Jan Wacław Czerwiński: Różnice pomiędzy wersjami
m (zamienił w treści „== Odznaczenia i nagrody ==” na „==== Odznaczenia i nagrody ====”) |
m (zamienił w treści „Źródło:” na „== Bibliografia ==”) |
||
Linia 64: | Linia 64: | ||
== Bibliografia == | |||
* Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 57–60 | * Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 57–60 | ||
* Wielka encyklopedia tatrzańska / Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski. Poronin : Wydaw. Górskie, 1995. s. 192 | * Wielka encyklopedia tatrzańska / Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski. Poronin : Wydaw. Górskie, 1995. s. 192 |
Wersja z 15:42, 25 sty 2016
Jan Wacław Czerwiński | |
---|---|
Nazwisko | Czerwiński |
Imię / imiona | Jan Wacław |
Tytuły / stanowiska | Wykładowca inż. |
Data urodzenia | 22 listopada 1865 |
Miejsce urodzenia | Winniki |
Data śmierci | 28 lipca 1947 |
Miejsce śmierci | Kraków |
Dyscyplina/specjalności | komunikacja wodna, hydraulika |
Wydział | Wydział Hutniczy
|
Odznaczenia i nagrody | Krzyż Komandorski OOP, Złoty Krzyż Zasługi |
Wykładowca inż. Jan Wacław Czerwiński (1865–1947)
Specjalność: komunikacja wodna, hydraulika
Nota biograficzna
Urodził się 22 listopada 1865 w Winnikach k. Lwowa. Zmarł 28 lipca 1947 r. w Krakowie. Studiował na Wydziale Inżynierii Politechniki Wiedeńskiej, dyplom otrzymał w 1889 r. Przez dwa lata był asystentem na Politechnice Lwowskiej. Później pracował przy projektowaniu i trasowaniu nowych linii kolejowych w Małopolsce, drogi wodnej Dunaj-Odra, projektowaniu kanału Odra-Wisła-Dniestr. W 1905 r. został naczelnikiem w Krakowie ekspozytury wiedeńskiej Dyrekcji Budowy Dróg Wodnych.
13 października 1917 r. poślubił Helenę Bobkowską, doktora medycyny. Na skutek odmrożenia w 1918 r. i późniejszej komplikacji amputowano mu prawą nogę. Od 1919 r. był prezesem Generalnej Dyrekcji Sztucznych Dróg Wodnych w Ministerstwie Robót Publicznych. Od 1926 r. dyrektor Okręgowej Dyrekcji Sztucznych Dróg Wodnych i Regulacji Rzek Żeglownych w Krakowie, później został mianowany naczelnikiem Wydziału Dróg Wodnych. We wrześniu 1933 r. przeszedł na emeryturę.
Od września 1931 r. powołany na wykładowcę hydrauliki w Akademii Górniczej na Wydziale Górniczym i Wydziale Hutniczym. Po wojnie w 1945 r. podjął ponownie wykłady z hydrauliki na Wydziale Hutniczym AG, gdzie wykładał aż do śmierci - 1947 r.
Uprawiał turystykę, narciarstwo, łyżwiarstwo. W latach 1905-1932 był czynnym członkiem zarządu Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. W 1913 r. został III-cim wiceprezesem, w 1919 II-im wiceprezesem, w 1921 I-szym wiceprezesem, a w latach 1922-32 obejmował funkcję prezesa. W 1929 r. za zasługi dla turystyki otrzymał tytuł honorowego członka PTT, a w 1930 r. tytuł honorowego członka Sekcji Taternickiej AZS w Krakowie.
Odznaczenia i nagrody
Krzyż Oficerski Franciszka Józefa, Order Żelaznej Korony, Krzyż Komandorski OOP, Złoty Krzyż Zasługi, Komandoria z Gwiazdą Czechosłowackiego Orderu Lwa, Komandoria z Gwiazdą Korony Rumuńskiej.
Bibliografia
- Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 57–60
- Wielka encyklopedia tatrzańska / Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski. Poronin : Wydaw. Górskie, 1995. s. 192