Władysław Zygmunt Bieda: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
|given-name=Władysław Zygmunt | |given-name=Władysław Zygmunt | ||
|honorific-prefix=Prof. dr hab. inż. | |honorific-prefix=Prof. dr hab. inż. | ||
|image=Władysław Bieda.jpg | |||
|birth_date=3 stycznia 1920 | |birth_date=3 stycznia 1920 | ||
|death_date=12 lipca 2002 | |death_date=12 lipca 2002 | ||
Wersja z 06:53, 22 cze 2023
| Władysław Zygmunt Bieda | |
|---|---|
| Nazwisko | Bieda |
| Imię / imiona | Władysław Zygmunt |
| Tytuły / stanowiska | Prof. dr hab. inż. |
| Data urodzenia | 3 stycznia 1920 |
| Data śmierci | 12 lipca 2002 |
| Dyscyplina/specjalności | metalurgia, materiały ogniotrwałe, inżynieria materiałowa, ceramika, ochrona środowiska |
| Wydział | Wydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki
|
| Odznaczenia i nagrody | Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Państwowa Nagroda I stopnia, Państwowa Nagroda II stopnia |
Prof. dr hab. inż. Władysław Zygmunt Bieda (1920-2002)
Dyscyplina/specjalności: metalurgia, materiały ogniotrwałe, inżynieria materiałowa, ceramika, ochrona środowiska
Nota biograficzna
Urodził się 3 stycznia 1920 roku. Zmarł 12 lipca 2002 roku.
W 1948 roku ukończył Wydział Metalurgiczny Akademii Górniczej.
W latach 1948-1956 był głównym inżynierem w Świdnickich i Żarnowskich Zakładów Materiałów Ogniotrwałych.
W latach 1957-1970 był dyrektorem Zakładów Materiałów Ogniotrwałych Huty im. Lenina w Nowej Hucie.
W latach 1970-1972 był dyrektorem Zakładów Materiałów Ogniotrwałych w Skawinie.
W 1958-1980 prowadził wykłady zlecone w Wydziale Ceramicznym AGH. Początkowo w Zakładzie i Katedrze Technologii Materiałów Ogniotrwałych.
W 1963 roku na podstawie pracy "Materiały ogniotrwałe zasadowe, zawierające peryklaz i forsteryt, jako główne składniki : metody produkcji i własności", której promotorem był profesor Jerzy Konarzewski, uzyskał stopień doktora.
W 1966 roku na podstawie rozprawy "Zjawiska zachodzące w tworzywie wyrobów chemicznie wiązanych magnezytowo-chromitowych i chromitowo-magnezytowych podczas produkcji i ich pracy w sklepieniu pieca martenowskiego" uzyskał stopień doktora habilitowanego.
W 1978 roku otrzymał tytuł profesora.
W latach 1980-1982 był doradcą Ministra Hutnictwa.
W latach 1982-1986 wykładał w Oranie w Algierii.
W latach 1958-1980 wykładał również w Politechnice Gliwickiej.
Autor ponad 80 publikacji i 65 patentów.
Promotor 2 doktoratów.
Członek Naczelnej Organizacji Technicznej i Komisji Ochrony Zdrowia PAN w Krakowie. Był założycielem wraz z profesorem Julianem Aleksandrowiczem Polskiego Stowarzyszenia Magnezologicznego
Odznaczenia i nagrody
Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Państwowa Nagroda I stopnia, Państwowa Nagroda II stopnia, Złote Odznaczenie Racjonalizatora, Nagroda Przewodniczącego Nauki i Techniki, Nagroda Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego, Odznaka Budowniczy Huty Katowice, Nagroda CRZZ, Nagroda Przewodniczącego NOT, Nagroda Ministra Szkolnictwa Wyższego, Złota Odznaka Miasta Krakowa, Złota Odznaka za Zasługi Rozwoju AGH
Źródła do biogramu
Książki
- Kronika i spis absolwentów Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica 1919-1979. T. 2. Pion hutniczy. Kraków 1979, s. 109
- [Skład Osobowy AGH … 1966-67]. Kraków 1967, s. 104, 113, 114, 120
- Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. [Oprac.] zespół aut. K. Pikoń (red. naczelny), A. Sokołowska (dyrektor projektu), K. Pikoń. Gliwice 2004, s. 24-25, [foto]