Mieczysław Jeżewski

Mieczysław Jeżewski
Plik:Jezews.jpg
Nazwisko	Jeżewski
Imię / imiona	Mieczysław
Tytuły / stanowiska	Prof. zw. dr hab.
Data urodzenia	1890–1971 ;
Dyscyplina/specjalności	fizyka (własności dielektryczne cieczy i ciekłych kryształów, obwody rezonansowe, elektrotechnika, promieniowanie kosmiczne) ; ;
Odznaczenia i nagrody	Złoty Krzyż Zasługi (1946), Medal Zwycięstwa i Wolności (1949), medal 10-lecia Polski Ludowej (1955), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1959), Złota Odznaka „Za pracę Społeczną dla Miasta Krakowa” (1969), nagrody PAU i TNW oraz państwowa II st.

Prof. zw. dr hab. Mieczysław Jeżewski (1890–1971)

Specjalność: fizyka (własności dielektryczne cieczy i ciekłych kryształów, obwody rezonansowe, elektrotechnika, promieniowanie kosmiczne)

Urodził się 28 listopada 1890 roku w Warszawie, zmarł 28 grudnia 1971 roku w Krakowie. Studiował fizykę, nauki chemiczne, matematyczne i psychologiczne na UJ, studia uzupełniające odbył na uniwersytecie w Zurychu. W wyniku tzw. Sonderaktion Krakau był więziony w Krakowie, we Wrocławiu i w Sachsenhausen.

Dr filozofii UJ (1920), doc. fizyki doświadczalnej UJ (1923), doc. dydaktyki fizyki AG w Krakowie (1923). Z Akademią związany od 1919 r. początkowo jako asystent w Katedrze Fizyki, następnie prof. nadzw. (1924), kierownik I Katedry Fizyki (1925–1960), prof. zw. (1936), dziekan Wydziału Hutniczego (1929–1932), prorektor (1945–1947). Równolegle pracował na UJ w Katedrze Fizyki Doświadczalnej.

Członek korespondent i członek czynny Akademii Nauk Technicznych w Warszawie oraz Polskiej Akademii Umiejętności (przewodniczący Komisji Nauk Technicznych (1950–1952), wiceprezes i prezes).

Autor kilkudziesięciu prac i monografii z zakresu elektromagnetyzmu, materiałoznawstwa elektrotechnicznego. Zapoczątkował w Polsce badania nad ciekłymi kryształami, w dużym stopniu wpłynął na unowocześnienie nauczania fizyki w szkołach średnich. Poświęcał dużo energii dydaktyce fizyki, a w szczególności metodyce jej nauczania na poziomie gimnazjalnym i uniwersyteckim. Na jego podręczniakch kształci się wiele roczników studentów. Był jednym z nielicznych specjalistów w Polsce międzywojennej w dziedzinie radiofonii.

Źródło:

Uczeni Polscy XIX-XX stulecia. T. 2 : H-Ł. Warszawa 1995. S. 113–115
Akademia Nauk Technicznych 1933–1937. Warszawa 1937. S. 13–15
Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. Gliwice cop. 2004. S. 132
Badania magnetyczne lin stalowych : 60 lat rozwoju metody w AGH. Kraków 2006. S. 67–68