Wacław Paweł Trutwin

Wacław Paweł Trutwin
[[File:{{{image}}}|thumb|center|300px]]
Nazwisko	Trutwin
Imię / imiona	Wacław Paweł
Data urodzenia	11 września 1932
Miejsce urodzenia	Wirek
Dyscyplina/specjalności	górnictwo i geologia inżynierska, aerologia górnicza, mechanika górotworu
Wydział	Wydział Górniczy
Odznaczenia i nagrody	Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Wacław Paweł Trutwin biogram będzie uzupełniony

Dyscyplina/specjalności: górnictwo i geologia inżynierska, aerologia górnicza, mechanika górotworu

Nota biograficzna

Urodził się 11 września 1932 roku w Wieku (obecnie Ruda Śląska).

W 1952 roku ukończył Technikum Górnicze w Rybniku.

W 1957 roku ukończył studia na Wydziale górniczym AGH i na podstawie pracy "Skonstruowanie tensometru do pomiaru deformacji gruntu w obszarze eksploatacji górniczej" uzyskał tytuł zawodowy magistra inżyniera.

Jeszcze w trakcie studiów, w 1956 roku, profesor Jerzy Litwiniszyn zaproponował mu etat asystenta w Zakładzie Hydromechaniki Górniczej Katedry Aerologii i Hydromechaniki Górniczej Wydziału Górniczego AGH.

W tym okresie jego zainteresowania w zakresie mechaniki górotworu skupiały się w aspekcie zastosowania elektrycznych analogów do rozwiązywania zagadnień związanych z osiadaniem górotworu pod wpływem eksploatacji. W 1962 roku na podstawie pracy "Niecki osiadania w ośrodku stochastycznym anizotropowym i niejednorodnym, której promotorem był profesor Jerzy Litwiniszyn, uzyskał stopień doktora.

w 1968 roku na podstawie rozprawy "Modelowanie stanów nieustalonych w sieci wentylacyjnej przy pomocy urządzeń analogowych" otrzymał stopień doktora habilitowanego.

W roku 1967 podjął się zorganizowania zespołu badawczego w tworzonej Pracowni Wentylacji Kopalń Zakładu Mechaniki Górotworu Polskiej Akademii Nauk. Pracując w Zakładzie Mechaniki Górotworu, który w 1977 roku uzyskał statut Instytutu Mechaniki Górotworu, przeszedł wszystkie szczeble kariery zawodowej i naukowej począwszy od kierownika Pracowni Wentylacji Kopalń do dyrektora Instytutu. W 1970 roku został mianowany na stanowisko docenta w Zakładzie Mechaniki Górotworu.

W 1974 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego w PAN.

W 1989 roku otrzymał tytuł profesora.

W 1992 roku został wybrany na członka korespondenta Polskiej Akademii Nauk.

W 2004 roku z uwagi na osiągnięcia naukowe, dydaktyczne i organizacyjne zostaje wyróżniony poprzez wybranie na rzeczywistego członka PAN.

Pełniąc w latach 1987-2003 funkcję dyrektora Instytutu Mechaniki Górotworu PAN wniósł znaczący wkład w jego rozwój i osiągnięcia, a ponadto wykazał się umiejętnościami w prowadzeniu instytutu, w bardzo trudnym okresie transformacji ustrojowej Rzeczypospolitej Polskiej, w tym zmian zasad finansowania polskiej nauki.

Promotor 17 prac doktorskich.

Autor około 150 publikacji. Uczestnik wielu konferencji naukowych.

Naukowo współpracował z wieloma krajowymi i zagranicznymi uczelniami, m.in.: AGH, Politechniką Śląską i Uniwersytetem w Nottingham w Anglii. Współpracował również z jednostkami naukowo-badawczymi, przemysłowwymi i resortowymi, jak: Główny Instytut Górnictwa, Centrum EMAG, Centralna Stacja Ratownictwa Górniczego, Wyższy Urząd Górniczy oraz kopalnie węgla kamiennego, rud miedzi i soli. Wykładał również w Wielkiej Brytanii w Camborne School of Mines i na Wydziale Górni- czym Uniwersytetu w Nottingham.

Brał czynny udział w pracach Komitetu Górnictwa PAN, pełniąc funkcję przewodniczącego Komitetu, jest też członkiem redakcji czasopisma „Archives of Mining Sciences”.

Członek Rad Naukowych, m.in w: w Głównym Instytucie Górnictwa, Politechnice Częstochowskiej, Politechnice Krakowskiej, Politechnice Rzeszowskiej, Centralnej Stacji Ratownictwa Górniczego, Instytucie Technik Innowacyjnych „EMAG”, Instytucie Gospodarki Surowcami Mineralnymi i Energią PAN.

Jest członkiem Międzywydziałowej Komisji Nauk Technicznych Polskiej Akademii Umiejętności. Uczestniczył w pracach Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów, Radzie Głównej Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego (Komisja ds. Aparatury i Inwestycji). Uczestniczył w pracach Komisji Wyższego Urzędu Górniczego pełniąc funkcję przewodniczącego Komisji Bezpieczeństwa Pracy w Górnictwie (1997-2004), w komisjach fachowych oraz powypadkowych (od 1997 roku). Członek Zespołu ds. Wentylacji i Klimatyzacji Kopalń Rud Miedzi (1971-91). Członek International Mine Ventilation Congress, Kraków (2001), International Mine Ventilation Congress Committee: członek (1992-2005), World Mining Congress, Scientific Committee (2008).

Odznaczenia i nagrody

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Nagroda II st. im. prof. W. Budryka w AGH, Odznaka "Zasłużony dla KGHM Polska Miedź"

Źródła do biogramu

Książki

• Kronika i spis absolwentów Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica 1919-1979. T. 1. Pion górniczy. Kraków 1979, s. 190
• [Skład Osobowy AGH … 1957/58]. Kraków 1958, s. 53
• Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. [Oprac.] zespół aut. K. Pikoń (red. naczelny), A. Sokołowska (dyrektor projektu), K. Pikoń. Gliwice 2004, s. 377, [foto]

Inne

stan na dzień 30.03.2023