację na profesora tej Uczelni i zorganizował Katedrę Elektrotechniki Stosowanej i Akustyki, której kierownikiem pozostał do 1951 roku.  
 
Po powrocie do Warszawy w 1950 roku pełnił funkcję kierownika Katedry Elektroakustyki Politechniki Warszawskiej (do 1967 roku), a następnie Zakładu Elektroakustyki (do 1969 roku). Był prorektorem do spraw nauki Politechniki Warszawskiej oraz dziekanem Wydziału Łączności tej Uczelni (1951-1952). Z Politechniką Warszawską, jako pracownik naukowy i wykładowca, związany był aż do 1983 roku (1973-1983 pół etatu profesora kontraktowego). W międzyczasie (od 1969 roku) zajmował stanowisko dyrektora Badań Podstawowych UNESCO w Paryżu, które piastował do 1972 roku.  
 
W latach 1953-1962 i 1973-1982, do roku przejścia na emeryturę, pełnił funkcję dyrektora Instytutu Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk. Był jednym z inicjatorów powstania Europejskiej Federacji Towarzystw Akustycznych i jej wiceprezydentem w latach 1979-1982.


Był jednym z twórców polskiego naukoznawstwa. Pełnił funkcję przewodniczącego Rady Naukowej Centralnego Instytutu Ochrony Pracy (1953-1969), przewodniczącego Sekcji Nauk Technicznych Komitetu Nagród Państwowych (1978-1982) oraz przewodniczącego Rady Naukowo-Technicznej Radia i Telewizji (1982-1988). W latach 1991-2002 był członkiem Rady Międzynarodowego Centrum Biograficznego (IBC–Cambridge).  
Był jednym z twórców polskiego naukoznawstwa. Pełnił funkcję przewodniczącego Rady Naukowej Centralnego Instytutu Ochrony Pracy (1953-1969), przewodniczącego Sekcji Nauk Technicznych Komitetu Nagród Państwowych (1978-1982) oraz przewodniczącego Rady Naukowo-Technicznej Radia i Telewizji (1982-1988). W latach 1991-2002 był członkiem Rady Międzynarodowego Centrum Biograficznego (IBC–Cambridge).  


== Publikacje i dokonania ==
Działalność naukowa obejmowała szereg dziedzin akustyki, teorię drgań oraz naukoznawstwo. Publikacje dotyczyły przede wszystkim: akustyki architektonicznej, akustyki budowlanej, ochrony przed hałasem, elektroakustyki, techniki ultradźwiękowej, akustyki kwantowej oraz emisji akustycznej. Dorobek naukowy składa się z przeszło 230 artykułów oraz 11 książek i monografii. Był ponadto promotorem 24 rozpraw doktorskich. Wśród ważniejszych pozycji książkowych wskazać należy: Akustyka budowlana, 1958, Teoria fal i układów akustycznych, 1964, Physical Foundations of Technical Acoustics, 1968, Podstawy teoretyczne akustyki kwantowej, 1972, Współczesna akustyka i jej przedstawienie kwantowe, 1978.
Działalność naukowa obejmowała szereg dziedzin akustyki, teorię drgań oraz naukoznawstwo. Publikacje dotyczyły przede wszystkim: akustyki architektonicznej, akustyki budowlanej, ochrony przed hałasem, elektroakustyki, techniki ultradźwiękowej, akustyki kwantowej oraz emisji akustycznej.  
 
Wniósł nieoceniony wkład w rozwój wibroakustyki w Akademii Górniczo-Hutniczej. Przyczynił się do rozwoju silnego ośrodka naukowego, jakim był Instytut Mechaniki i Wibroakustyki AGH. Był inicjatorem szerokiej współpracy z AGH, wielu instytucji w tym również Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN w zakresie drgań mechanicznych i akustyki technicznej. Przez wiele lat (od 1976 r.) był przewodniczącym Rady Naukowej Instytutu Mechaniki i Wibroakustyki AGH.
Wniósł nieoceniony wkład w rozwój wibroakustyki w Akademii Górniczo-Hutniczej. Przyczynił się do rozwoju silnego ośrodka naukowego, jakim był Instytut Mechaniki i Wibroakustyki AGH. Był inicjatorem szerokiej współpracy z AGH wielu instytucji, w tym również Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN w zakresie drgań mechanicznych i akustyki technicznej. Przez wiele lat (od 1976 roku) był przewodniczącym Rady Naukowej Instytutu Mechaniki i Wibroakustyki AGH.
 
Członek korespondent PAN (od 1953), członek rzeczywisty PAN (od 1957), członek Prezydium (1956-1980), zastępca sekretarza naukowego Akademii (1962-1968), członek założyciel Towarzystwa Naukowego Prakseologii, przewodniczący (1963-1968, 1973-1989) Komitetu Naukoznawstwa PAN, honorowy przewodniczący (od 1990), członek zwyczajny Warszawskiego Towarzystwa Naukowego (1984) oraz zagraniczny Nowojorskiej Akademii Nauk.


Dorobek naukowy składa się z przeszło 230 artykułów oraz 11 książek i monografii. Wśród ważniejszych pozycji książkowych wskazać należy:
Doktor honoris causa Uniwersytetu Technicznego w Budapeszcie (1965), Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1982) oraz Politechniki Gdańskiej (2002).
Akustyka budowlana, 1958.
Teoria fal i układów akustycznych, 1964.
Physical Foundations of Technical Acoustics, 1968.
Podstawy teoretyczne akustyki kwantowej, 1972.
Współczesna akustyka i jej przedstawienie kwantowe, 1978.
Był ponadto promotorem 24 rozpraw doktorskich.


== Członkostwa ==
Wiceprezydent, a następnie członek Komitetu Generalnego International Council of Scientific Union ICSU (1962-1968), przewodniczący International Commission on Acoustics ICA (1976-1980), przewodniczący Kongresów ICA w Tokio i Budapeszcie (1966-1972), członek European Acoustics Association EAA i Acoustical Society of America ASA.  
W Polskiej Akademii Nauk członek korespondent (od 1953), członek rzeczywisty (od 1957), członek Prezydium (1956-1980), zastępca sekretarza naukowego Akademii (1962-1968). Jako członek założyciel Towarzystwa Naukowego Prakseologii, przyczynił się do powstania Komitetu Naukoznawstwa PAN, którego był przewodniczącym w latach 1963-1968 oraz 1973-1989, a od 1990 r. pełnił funkcję honorowego przewodniczącego. Członek zwyczajny Warszawskiego Towarzystwa Naukowego (1984) oraz zagraniczny Nowojorskiej Akademii Nauk.


Wiceprezydent a następnie członek Komitetu Generalnego International Council of Scientific Union ICSU (1962–1968), przewodniczący International Comission on Acoustica ICA (1976–1980). W latach 1966–1972 przewodniczący Kongresów ICA w Tokio i Budapeszcie. Był ponadto członkiem European Acoustics Association EAA i Acoustical Society of America ASA. W 1982 r. otrzymał tytuł Członka Honorowego Federation of Acoustical Societies of Europe FASE, którego był wiceprezydentem w okresie 1978-1982 oraz Towarzystw Akustycznych: Hiszpańskiego (1972), Latynoamerykańskiego (1968) oraz Indyjskiego (1980).
W 1982 roku otrzymał tytuł Członka Honorowego Federation of Acoustical Societies of Europe FASE, którego był wiceprezydentem w okresie 1978-1982, oraz Towarzystw Akustycznych: Hiszpańskiego (1972), Latynoamerykańskiego (1968) oraz Indyjskiego (1980).
   
   
Poza działalnością naukową, zawodową, dydaktyczną i organizacyjną, w latach 1963-1968 był członkiem Stałego Komitetu Konferencji Pugwash – ruchu uczonych i noblistów na rzecz rozbrojenia i pokoju. Był ponadto członkiem Rady Głównej Naczelnej Organizacji Technicznej (1949-1963) oraz zarządu Koła Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych przy PAN (1989-2001).  
Poza działalnością naukową, zawodową, dydaktyczną i organizacyjną, w latach 1963-1968 był członkiem Stałego Komitetu Konferencji Pugwash – ruchu uczonych i noblistów na rzecz rozbrojenia i pokoju. Był ponadto członkiem Rady Głównej Naczelnej Organizacji Technicznej (1949-1963) oraz zarządu Koła Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych przy PAN (1989-2001).  


== Odznaczenia i nagrody ==
==== Odznaczenia i nagrody ====
[[Złoty Krzyż Zasługi]] (1954), Krzyże Orderu Odrodzenia Polski: Oficerski (1957), Kawalerski (1960), Komandorski (1969), Komandorski z Gwiazdą (1983). Otrzymał ponadto Order Sztandaru pracy I i II klasy, Order Cyryla i Metodego (Bułgaria), Komandorię Orderu Palmy Akademickie Premiera Francji (1983) oraz medal Transenster – za dorobek naukowy i techniczny (Belgia, 1969). Złote odznaki: Stowarzyszenia Elektryków Polskich (1959), Naczelnej Organizacji Technicznej (1966) i Politechniki Warszawskiej (1978).
 
Laureat wielu nagród i wyróżnień polskich oraz zagranicznych m.in.: indywidualna Nagroda Państwowa III stopnia (1953), zespołowa II stopnia (1968), dyplomy Międzynarodowych Towarzystw Badań Nieniszczących – NDT (Tokio 1960, Montreal 1967), Dyplom Honorowy Międzynarodowego Instytutu Akustyki i Drgań – IIAV (USA, Auburn University 2003).


Tytuły doktora honoris causa: Uniwersytetu Technicznego w Budapeszcie (1965), Akademii Górniczo - Hutniczej w Krakowie (1982) oraz Politechniki Gdańskiej (2002).
[[Złoty Krzyż Zasługi]], [[Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski]], [[Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski]], [[Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski]], [[Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski]], [[Order Sztandaru Pracy]], Order Cyryla i Metodego (Bułgaria), Komandoria Orderu Palmy Akademickie Premiera Francji, medal Transenster – za dorobek naukowy i techniczny, inne


== Bibliografia ==
== Źródła do biogramu ==  


Książki
==== Książki ====


* Engel Z., Katedra Mechaniki i wibroakustyki Akademii Górniczo-Hutniczej. Tradycja - historia - działalność. Radom : Wydawnictwo Naukowe Instytutu Technologii Eksploatacji - PIB, 2008, s. 78.
* Engel Z.: Katedra Mechaniki i Wibroakustyki Akademii Górniczo-Hutniczej. Tradycja - historia - działalność. Radom 2008, s. 62, 63, 78, [foto]
* Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Edycja 2. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1989, s. 786.
* Engel Z.: Sześćdziesiąt lat minęło... Kraków 2012, s. 83-84, [foto]
* Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny. T. 3, M-R. Red. t.: M. Halawa. Warszawa: Ośrodek Przetwarzania Informacji, 2000, 61–62.
* Kto jest kim w Polsce : informator biograficzny. Red. zespół L. Becela [et al.]. Ed. 2. Warszawa 1989, s. 786
* Współcześni uczeni polscy : słownik biograficzny. T. 3 : M – R. Red. nauk. J. Kapuścik. Warszawa 2000, s. 61-62, [foto]


Artykuły
==== Artykuły ====


* Doktorzy honoris causa wypromowani przez Wydział Inżynierii Mechanicznej i Robotyki. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH. - 2002, nr 108, s. 10.
* Augustyńska D., Engel Z.: Prof. zw. dr hab. Ignacy Malecki : wspomnienie. ''Bezpieczeństwo Pracy'' 2004, nr 7-8, s. 10-11
* Engel Z. W., Profesor Ignacy Malecki - wspomnienie. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH. - 2004, nr 132/133, s. 19–20.
* Doktorzy honoris causa wypromowani przez Wydział Inżynierii Mechanicznej i Robotyki. ''Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH'' 2002, nr 108, s. 10
* Engel Z. W.: Profesor Ignacy Malecki. ''Mechanika'' [wyd.] AGH 2004, T. 23, z. 3. s. 359–362, [foto]
* Engel Z. W.: Profesor Ignacy Malecki - wspomnienie. ''Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH'' 2004, nr 132/133, s. 19–20
* [Kryś-Dyja A.]: Posiedzenie Senatu [AGH] w dniu 20 lutego 2002 r. ''Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH'' 2002, nr 101, s. 15
* Wykaz osób, które otrzymały Doktoraty Honoris Causa Akademii Górniczo-Hutniczej. ''Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH'' 1994, nr 5, s. 18


Inne
==== Inne ====


* Materiały pochodzące ze zbiorów Muzeum Historii AGH.
* Na podstawie materiałów Muzeum Historii AGH
* Ranachowski P., Rajmund F., Etienne J., Spojrzenie na życie i twórczość wybitnego polskiego akustyka XX wieku Profesora Ignacego Maleckiego z okazji setnej rocznicy urodzin
* Ranachowski P., Rejmund F., Etienne J.: Spojrzenie na życie i twórczość wybitnego polskiego akustyka XX wieku Profesora Ignacego Maleckiego z okazji setnej rocznicy urodzin [online] [przeglądany 14.04.2023]. Dostępny w: https://ogpta.pl/images/documents/Nowe-spojrzenie-ilustrowany.pdf  
[online]. Dostępny w Internecie: http://ogpta.polsl.pl/assets/OGPT-Artykuly/Nowe-spojrzenie-ilustrowany.pdf [2014-07-08-2014].


{{DEFAULTSORT:Malecki, Ignacy }}
{{DEFAULTSORT:Malecki, Ignacy }}
[[Category:Biogramy]]
[[Category:Doktorzy honoris causa AGH]]
[[Category:Doktorzy honoris causa AGH]]
[[Category:Uczeni]]

Aktualna wersja na dzień 08:59, 15 kwi 2023

Ignacy Malecki
I. Malecki.jpg
Nazwisko Malecki
Imię / imiona Ignacy
Tytuły / stanowiska Prof. zw. dr hab. inż.
Tytuły honorowe AGH Doktor Honoris Causa AGH
Data urodzenia 18 listopada 1912
Miejsce urodzenia Pokiewna
Data śmierci 12 czerwca 2004
Miejsce śmierci Warszawa
Dyscyplina/specjalności akustyka, naukoznawstwo


Rok przyznania doktoratu h.c. AGH 1982
Powód przyznania doktoratu h.c. AGH za zasługi dla rozwoju nauk technicznych, jako twórcy polskiej szkoły naukowej w zakresie akustyki, a zwłaszcza za przyczynienie się do rozwoju wibroakustyki w Akademii Górniczo-Hutniczej
Odznaczenia i nagrody Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Order Sztandaru Pracy

Prof. zw. dr hab. inż. Ignacy Malecki (1912-2004)

Dyscyplina/specjalności: akustyka, naukoznawstwo

Nota biograficzna

Urodził się 18 listopada 1912 roku w miejscowości Pokiewna na Wileńszczyźnie. Zmarł 12 czerwca 2004 roku w Warszawie. Pochowany w Warszawie na Cmentarzu Powązkowskim.

W 1935 roku ukończył studia zdobywając stopień inżyniera elektryka w dziedzinie radiotechniki w Oddziale Telekomunikacji Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej.

Doktoryzował się w 1941 roku na konspiracyjnym Wydziale Architektury PW, stopień naukowy doktora habilitowanego otrzymał w 1943 roku, profesora nadzwyczajnego w 1946 roku, a zwyczajnego w 1952 roku. Profesor Politechniki Gdańskiej w latach 1946-1950 oraz Politechniki Warszawskiej w latach 1950-1974.

Po uzyskaniu dyplomu odbył dodatkowe studia w Instytucie Hertza w Berlinie, następnie w 1936 roku podjął pracę w Biurze Studiów Polskiego Radia w Warszawie, a jego głównym zadaniem było stworzenie od podstaw laboratorium akustycznego. Od czerwca 1938 roku pełnił funkcję kierownika Referatu Technicznego. Równolegle z pracą dla Polskiego Radia, prowadził badania z dziedziny akustyki budowlanej w Zakładzie Badawczym Budownictwa Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej.

W czasie okupacji podejmował konspiracyjną pracę dydaktyczną i naukową w Politechnice Warszawskiej (1940-1943). Po wojnie wykonywał akustyczne odbudowywanych sal Sejmu i Teatru Narodowego. W latach 1945-1948 pełnił funkcję naczelnego dyrektora Zjednoczenia Energetycznego Okręgu Pomorskiego, a w okresie 1945-1946 był prezesem Zarządu Oddziału Wybrzeża Morskiego Stowarzyszenia Elektryków Polskich.

Niezależnie od pracy dla elektroenergetyki, wziął udział w reaktywowaniu Politechniki Gdańskiej. W 1946 roku uzyskał nominację na profesora tej Uczelni i zorganizował Katedrę Elektrotechniki Stosowanej i Akustyki, której kierownikiem pozostał do 1951 roku.

Po powrocie do Warszawy w 1950 roku pełnił funkcję kierownika Katedry Elektroakustyki Politechniki Warszawskiej (do 1967 roku), a następnie Zakładu Elektroakustyki (do 1969 roku). Był prorektorem do spraw nauki Politechniki Warszawskiej oraz dziekanem Wydziału Łączności tej Uczelni (1951-1952). Z Politechniką Warszawską, jako pracownik naukowy i wykładowca, związany był aż do 1983 roku (1973-1983 pół etatu profesora kontraktowego). W międzyczasie (od 1969 roku) zajmował stanowisko dyrektora Badań Podstawowych UNESCO w Paryżu, które piastował do 1972 roku.

W latach 1953-1962 i 1973-1982, do roku przejścia na emeryturę, pełnił funkcję dyrektora Instytutu Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk. Był jednym z inicjatorów powstania Europejskiej Federacji Towarzystw Akustycznych i jej wiceprezydentem w latach 1979-1982.

Był jednym z twórców polskiego naukoznawstwa. Pełnił funkcję przewodniczącego Rady Naukowej Centralnego Instytutu Ochrony Pracy (1953-1969), przewodniczącego Sekcji Nauk Technicznych Komitetu Nagród Państwowych (1978-1982) oraz przewodniczącego Rady Naukowo-Technicznej Radia i Telewizji (1982-1988). W latach 1991-2002 był członkiem Rady Międzynarodowego Centrum Biograficznego (IBC–Cambridge).

Działalność naukowa obejmowała szereg dziedzin akustyki, teorię drgań oraz naukoznawstwo. Publikacje dotyczyły przede wszystkim: akustyki architektonicznej, akustyki budowlanej, ochrony przed hałasem, elektroakustyki, techniki ultradźwiękowej, akustyki kwantowej oraz emisji akustycznej. Dorobek naukowy składa się z przeszło 230 artykułów oraz 11 książek i monografii. Był ponadto promotorem 24 rozpraw doktorskich. Wśród ważniejszych pozycji książkowych wskazać należy: Akustyka budowlana, 1958, Teoria fal i układów akustycznych, 1964, Physical Foundations of Technical Acoustics, 1968, Podstawy teoretyczne akustyki kwantowej, 1972, Współczesna akustyka i jej przedstawienie kwantowe, 1978.

Wniósł nieoceniony wkład w rozwój wibroakustyki w Akademii Górniczo-Hutniczej. Przyczynił się do rozwoju silnego ośrodka naukowego, jakim był Instytut Mechaniki i Wibroakustyki AGH. Był inicjatorem szerokiej współpracy z AGH wielu instytucji, w tym również Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN w zakresie drgań mechanicznych i akustyki technicznej. Przez wiele lat (od 1976 roku) był przewodniczącym Rady Naukowej Instytutu Mechaniki i Wibroakustyki AGH.

Członek korespondent PAN (od 1953), członek rzeczywisty PAN (od 1957), członek Prezydium (1956-1980), zastępca sekretarza naukowego Akademii (1962-1968), członek założyciel Towarzystwa Naukowego Prakseologii, przewodniczący (1963-1968, 1973-1989) Komitetu Naukoznawstwa PAN, honorowy przewodniczący (od 1990), członek zwyczajny Warszawskiego Towarzystwa Naukowego (1984) oraz zagraniczny Nowojorskiej Akademii Nauk.

Doktor honoris causa Uniwersytetu Technicznego w Budapeszcie (1965), Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1982) oraz Politechniki Gdańskiej (2002).

Wiceprezydent, a następnie członek Komitetu Generalnego International Council of Scientific Union ICSU (1962-1968), przewodniczący International Commission on Acoustics ICA (1976-1980), przewodniczący Kongresów ICA w Tokio i Budapeszcie (1966-1972), członek European Acoustics Association EAA i Acoustical Society of America ASA.

W 1982 roku otrzymał tytuł Członka Honorowego Federation of Acoustical Societies of Europe FASE, którego był wiceprezydentem w okresie 1978-1982, oraz Towarzystw Akustycznych: Hiszpańskiego (1972), Latynoamerykańskiego (1968) oraz Indyjskiego (1980).

Poza działalnością naukową, zawodową, dydaktyczną i organizacyjną, w latach 1963-1968 był członkiem Stałego Komitetu Konferencji Pugwash – ruchu uczonych i noblistów na rzecz rozbrojenia i pokoju. Był ponadto członkiem Rady Głównej Naczelnej Organizacji Technicznej (1949-1963) oraz zarządu Koła Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych przy PAN (1989-2001).

Odznaczenia i nagrody

Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Order Sztandaru Pracy, Order Cyryla i Metodego (Bułgaria), Komandoria Orderu Palmy Akademickie Premiera Francji, medal Transenster – za dorobek naukowy i techniczny, inne

Źródła do biogramu

Książki

  • Engel Z.: Katedra Mechaniki i Wibroakustyki Akademii Górniczo-Hutniczej. Tradycja - historia - działalność. Radom 2008, s. 62, 63, 78, [foto]
  • Engel Z.: Sześćdziesiąt lat minęło... Kraków 2012, s. 83-84, [foto]
  • Kto jest kim w Polsce : informator biograficzny. Red. zespół L. Becela [et al.]. Ed. 2. Warszawa 1989, s. 786
  • Współcześni uczeni polscy : słownik biograficzny. T. 3 : M – R. Red. nauk. J. Kapuścik. Warszawa 2000, s. 61-62, [foto]

Artykuły

  • Augustyńska D., Engel Z.: Prof. zw. dr hab. Ignacy Malecki : wspomnienie. Bezpieczeństwo Pracy 2004, nr 7-8, s. 10-11
  • Doktorzy honoris causa wypromowani przez Wydział Inżynierii Mechanicznej i Robotyki. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2002, nr 108, s. 10
  • Engel Z. W.: Profesor Ignacy Malecki. Mechanika [wyd.] AGH 2004, T. 23, z. 3. s. 359–362, [foto]
  • Engel Z. W.: Profesor Ignacy Malecki - wspomnienie. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2004, nr 132/133, s. 19–20
  • [Kryś-Dyja A.]: Posiedzenie Senatu [AGH] w dniu 20 lutego 2002 r. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2002, nr 101, s. 15
  • Wykaz osób, które otrzymały Doktoraty Honoris Causa Akademii Górniczo-Hutniczej. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994, nr 5, s. 18

Inne

  • Na podstawie materiałów Muzeum Historii AGH
  • Ranachowski P., Rejmund F., Etienne J.: Spojrzenie na życie i twórczość wybitnego polskiego akustyka XX wieku Profesora Ignacego Maleckiego z okazji setnej rocznicy urodzin [online] [przeglądany 14.04.2023]. Dostępny w: https://ogpta.pl/images/documents/Nowe-spojrzenie-ilustrowany.pdf
Źródło: „http://historia.agh.edu.pl/mediawiki/index.php?title=Ignacy_Malecki&oldid=77718”