Czesław Harańczyk

Z Historia AGH
Czesław Harańczyk
Czesław Harańczyk.jpg
Nazwisko Harańczyk
Imię / imiona Czesław
Tytuły / stanowiska Prof. dr hab. inż.
Data urodzenia 13 lipca 1927
Miejsce urodzenia Kraków
Data śmierci 21 grudnia 1998
Miejsce śmierci Kraków
Dyscyplina/specjalności geologia, górnictwo i geologia inżynierska, mineralogia, geologia złóż rud, geochemia
Wydział Wydział Geologiczno-Poszukiwawczy


Odznaczenia i nagrody Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Medal 30-lecia Polski Ludowej

Prof. dr hab. inż. Czesław Harańczyk (1927-1998)

Dyscyplina/specjalności: geologia, górnictwo i geologia inżynierska, mineralogia, geologia złóż rud, geochemia

Nota biograficzna

Urodził się 13 lipca 1927 roku w Krakowie. Zmarł 21 grudnia 1998 roku w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie.

W 1955 roku ukończył Wydział Ceramiczny AGH.

Jeszcze w trakcie studiów, w 1952 roku rozpoczął pracę zastępcy asystenta w Zakładzie i Katedrze Surowców Mineralnych Wydziału Geologiczno-Poszukiwawczego AGH i pracował do 1958 roku.

Następnie pracował w Przedsiębiorstwie Geologicznym, a jednocześnie od 1971 roku był pracownikiem Zakładu Mineralogii i Petrografii ING UJ, gdzie od 1974 roku był kierownikiem.

W 1960 roku na podstawie pracy "Mineralogia i geochemia kruszców śląsko-krakowskich złóż rud cynku i ołowiu", której promotorem był profesor Hubert Gruszczyk, na Wydziale Geologiczno-Poszukiwawczym, uzyskał stopień doktora.

W 1969 roku na podstawie rozprawy "Mineralizacja kruszcowa utworów euksynicznych monokliny przedsudeckiej" przedstawionej na Uniwersytecie Wrocławskim uzyskał stopień doktora habilitowanego. Był pierwszym w Polsce badaczem, który w 1973 roku opublikował pracę, dotyczącą związku genezy złóż różnego typu z procesem ruchu płyt litosfery (nazwanym przez niego epeiroforezą), stając się jednym z prekursorów zastosowania zasad nowej globalnej tektoniki w metalogenii. Był ponadto jednym z pionierów zastosowania metod izotopowych w geologii i geochemii złóż rud.

W 1993 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego na Uniwersytecie Jagiellońskim, a w 1994 roku otrzymał tytuł profesora nauk o Ziemi.

W latach 1961-1962 prowadził wielomiesięczne badania terenowe na Sumatrze w Indonezji, w 1964 roku w Afryce (Uganda, Kenia, Tanzania), w 1971 roku w Egipcie, w 1975 roku w Nigerii, w 1976 roku w Ameryce Południowej (Wenezuela) i w 1989 roku na Bliskim Wschodzie w Iraku. W ramach konsultacji prowadził badania w Korei Północnej, Algierii oraz w Grecji.

Odkrywca nowych minerałów: morozewiczytu i polkowicytu.

Był autorem ponad 100 publikacji naukowych.

Promotor 6 prac doktorskich.

Był członkiem założycielem International Association of Genesis of Ore Deposits (IAGOD), członkiem Society of Economic Geologists, Komitetu Nauk Mineralogicznych Polskiej Akademii Nauk, Polskiego Towarzystwa Geologicznego i Polskiego Towarzystwa Mineralogicznego.

Odznaczenia i nagrody

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Medal 30-lecia Polski Ludowej, Srebrna Odznaka Budowniczego LGOM

Źródła do biogramu

Książki

  • Czesław Harańczyk. W: Manecki A.: Ludzie nauk o Ziemi i Kosmosie : z wydarzeniami lat minionych w tle. Kraków 2023, s. 68
  • Kronika i spis absolwentów Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica 1919-1979. T. 2. Pion hutniczy. Kraków 1979, s. 211
  • [Skład Osobowy AGH … 1954/55]. Kraków 1955, s. 90
  • Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. [Oprac.] zespół aut. K. Pikoń (red. naczelny), A. Sokołowska (dyrektor projektu), K. Pikoń. Gliwice 2004, s. 113

Artykuły

  • Narębski W.: Czesław Harańczyk 1927-1998. Przegląd Geologiczny 1999, nr 4, s. 307-308, [foto]

Inne

stan na dzień 26.09.2023

Źródło: „http://historia.agh.edu.pl/mediawiki/index.php?title=Czesław_Harańczyk&oldid=83831”