Stanisław Kostka Sowiński: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
m (zamienił w treści „== Odznaczenia i nagrody ==” na „==== Odznaczenia i nagrody ====”)
m (zamienił w treści „Źródło:” na „== Bibliografia ==”)
Linia 67: Linia 67:




Źródło:
== Bibliografia ==
* BIP 1994 nr 5. s. 6
* BIP 1994 nr 5. s. 6
* Słownik polskich pionierów techniki. s. 195–196
* Słownik polskich pionierów techniki. s. 195–196

Wersja z 15:31, 25 sty 2016

Stanisław Kostka Sowiński
Stanislaw Sowinski.jpg
Nazwisko Sowiński
Imię / imiona Stanisław
Tytuły / stanowiska Prof. inż.
Data urodzenia 2 listopada 1859
Miejsce urodzenia Kacice
Data śmierci 17 kwietnia 1928
Miejsce śmierci Kraków
Dyscyplina/specjalności górnictwo, metalurgia
Pełnione funkcje Kierownik Katedry Metalurgii Innych Poza Żelazem Metali Wydziału Hutniczego AG (1922–1923)
Wydział Wydział Hutniczy



Prof. inż. Stanisław Kostka Sowiński (1859–1928)

Specjalność: górnictwo, metalurgia


Nota biograficzna

Urodził się 2 listopada 1859 w Kacicach k. Pułtuska, zmarł 17 kwietnia 1928 w Krakowie.

Wychowanek Instytutu Górniczego w Petersburgu, gdzie w 1888 r. uzyskał dyplom inżyniera górniczego. Od 1922 związany z AG jako zastępca profesora i kierownik Katedry Innych poza Żelazem Metali na Wydziale Hutniczym, następnie od 1923 r. jako profesor kontraktowy. Zorganizował tu laboratorium analizy górniczo-hutniczej, wydał kurs wykładów i przygotował do druku podręcznik metalurgii metali nieżelaznych.

Opublikował w jęz. rosyjskim wiele prac, m.in. poświęconych wytapianiu stali sposobem martenowskim, metalurgii miedzi i ołowiu, wytapianiu stali i żeliwa w piecach elektrycznych. Uzyskał patent na budowę pieca tyglowego z ogrzewanym wydmuchem, skonstruował piec elektryczny dla Inst. Górniczego w Petersburgu. Wynalazł sposób uzyskiwania jodu z morskich wodorostów bez potrzeby ich spalania.


Odznaczenia i nagrody

Ordery: Stanisława III klasy, Stanisława II klasy, Anny III klasy


Bibliografia

  • BIP 1994 nr 5. s. 6
  • Słownik polskich pionierów techniki. s. 195–196
  • Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 181–183