Władysław Zygmunt Bieda: Różnice pomiędzy wersjami

Władysław Zygmunt Bieda
[[File:{{{image}}}\|thumb\|center\|300px]]
Nazwisko	Bieda
Imię / imiona	Władysław Zygmunt
Tytuły / stanowiska	Prof. dr hab. inż.
Data urodzenia	3 stycznia 1920
Data śmierci	12 lipca 2002
Dyscyplina/specjalności	Metalurgia, Materiały ogniotrwałe, Inżynieria materiałowa, Ceramika, Ochrona środowiska ; ;
Odznaczenia i nagrody	Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Państwowa Nagroda I stopnia, Państwowa Nagroda II stopnia

Wersja z 13:52, 5 cze 2023

Prof. dr hab. inż. Władysław Zygmunt Bieda (1920-2002) biogram będzie uzupełniony

Dyscyplina/specjalności: metalurgia, materiały ogniotrwałe, inżynieria materiałowa, ceramika, ochrona środowiska

Nota biograficzna

Urodził się 3 stycznia 1920 roku. Zmarł 12 lipca 2002 roku.

W 1948 roku ukończył Wydział Metalurgiczny Akademii Górniczej.

W latach 1948-1956 był głównym inżynierem w Świdnickich i Żarnowskich Zakładów Materiałów Ogniotrwałych.

W latach 1957-1970 był dyrektorem Zakładów Materiałów Ogniotrwałych Huty im. Lenina w Nowej Hucie.

W latach 1970-1972 był dyrektorem Zakładów Materiałów Ogniotrwałych w Skawinie.

W 1958-1980 był wykładowcą technologii w AGH. Pracę rozpoczął w Zakładzie i Katedrze Technologii Materiałów Ogniotrwałych Wydziału Ceramicznego.

W 1963 roku na podstawie pracy "Materiały ogniotrwałe zasadowe, zawierające peryklaz i forsteryt, jako główne składniki : metody produkcji i własności", której promotorem był profesor Jerzy Konarzewski, uzyskał stopień doktora.

W 1966 roku na podstawie rozprawy "Zjawiska zachodzące w tworzywie wyrobów chemicznie wiązanych magnezytowo-chromitowych i chromitowo-magnezytowych podczas produkcji i ich pracy w sklepieniu pieca martenowskiego" uzyskał stopień doktora habilitowanego.

W 1978 roku otrzymał tytuł profesora.

W latach 1980-1982 był doradcą Ministra Hutnictwa.

W latach 1982-1986 wykładał w Oranie w Algierii.

W latach 1958-1980 wykładał również w Politechnice Gliwickiej.

Autor ponad 80 publikacji o 65 patentów.

Promotor 2 doktoratów.

Członek Naczelnej Organizacji Technicznej i Komisji Ochrony Zdrowia PAN w Krakowie. Był założycielem wraz z profesorem Julianem Aleksandrowiczem Polskiego Stowarzyszenia Magnezologicznego

Odznaczenia i nagrody

Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Państwowa Nagroda I stopnia, Państwowa Nagroda II stopnia, Złote Odznaczenie Racjonalizatora, Nagroda Przewodniczącego Nauki i Techniki, Nagroda Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego, Odznaka Budowniczy Huty Katowice, Nagroda CRZZ, Nagroda Przewodniczącego NOT, Nagroda Ministra Szkolnictwa Wyższego, Złota Odznaka Miasta Krakowa, Złota Odznaka za Zasługi Rozwoju AGH

Bibliografia publikacji

Źródła do biogramu

Książki

Kronika i spis absolwentów Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica 1919-1979. T. 2. Pion hutniczy. Kraków 1979, s. 109
[Skład Osobowy AGH … 1966-67]. Kraków 1967, s. 104, 113, 114, 120
Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. [Oprac.] zespół aut. K. Pikoń (red. naczelny), A. Sokołowska (dyrektor projektu), K. Pikoń. Gliwice 2004, s. 24-25, [foto]

@@ Linia 5: / Linia 5: @@
 |birth_date=3 stycznia 1920
 |death_date=12 lipca 2002
+|fields=Metalurgia, Materiały ogniotrwałe, Inżynieria materiałowa, Ceramika, Ochrona środowiska
 |awards=Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Państwowa Nagroda I stopnia, Państwowa Nagroda II stopnia
 }}