Władysław Stefan Lenkiewicz: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
 
(Nie pokazano 23 wersji utworzonych przez 2 użytkowników)
Linia 2: Linia 2:
|family-name=Lenkiewicz
|family-name=Lenkiewicz
|given-name=Władysław Stefan
|given-name=Władysław Stefan
|honorific-prefix=Dr hab. inż., prof. AGH
|image=Władysław Lenkiewicz.jpg
|birth_date=10 kwietnia 1916
|birth_date=10 kwietnia 1916
|birth_place=Lwów
|birth_place=Lwów
|death_date=5 października 2012
|death_date=5 października 2012
|death_place=Kraków
|death_place=Kraków
|fields=mechanika, metodologia projektowania, tribologia, teoria eksploatacji
|fields=mechanika, metodologia projektowania, tribologia, teoria eksploatacji, drgania, tarcia, procesy tarcia metali
|faculty=Wydział Inżynierii Mechanicznej i Robotyki
|faculty=Wydział Inżynierii Mechanicznej i Robotyki
|awards=Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal 40-lecia Polski Ludowej
|awards=Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal 40-lecia Polski Ludowej
}}
}}
'''Władysław Stefan Lenkiewicz''' (1916-2012)   '''<span style="color:red;">biogram będzie uzupełniony</span>'''
Dr hab. inż., prof. AGH '''Władysław Stefan Lenkiewicz''' (1916-2012)  
 
Dyscyplina/specjalności: mechanika, metodologia projektowania, tribologia, teoria eksploatacji


Był też pisarzem i poetą oraz narciarzem. Jako naukowiec i narciarz używał imienia Władysław, a swoją twórczość literacką podpisywał imieniem Stefan.  
Był też pisarzem i poetą oraz narciarzem. Jako naukowiec i narciarz używał imienia Władysław, a swoją twórczość literacką podpisywał imieniem Stefan.  


Dyscyplina/specjalności: mechanika, metodologia projektowania, tribologia, teoria eksploatacji obiektów technicznych, drgania, tarcia, procesy tarcia metali


== Nota biograficzna ==
== Nota biograficzna ==
Linia 21: Linia 22:
Urodził się 10 kwietnia 1916 roku we Lwowie. Zmarł 5 października 2012 roku w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Podgórskim w Krakowie.
Urodził się 10 kwietnia 1916 roku we Lwowie. Zmarł 5 października 2012 roku w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Podgórskim w Krakowie.


W 1934 roku ukończył gimnazjum staro-klasyczne we Lwowie. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, na kierunku konstrukcji, specjalizując się w pojazdach mechanicznych. W styczniu 1941 roku otrzymał dyplom ukończenia studiów wyższych.


Był kierownikiem Zakładu Podstaw Konstrukcji i Eksploatacji Maszyn
Podczas II wojny światowej, zanim został asystentem w Katedrze Maszyn Dźwigowych Instytutu Politechnicznego Politechniki Lwowskiej, podejmował się różnych zajęć dla utrzymania rodziny, będąc m.in. szefem kontroli technicznej, kierowcą, ślusarzem, kreślarzem, kierownikiem warsztatów mechanicznych. W 1944 roku został aresztowany przez NKWD, z początkiem 1945 roku udało mu się uciec. W kwietniu 1945 roku opuścił Lwów i zamieszkał w okolicach Krakowa.
 
W 1934 roku ukończył gimnazjum staro-klasyczne we Lwowie. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, na kierunku konstrukcji. Wyspecjalizował się w pojazdach mechanicznych. W styczniu 1941 roku otrzymał dyplom ukończenia studiów wyższych.
 
Podczas II wojny światowej, zanim został asystentem w Katedrze Maszyn Dźwigowych Instytutu Politechnicznego Politechniki Lwowskiej, podejmował się różnych zajęć dla utrzymania rodziny, będąc m.in. szefem kontroli technicznej, kierowcą, ślusarzem, kreślarzem, kierownikiem warsztatów mechanicznych. W 1944 roku został aresztowany przez NKWD, skąd udało mu się wydostać na wolność z początkiem 1945 roku. Następnie w kwietniu opuścić Lwów i zamieszkał w okolicach Krakowa.
 
W pierwszych latach po wojnie założył wraz z żoną szkołę jazdy samochodowej w Kalwarii Zebrzydowskiej.
 
W 1950 roku rozpoczął pracę starszego asystenta w Zakładzie i Katedrze Części Maszynoznawstwa [[Wydział Elektromechaniczny|Wydziału Elektromechanicznego]] AGH.
 
 


, a w latach 50. rozpoczął pracę na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie na stanowisku  Po przepracowaniu 36 lat na tej uczelni, w 1986 r. przeszedł na emeryturę jako profesor nadzwyczajny. Do końca życia konsultował prace naukowe swoich byłych pracowników i wychowanków. Jest pochowany na Cmentarzu Podgórskim w Krakowie (kw. XLI–8–9).  
W pierwszych latach po wojnie wraz z żoną założył szkołę nauki jazdy w Kalwarii Zebrzydowskiej.


W 1948 roku nostryfikował dyplom Politechniki Lwowskiej na Politechnice Śląskiej.


Działalność naukowa
W 1950 roku rozpoczął pracę starszego asystenta w Zakładzie Maszynoznawstwa I [[Wydział Elektromechaniczny|Wydziału Elektromechanicznego]] AGH. W 1953 roku został mianowany adiunktem.


Władysław Lenkiewicz specjalizował się w trzech dziedzinach: tribologii, metodologii projektowania i teorii eksploatacji obiektów technicznych. W 1948 r. nostryfikował dyplom Politechniki Lwowskiej na Politechnice Śląskiej. Pracę doktorską obronił w 1962, a pracę habilitacyjną w 1968 roku. Adiunktem mianowano go w 1953, docentem w 1968, a profesorem nadzwyczajnym w 1979 roku[1]. Był autorem 170 prac naukowych[3] i promotorem 15. doktorów z dziedzin tribologii i teorii eksploatacji. Opracował 42 recenzje prac doktorskich i habilitacyjnych oraz wiele wniosków na stopień profesora. Był przez trzy kadencje członkiem Komitetu Naukoznawstwa Polskiej Akademii Nauk. Był też członkiem innych Komisji PAN i Towarzystw Naukowych. Organizował wiele konferencji i zjazdów naukowych, także o zasięgu ogólnopolskim. Po przejściu na emeryturę zainicjował projekt finansowany przez Komitet Badań Naukowych i był jego głównym konsultantem oraz autorem lub współautorem dziewięciu prac naukowych, drukowanych w czasopismach krajowych i zagranicznych. Był twórcą czterech patentów i laureatem nagród Ministra Szkolnictwa Wyższego i Rektora Uczelni. Przez wiele lat był członkiem Związku Nauczycielstwa Polskiego.
W 1962 roku na podstawie pracy "Wyznaczanie niektórych parametrów zużycia pierścieni tłokowych", napisanej pod kierunkiem profesora Kazimierza Szawłowskiego, uzyskał stopień doktora.


Osiągnięcia naukowe
W 1968 roku na podstawie rozprawy "Wpływ drgań wymuszonych na procesy tarcia metali" uzyskał stopień doktora habilitowanego. W tym samym roku otrzymał stanowisko docenta.


    stworzenie międzywydziałowego, interdyscyplinarnego ośrodka twórczego projektowania i zorganizowanie dwóch ogólnopolskich konferencji w tej dziedzinie;
W 1979 roku został profesorem nadzwyczajnym AGH.
    stworzenie ośrodka dynamiki procesów tarcia w AGH w Krakowie;
    inicjatywa wprowadzenia kształcenia w kierunkach eksploatacji, tribologii i niezawodności eksploatacyjnej na Wydziale Części Maszyn AGH;
    liczne publikacje w dziedzinie metodologii projektowania m.in. opracowanie, wraz z doc. B. Machowskim, sześciu metod projektowania, o nazwie LEMACH, częściowo wdrożonych w biurach projektów;
    stworzenie metody „projektowania intuicyjnego”;
    nowe podejście do ocen niezawodności skojarzeń tribologicznych (rozdzielenie niezawodności procesów i węzłów tarcia);
    kierowanie i koordynacja ogólnopolskich badań dotyczących kształcenia w dziedzinie eksploatacji.


Działalność zawodowa poza uczelnią
W 1986 roku przeszedł na emeryturę. Do końca życia konsultował prace naukowe byłych współpracowników i wychowanków.


Od 1953 r. do 1990 r. Władysław Lenkiewicz był ekspertem Zespołu Rzeczoznawców Techniki Samochodowej i Ruchu Drogowego w Krakowie. W końcowych latach kariery zawodowej był również ekspertem międzynarodowym w tej dziedzinie. Wykonał ponad 3500 ekspertyz. Od 1954 r. był biegłym Sądu Wojewódzkiego w Krakowie w zakresie techniki samochodowej i ruchu drogowego. W latach sześćdziesiątych był współautorem planu regulacji ruchu w mieście Krakowie. W tym też okresie, równolegle z pracą na uczelni, pracował przez dwa lata jako nauczyciel w Liceum Mechanicznym w Krakowie.
Przez wiele lat był kierownikiem Zakładu Podstaw Konstrukcji i Eksploatacji Maszyn.
Działalność sportowa i turystyczna


Główną pasją Władysława Lenkiewicza było narciarstwo oraz turystyka górska[2]. Na nartach jeździł od dziecka. Uczył go ojciec, zamiłowany narciarz i turysta. Przed II wojną światową Władysław Lenkiewicz startował w zawodach narciarskich w konkurencjach alpejskich. Uprawiał też turystykę letnią i narciarską w Karpatach Wschodnich i w Tatrach. Od 1950 r. był instruktorem narciarskim, a w 1953 r. został mianowany instruktorem wykładowcą Polskiego Związku Narciarskiego i instruktorem międzynarodowym. Przez wiele lat szkolił instruktorów narciarstwa i narciarzy na obozach PTTK i AGH w Krościenku n. Dunajcem oraz w Bukowinie Tatrzańskiej. Pracował społecznie w Komisji Turystyki Narciarskiej PTTK, przez kilka lat jako vice-prezes, w Polskim Związku Narciarskim jako przewodniczący Komisji Bezpieczeństwa i Profilaktyki w narciarstwie, jako sędzia związkowy PZN oraz jako wykładowca turystyki narciarskiej. Przez wiele lat był przewodniczącym największej wówczas w Polsce sekcji narciarskiej klubu Kolejarz-Olsza w Krakowie. Otrzymał liczne odznaczenia w dziedzinie narciarstwa i turystyki górskiej oraz Odznakę Zasłużonego Działacza Turystyki przyznaną przez Główny Komitet Kultury Fizycznej i Sportu.
Autor ponad 170 publikacji oraz 4 patentów. Wykonał ponad 3500 ekspertyz.


Po wojnie startował w zawodach narciarskich, brał udział w rajdach i czterokrotnie reprezentował Polskę na Międzynarodowych Kongresach Nauczycieli Narciarstwa (Badgastein, Monte Bondone, Zakopane, Strbskie Pleso). Był też biegłym Sądu Wojewódzkiego w Krakowie ds. narciarstwa i wypadków narciarskich.
Promotor 15 doktoratów z dziedzin tribologii i teorii eksploatacji. Zrecenzował 42 prace doktorskie i habilitacyjne oraz wiele wniosków na stopień profesora.


Poza narciarstwem i turystyką Władysław Lenkiewicz uprawiał w młodych latach lekkoatletykę, szybownictwo, kajakarstwo, płetwonurkowanie i wspinaczkę wysokogórską (był przez pewien czas członkiem Klubu Wysokogórskiego). Przed wojną brał wraz z ojcem udział w rajdach samochodowych jako kierowca i pilot. Poza rajdami i narciarstwem zjazdowym wymienione sporty uprawiał niezawodniczo. W latach 50. zaprzestał uprawiania wspinaczek po poważnym wypadku lawinowym. Narciarstwo i turystykę uprawiał do sędziwego wieku (86 lat).
W latach 1953-1990 był ekspertem Zespołu Rzeczoznawców Techniki Samochodowej i Ruchu Drogowego w Krakowie. Był też ekspertem międzynarodowym w tej dziedzinie. Od 1954 roku był biegłym Sądu Wojewódzkiego w Krakowie w zakresie techniki samochodowej i ruchu drogowego. W latach 60-tych XX wieku był współautorem planu regulacji ruchu w Krakowie. W tym też okresie - równolegle z pracą na uczelni - pracował przez dwa lata jako nauczyciel w Liceum Mechanicznym w Krakowie.


Osiągnięcia w działalności sportowo–turystycznej
W 1953 roku założył w AGH czasopismo "Wektor", którego był redaktorem naczelnym.


    „Kodeks Narciarski czyli narciarski savoir vivre”, opracowany wraz z mec. Andrzejem Rozmarynowiczem, 1969, 1973, 1992;
Organizował wiele konferencji i zjazdów naukowych, także o zasięgu ogólnopolskim. Po przejściu na emeryturę zainicjował projekt finansowany przez Komitet Badań Naukowych i był jego głównym konsultantem. Jako emeryt był autorem lub współautorem dziewięciu prac naukowych, drukowanych w czasopismach krajowych i zagranicznych.
    „Narty, narty, narty”, poradnik narciarski pod redakcją Władysława Lenkiewicza, 1996;
    5 filmów szkoleniowych dotyczących bezpieczeństwa i profilaktyki w narciarstwie oraz foldery;
    organizacja kursu dla kandydatów na biegłych sądowych specjalizujących się w wypadkach narciarskich.


Twórczość literacka
Członek Polskiej Akademii Nauk, Związku Nauczycielstwa Polskiego, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, Klubu Wysokogórskiego, Polskiego Związku Narciarskiego, Komisji Turystyki Narciarskiej PTTK.


Władysław Lenkiewicz miał uzdolnienia literackie, które przejawiły się w gimnazjum, gdzie był przewodniczącym Koła Polonistów. W czasie studiów i w czasach wojennych pisał dla siebie, a po wojnie związał się z Tygodnikiem Przekrój, gdzie drukował swoje opowiadania. W latach 50. założył na AGH wewnętrzną gazetę pt. "Wektor", której był naczelnym redaktorem i jako pierwszy publikował w niej rysunki i wiersze Adama Macedońskiego. Po przejściu na emeryturę opublikował pod pseudonimem Stefan Lenkiewicz 4 tomy opowiadań i 2 tomy poetyckie. Według jego scenariuszy zrealizowano 5 filmów krótkometrażowych. Na podstawie jego opowiadań powstały dwa słuchowiska radiowe. Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, Oddział w Krakowie[4].
Do jego osiągnięć naukowych zalicza się:


Tomy opowiadań:
- stworzenie międzywydziałowego, interdyscyplinarnego ośrodka twórczego projektowania i zorganizowanie dwóch ogólnopolskich konferencji w tej dziedzinie


  „Kuternoga na linie” (1985),
- stworzenie ośrodka dynamiki procesów tarcia w AGH w Krakowie
     „Na nartach w Czarnohorze” (1990),
      
     „Dawnymi szlakami Gorganów” (1996),
- inicjatywę wprowadzenia kształcenia w kierunkach eksploatacji, tribologii i niezawodności eksploatacyjnej na Wydziale Części Maszyn AGH
     „Projektant ptaków i inne opowiadania” (1999),
      
- liczne publikacje w dziedzinie metodologii projektowania m.in. opracowanie, wraz z doc. B. Machowskim, sześciu metod projektowania, o nazwie LEMACH, częściowo wdrożonych przez biura projektowe
      
- stworzenie metody „projektowania intuicyjnego”
 
- nowe podejście do ocen niezawodności skojarzeń tribologicznych (rozdzielenie niezawodności procesów i węzłów tarcia)


Tomiki poetyckie:
- kierowanie i koordynacja ogólnopolskich badań dotyczących kształcenia w dziedzinie eksploatacji.


    „Wynikanie” (1994)
Poza działalnością naukową prowadził również działalność literacką. Opublikował 4 tomy opowiadań i 2 tomy poetyckie. Według jego scenariuszy zrealizowano 5 filmów krótkometrażowych i 2 słuchowiska radiowe. Publikował w tygodniku "Przekrój".
    „Świat pod powiekami” (1999)


Był również aktywnym narciarzem. Od 1950 roku był instruktorem narciarskim, w 1953 roku został mianowany instruktorem wykładowcą Polskiego Związku Narciarskiego i instruktorem międzynarodowym. Startował w zawodach narciarskich, brał udział w rajdach i czterokrotnie reprezentował Polskę na Międzynarodowych Kongresach Nauczycieli Narciarstwa (Bad Gastein, Monte Bondone, Zakopane, Strbskie Pleso). Był też biegłym Sądu Wojewódzkiego w Krakowie ds. narciarstwa i wypadków narciarskich.


==== Odznaczenia i nagrody ====
==== Odznaczenia i nagrody ====


[[Złoty Krzyż Zasługi]], [[Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski]], [[Medal 40-lecia Polski Ludowej]], Złota Odznaka "Za pracę społeczną dla miasta Krakowa", Złota Odznaka "Zasłużonemu w rozwoju województwa katowickiego"
[[Złoty Krzyż Zasługi]], [[Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski]], [[Medal 40-lecia Polski Ludowej]], Złota Odznaka "Za pracę społeczną dla miasta Krakowa", Złota Odznaka "Zasłużonemu w rozwoju województwa katowickiego", Odznaka Zasłużony Działacz Turystyki, wielokrotnie Nagroda Ministra Szkolnictwa Wyższego, wielokrotnie Nagroda Rektora AGH
 
                               
 
==== Bibliografia publikacji ====


 
https://badap.agh.edu.pl/autor/lenkiewicz-wladyslaw-004083
==== Bibliografia publikacji ====


== Źródła do biogramu ==
== Źródła do biogramu ==
Linia 99: Linia 86:
==== Książki ====
==== Książki ====


*
* [Skład Osobowy AGH … 1950/51]. Kraków 1951, s. 39, 53
* Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. [Oprac.] zespół aut. K. Pikoń (red. naczelny), A. Sokołowska (dyrektor projektu), K. Pikoń. Gliwice 2004, s. 195, [foto]


==== Artykuły ====
==== Artykuły ====
Linia 105: Linia 93:
* ''Dziennik Polski'' 2012, nr 238 (11 X 2012), s. A13 [nekr.]
* ''Dziennik Polski'' 2012, nr 238 (11 X 2012), s. A13 [nekr.]
* ''Dziennik Polski'' 2012, nr 239 (12 X 2012), s. A12 [nekr.]
* ''Dziennik Polski'' 2012, nr 239 (12 X 2012), s. A12 [nekr.]
* Zmarł prof. Władysław Lenkiewicz. ''Dziennik Polski'' 2012, nr 249, s. A12
* Zmarł prof. Władysław Lenkiewicz. ''Dziennik Polski'' 2012, nr 249, s. 6


==== Inne ====
==== Inne ====


* Władysław Lenkiewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia [online] [przeglądany 10.01.2021]. Dostępny w: https://pl.wikipedia.org/wiki/W%C5%82adys%C5%82aw_Lenkiewicz
* Władysław Lenkiewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia [online] [przeglądany 10.01.2022]. Dostępny w: https://pl.wikipedia.org/wiki/W%C5%82adys%C5%82aw_Lenkiewicz


{{DEFAULTSORT: Lenkiewicz, Władysław Stefan}}
{{DEFAULTSORT: Lenkiewicz, Władysław Stefan}}


[[Category:Biogramy]]
[[Category:Biogramy]]
'''''<span style="color:red;">stan na dzień 10.02.2022</span>'''''

Aktualna wersja na dzień 14:47, 31 sty 2023

Władysław Stefan Lenkiewicz
Władysław Lenkiewicz.jpg
Nazwisko Lenkiewicz
Imię / imiona Władysław Stefan
Tytuły / stanowiska Dr hab. inż., prof. AGH
Data urodzenia 10 kwietnia 1916
Miejsce urodzenia Lwów
Data śmierci 5 października 2012
Miejsce śmierci Kraków
Dyscyplina/specjalności mechanika, metodologia projektowania, tribologia, teoria eksploatacji, drgania, tarcia, procesy tarcia metali
Wydział Wydział Inżynierii Mechanicznej i Robotyki


Odznaczenia i nagrody Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal 40-lecia Polski Ludowej

Dr hab. inż., prof. AGH Władysław Stefan Lenkiewicz (1916-2012)

Był też pisarzem i poetą oraz narciarzem. Jako naukowiec i narciarz używał imienia Władysław, a swoją twórczość literacką podpisywał imieniem Stefan.

Dyscyplina/specjalności: mechanika, metodologia projektowania, tribologia, teoria eksploatacji obiektów technicznych, drgania, tarcia, procesy tarcia metali

Nota biograficzna

Urodził się 10 kwietnia 1916 roku we Lwowie. Zmarł 5 października 2012 roku w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Podgórskim w Krakowie.

W 1934 roku ukończył gimnazjum staro-klasyczne we Lwowie. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, na kierunku konstrukcji, specjalizując się w pojazdach mechanicznych. W styczniu 1941 roku otrzymał dyplom ukończenia studiów wyższych.

Podczas II wojny światowej, zanim został asystentem w Katedrze Maszyn Dźwigowych Instytutu Politechnicznego Politechniki Lwowskiej, podejmował się różnych zajęć dla utrzymania rodziny, będąc m.in. szefem kontroli technicznej, kierowcą, ślusarzem, kreślarzem, kierownikiem warsztatów mechanicznych. W 1944 roku został aresztowany przez NKWD, z początkiem 1945 roku udało mu się uciec. W kwietniu 1945 roku opuścił Lwów i zamieszkał w okolicach Krakowa.

W pierwszych latach po wojnie wraz z żoną założył szkołę nauki jazdy w Kalwarii Zebrzydowskiej.

W 1948 roku nostryfikował dyplom Politechniki Lwowskiej na Politechnice Śląskiej.

W 1950 roku rozpoczął pracę starszego asystenta w Zakładzie Maszynoznawstwa I Wydziału Elektromechanicznego AGH. W 1953 roku został mianowany adiunktem.

W 1962 roku na podstawie pracy "Wyznaczanie niektórych parametrów zużycia pierścieni tłokowych", napisanej pod kierunkiem profesora Kazimierza Szawłowskiego, uzyskał stopień doktora.

W 1968 roku na podstawie rozprawy "Wpływ drgań wymuszonych na procesy tarcia metali" uzyskał stopień doktora habilitowanego. W tym samym roku otrzymał stanowisko docenta.

W 1979 roku został profesorem nadzwyczajnym AGH.

W 1986 roku przeszedł na emeryturę. Do końca życia konsultował prace naukowe byłych współpracowników i wychowanków.

Przez wiele lat był kierownikiem Zakładu Podstaw Konstrukcji i Eksploatacji Maszyn.

Autor ponad 170 publikacji oraz 4 patentów. Wykonał ponad 3500 ekspertyz.

Promotor 15 doktoratów z dziedzin tribologii i teorii eksploatacji. Zrecenzował 42 prace doktorskie i habilitacyjne oraz wiele wniosków na stopień profesora.

W latach 1953-1990 był ekspertem Zespołu Rzeczoznawców Techniki Samochodowej i Ruchu Drogowego w Krakowie. Był też ekspertem międzynarodowym w tej dziedzinie. Od 1954 roku był biegłym Sądu Wojewódzkiego w Krakowie w zakresie techniki samochodowej i ruchu drogowego. W latach 60-tych XX wieku był współautorem planu regulacji ruchu w Krakowie. W tym też okresie - równolegle z pracą na uczelni - pracował przez dwa lata jako nauczyciel w Liceum Mechanicznym w Krakowie.

W 1953 roku założył w AGH czasopismo "Wektor", którego był redaktorem naczelnym.

Organizował wiele konferencji i zjazdów naukowych, także o zasięgu ogólnopolskim. Po przejściu na emeryturę zainicjował projekt finansowany przez Komitet Badań Naukowych i był jego głównym konsultantem. Jako emeryt był autorem lub współautorem dziewięciu prac naukowych, drukowanych w czasopismach krajowych i zagranicznych.

Członek Polskiej Akademii Nauk, Związku Nauczycielstwa Polskiego, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, Klubu Wysokogórskiego, Polskiego Związku Narciarskiego, Komisji Turystyki Narciarskiej PTTK.

Do jego osiągnięć naukowych zalicza się:

- stworzenie międzywydziałowego, interdyscyplinarnego ośrodka twórczego projektowania i zorganizowanie dwóch ogólnopolskich konferencji w tej dziedzinie

- stworzenie ośrodka dynamiki procesów tarcia w AGH w Krakowie

- inicjatywę wprowadzenia kształcenia w kierunkach eksploatacji, tribologii i niezawodności eksploatacyjnej na Wydziale Części Maszyn AGH

- liczne publikacje w dziedzinie metodologii projektowania m.in. opracowanie, wraz z doc. B. Machowskim, sześciu metod projektowania, o nazwie LEMACH, częściowo wdrożonych przez biura projektowe

- stworzenie metody „projektowania intuicyjnego”

- nowe podejście do ocen niezawodności skojarzeń tribologicznych (rozdzielenie niezawodności procesów i węzłów tarcia)

- kierowanie i koordynacja ogólnopolskich badań dotyczących kształcenia w dziedzinie eksploatacji.

Poza działalnością naukową prowadził również działalność literacką. Opublikował 4 tomy opowiadań i 2 tomy poetyckie. Według jego scenariuszy zrealizowano 5 filmów krótkometrażowych i 2 słuchowiska radiowe. Publikował w tygodniku "Przekrój".

Był również aktywnym narciarzem. Od 1950 roku był instruktorem narciarskim, w 1953 roku został mianowany instruktorem wykładowcą Polskiego Związku Narciarskiego i instruktorem międzynarodowym. Startował w zawodach narciarskich, brał udział w rajdach i czterokrotnie reprezentował Polskę na Międzynarodowych Kongresach Nauczycieli Narciarstwa (Bad Gastein, Monte Bondone, Zakopane, Strbskie Pleso). Był też biegłym Sądu Wojewódzkiego w Krakowie ds. narciarstwa i wypadków narciarskich.

Odznaczenia i nagrody

Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal 40-lecia Polski Ludowej, Złota Odznaka "Za pracę społeczną dla miasta Krakowa", Złota Odznaka "Zasłużonemu w rozwoju województwa katowickiego", Odznaka Zasłużony Działacz Turystyki, wielokrotnie Nagroda Ministra Szkolnictwa Wyższego, wielokrotnie Nagroda Rektora AGH

Bibliografia publikacji

https://badap.agh.edu.pl/autor/lenkiewicz-wladyslaw-004083

Źródła do biogramu

Książki

  • [Skład Osobowy AGH … 1950/51]. Kraków 1951, s. 39, 53
  • Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. [Oprac.] zespół aut. K. Pikoń (red. naczelny), A. Sokołowska (dyrektor projektu), K. Pikoń. Gliwice 2004, s. 195, [foto]

Artykuły

  • Dziennik Polski 2012, nr 238 (11 X 2012), s. A13 [nekr.]
  • Dziennik Polski 2012, nr 239 (12 X 2012), s. A12 [nekr.]
  • Zmarł prof. Władysław Lenkiewicz. Dziennik Polski 2012, nr 249, s. 6

Inne

Źródło: „http://historia.agh.edu.pl/mediawiki/index.php?title=Władysław_Stefan_Lenkiewicz&oldid=75579”