Wacław Lesiecki

Wacław Lesiecki
Nazwisko	Lesiecki
Imię / imiona	Wacław
Tytuły / stanowiska	Prof. zw. mgr inż.
Data urodzenia	16 marca 1905
Miejsce urodzenia	Poryck na Wołyniu
Data śmierci	1 marca 1962
Dyscyplina/specjalności	maszyny górnicze
Pełnione funkcje	Dziekan Wydziału Mechanizacji Górnictwa i Hutnictwa AGH (1953–1956)
Wydział	Wydział Maszyn Górniczych i Hutniczych
Odznaczenia i nagrody	Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski OOP, Medal Dziesięciolecia PL
Funkcje Gdzie od do Dziekan Wydział Mechanizacji Górnictwa i Hutnictwa 1953 1956

Prof. zw. mgr inż. Wacław Lesiecki (1905–1962)

Dyscyplina/specjalności: maszyny górnicze

Nota biograficzna

Urodził się 16 marca 1905 roku w Porycku na Wołyniu. Zmarł 1 marca 1962 roku, pochowany w Krakowie na cmentarzu Rakowickim.

W 1927 roku rozpoczął studia na Wydziale Górniczym Akademii Górniczej, które kilkakrotnie przerywał podejmując pracę zarobkową. Będąc studentem IV roku, od 15 października 1934 roku został zatrudniony jako asystent w Zakładzie Górnictwa I, prowadzonym przez prof. Witolda Budryka. W styczniu 1938 roku, na podstawie pracy dyplomowej napisanej u prof. Budryka, uzyskał stopień inżyniera górniczego. W kwietniu 1938 roku wyjechał na Wołyń i zatrudnił się w kamieniołomie granitu w Klesowie, należącym do Związku Powiatów Śląskich. Tam zastała Go II wojna światowa, a tereny te zostały zajęte przez ZSRR. Od kwietnia 1940 roku na polecenie władz objął kierownictwo laboratorium terenowego oraz na obszarze Wołynia prowadził prace poszukiwawcze złóż węgla kamiennego, brunatnego i glin do produkcji cementu. 20 stycznia 1941 roku objął stanowisko zastępcy kierownika kopalni w Krzemieńcu. Na polecenie Ministerstwa Przemysłu Węglowego miał z początkiem roku szkolnego 1942/43 udać się na kurs aspirantów naukowych do Moskiewskiego Instytutu Górniczego. Wybuch wojny radziecko-niemieckiej uniemożliwił realizację tych planów. Chcąc uniknąć wyjazdu na przymusowe roboty na terenie Niemiec, podjął pracę w firmie budowlano-drogowej H. Köhler w Krzemieńcu. Od sierpnia 1941 roku do stycznia 1944 roku zatrudniany był jako pracownik fizyczny. W lutym 1944 roku, po wyzwoleniu Wołynia przez wojska radzieckie, został zatrudniony jako kierownik techniczny kamieniołomu i cementowni w Zdołbunowie.

W grudniu 1944 roku powrócił do Polski i zgłosił się do dyspozycji PKWN, został przydzielony do grup operacyjnych. Następnie 25 stycznia 1945 roku Wacław Lesiecki z grupami operacyjnymi przybył do Krakowa. Tutaj natychmiast włączył się w odbudowę i organizację Akademii Górniczej, zwłaszcza włączył się w Zakładu Górnictwa I i Przeróbki MechanicznejWydział Górniczy. Po zakończeniu wojny pozostał w macierzystym zakładzie na stanowisku adiunkta i prowadził równocześnie wykłady z maszyn do urabiania skał. Jednocześnie cały czas aktywnie współpracował przy odbudowie i zagospodarowaniu AG. W maju 1946 roku, za zgodą władz Akademii, razem z grupą kolegów asystentów AG przeniósł się na Dolny Śląsk do Świdnicy. Pracował tam w charakterze naczelnego inspektora i zastępcy dyrektora technicznego Zjednoczenia Kamieniołomów Okręgu Zachodniego.Tam dalej prowadził pracę naukową i badania. 23 czerwca 1947 roku habilitował się na Wydziale Górniczym AG na podstawie rozprawy „Stan mechanizacji procesów związanych z odbudową w kamieniołomach dolnośląskich” i uzyskał tytuł docenta maszyn górniczych i eksploatacji kamieniołomów. W tym samym roku - 1 października - otrzymał nominację na zastępcę profesora i kierownika Zakładu Maszyn Górniczych na Wydziale Górniczym AG. Wykładał początkowo maszyny górnicze dla Wydziału Górniczego i Geologiczno-Mierniczego oraz transport dla Wydziału Elektromechanicznego. Równocześnie był kontraktowym kierownikiem działu mechanizacji robót górniczych w Głównym Instytucie Paliw Naturalnych w Katowicach (obecnie Główny Instytut Górnictwa). Przez pewien czas pracował również w Wydawnictwie Górniczo-Hutniczym w Katowicach. Na stałe do Krakowa przeprowadził się 1 maja w 1949 roku, gdyż z dniem 14 lipca 1949 roku został mianowany profesorem kontraktowym w Zakładzie i Katedrze Maszyn Górniczych. Od 1 stycznia 1951 roku zrezygnował ze wszystkich stanowisk i poświęcił się wyłącznie pracy naukowej na terenie AGH. W 1952 roku przeniósł się na nowo utworzony Wydział Mechanizacji Górnictwa i Hutnictwa. Został tam kierownikiem Katedry Maszyn i Urządzeń Górniczych oraz Zakładu Maszyn do Urabiania i Ładowania i funkcje te sprawował aż do śmierci. W latach 1953-1956 był dziekanem tego Wydziału. 22 października 1954 roku otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego, a 26 lutego 1959 roku na profesora zwyczajnego. W okresie od 22 września do 8 listopada 1961 roku pełnił obowiązki opiekuna Katedry Historii Techniki i Nauk Technicznych AGH. Przez lata pracy był niezwykle aktywny w życiu organizacyjnym i społecznym. Przez kilka lat był członkiem: Komitetu Współpracy Naukowców z Robotnikami, Komisji Postępu Technicznego, Komisji Wydawniczej AGH, Komitetu Redakcyjnego Zeszytów Naukowych AGH, Rady Naukowej Instytutu Mechanizacji Górnictwa. Profesor Wacław Lesiecki swoim osobistym zaangażowaniem i ogromną pasją wywalczył przyznanie ustawowo pracownikom naukowym i studentom na kierunku kształcenia „Górnictwo i Geologia” umundurowania górniczego. Dla pracowników naukowych (począwszy od asystenta do profesora) ustalił przyznanie odpowiednich stopni górniczych (na patkach koloru zielonego) oraz opracował odpowiednie wzory haftów dystynkcyjnych na patkach (koloru zielonego) dla mundurów studenckich wszystkich lat studiów. Wielką zasługą Profesora było zorganizowanie laboratorium dydaktyczno-naukowego dla maszyn górniczych AGH. Laboratoria tego rodzaju istniały wówczas tylko w Anglii i ZSRR. Zaprojektowanie takiego laboratorium wymagało wielkiego wysiłku twórczego, wiele energii i pięcioletniej wytężonej pracy. Prof. Lesiecki przy pomocy kolegów z przemysłu, swoich asystentów i studentów, przeforsował budowę wielkiej hali maszyn górniczych i podziemnej kopalni doświadczalnej oraz ustawienie i uruchomienie ponad stu maszyn. Kopalnia powstała w 1955 roku i od kilku lat pełni także funkcję muzeum. Urządzenia i wyposażenie skompletowano w taki sposób, by zwiedzający mogli prześledzić pełny ciąg technologiczny. Przy okazji zapoznają się także z historią rozwoju maszyn górniczych stosowanych w polskim przemyśle wydobywczym.

Studiował na Wydziale Górniczym AG. W trakcie studiów pracował jako asystent w Zakładzie Górnictwa I na Wydziale Górniczym. W 1938 roku ukończył studia i wyjechał na Wołyń. Początkowo pracował w kamieniołomach następnie w różnych przedsiębiorstwach budowlanych i wydobywczych. W 1945 roku powrócił do Krakowa i podjął pracę w macierzystym Zakładzie Górnictwa I w stopniu adiunkta, równocześnie prowadził wykłady z maszyn do urabiania skał. Współpracował przy odbudowie i organizacji AGH. W 1947 roku habilitował się na Wydziale Górniczym AG, uzyskując tytuł docenta maszyn górniczych i eksploatacji kamieniołomów. W 1947 roku otrzymał nominację na zastępce profesora i kierownika Zakładu Maszyn Górniczych. Początkowo prowadził wykłady z maszyn górniczych dla Wydziału Górniczego i Geologiczno-Mierniczego oraz transportu dla Wydz. Elektro-Mechanicznego. W 1949 roku został prof. kontraktowym w Zakładzie i Katedrze Maszyn Górniczych na Wydziale Górniczym. W 1953 roku przeniósł się jako Kierownik Katedry Maszyn i Urządzeń Górniczych początkowo na Wydziale Mechanizacji Górnictwa i Hutnictwa, a później na Wydziale Maszyn Górniczych i Hutniczych. Dziekan Wydziału Mechanizacji Górnictwa i Hutnictwa AGH (1953–1956) W 1954 roku otrzymał nominację na prof. nadzw., a w 1959 roku prof. zw. W latach 1960–1961 pełnił obowiązki opiekuna Katedry Historii Techniki i Nauk Technicznych AGH.

Opublikował wiele prac związanych z mechanizacją górnictwa i maszynami górniczymi. Wygłosił wiele odczytów na zjazdach, konferencjach i naradach. Miał poważne osiągniecia w dziedzinie konstrukcji maszyn górniczych. Wniósł wielki wkład w utworzenie laboratorium dydaktyczno-naukowego dla maszyn górniczych AGH.

Po śmierci profesora Lesieckiego Jego Imieniem nazwano pawilon B-2, w którego hallu wmurowano tablicę pamiątkową.

Odznaczenia i nagrody

Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski OOP, Medal Dziesięciolecia PL

Bibliografia

Książki

• Księga wychowanków i wychowawców Akademii Górniczej w Krakowie (1919-1949). Oprac. J. Sulima-Samujłło. Kraków 1979, s. 102
• Materiały Informacyjne [nr 4]. Komisja Propagandowa Komitetu Obchodu 50-lecia AGH. Kraków 1969, s. 82
• Materiały konferencji : Jubileusz Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Robotyki : Kraków, czerwiec 2002. Kraków 2002, s. 224, [foto]
• Słownik biograficzny techników polskich. Z. 15. Red. J. Piłatowicz. Warszawa 2004, s. 77-79, [foto]
• Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. [Oprac.] zespół aut. K. Pikoń (red. naczelny), A. Sokołowska (dyrektor projektu), K. Pikoń. Gliwice 2004, s. 196, [foto]
• Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1919-1967. Oprac. J. Sulima-Samujłło oraz zespół aut. Kraków 1970, s. 624 (Wydawnictwa Jubileuszowe 1919-1969)
• Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919-1964). Red. M. Odlanicki-Poczobutt. Kraków 1965, s. 122-127, [foto] (Zeszyty Naukowe. Akademia Górniczo- Hutnicza w Krakowie ; nr 41, z. spec. 4)

Artykuły

• Bęben A.: Profesor Wacław Lesiecki (1905-1962). Surowce i Maszyny Budowlane 2012, [nr] 3, s. 74-76, [foto]
• Bęben A.: Profesor Wacław Lesiecki (1905-1962) : organizator i animator kształcenia w zakresie górnictwa odkrywkowego skalnego. Vivat Akademia : AGH 2012, nr 9, s. 49-51, [foto]
• Bęben A.: Sylwetka Profesora Wacława Lesieckiego (1905-1962). Vivat Akademia : AGH 2008, nr 1, s. 21-22
• Nekrolog prof. mgr. inż. Wacława Lesieckiego. Przegląd Górniczy 1962, nr 4, s. 249
• Sieński H.: Profesor Wacław Lesiecki : tablice - pamięć wiecznie żywa - część 22. Biuletyn AGH 2015, nr 88, s. 24-26, [foto]