Antoni Karamara: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
 
(Nie pokazano 16 pośrednich wersji utworzonych przez tego samego użytkownika)
Linia 12: Linia 12:
|awards=Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
|awards=Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
}}
}}
Prof. dr hab. inż. '''Antoni Karamara''' (1923-2000)  '''<span style="color:red;">biogram będzie uzupełniony</span>'''
Prof. dr hab. inż. '''Antoni Karamara''' (1923-2000)   


Dyscyplina/specjalności: inżynieria materiałowa, metalurgia, mechanika, fizyka, wytrzymałość materiałów, analiza naprężeń, relacje pomiędzy właściwościami mechanicznymi i magnetycznymi ferromagnetycznych stopów żelaza, materiałoznawstwo
Dyscyplina/specjalności: inżynieria materiałowa, metalurgia, mechanika, fizyka, wytrzymałość materiałów, analiza naprężeń, relacje pomiędzy właściwościami mechanicznymi i magnetycznymi ferromagnetycznych stopów żelaza, materiałoznawstwo
Linia 18: Linia 18:
== Nota biograficzna ==
== Nota biograficzna ==


Urodził się 12 lutego 1923 roku w Targowiskach k. Krosna. Zmarł 29 czerwca 2000 roku w Krakowie.
Urodził się 12 lutego 1923 roku w Targowiskach k. Krosna. Zmarł 29 czerwca 2000 roku w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Batowickim w Krakowie.


W 1941 roku został przyjęty na Oddział Mierniczy Państwowej Szkoły Technicznej Górniczo-Hutniczo-Mierniczej, zorganizowanej i prowadzonej przez Rektora Akademii Górniczej prof. Walerego Goetla, którą ukończył w 1943 roku. Następnie  pracował w Urzędzie Pomiarów Miasta w Krakowie.
W 1941 roku został przyjęty na Oddział Mierniczy Państwowej Szkoły Technicznej Górniczo-Hutniczo-Mierniczej, zorganizowanej i prowadzonej przez Rektora Akademii Górniczej prof. Walerego Goetla, którą ukończył w 1943 roku. Następnie  pracował w Urzędzie Pomiarów Miasta w Krakowie.
Linia 24: Linia 24:
W kwietniu 1945 roku rozpoczął studia na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej. W lipcu tegoż roku zdał jako eksternista egzamin dojrzałości typu humanistycznego i zweryfikował okupacyjny dyplom technika miernika. Studia ukończył w 1951 roku i otrzymał tytuł magistra inżyniera.
W kwietniu 1945 roku rozpoczął studia na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej. W lipcu tegoż roku zdał jako eksternista egzamin dojrzałości typu humanistycznego i zweryfikował okupacyjny dyplom technika miernika. Studia ukończył w 1951 roku i otrzymał tytuł magistra inżyniera.


Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w 1958 roku na podstawie pracy "Magnetyczne efekty naprężeń w żeliwie szarym", natomiast stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1963 roku na podstawie rozprawy "Zagadnienie jednoznacznej oceny jakości żeliwa w świetle badań jego własności mechanicznych i magnetycznych". Profesorem nadzwyczajnym został w 1968 roku, a profesorem zwyczajnym w 1989 roku.
Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w 1958 roku na podstawie pracy "Magnetyczne efekty naprężeń w żeliwie szarym", natomiast stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1963 roku na podstawie rozprawy "Zagadnienie jednoznacznej oceny jakości żeliwa w świetle badań jego własności mechanicznych i magnetycznych".  


Od początku pracy zawodowej związany był z Instytutem Odlewnictwa w Krakowie, jednakże prowadził  prowadził działalność dydaktyczną w AGH. Był wykładowcą Studium Przygotowawczego Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej, a także Studium Wieczorowego przy Wydziale Metalurgicznym AGH oraz Studium Doktoranckiego Wydziału Odlewnictwa AGH.
Profesorem nadzwyczajnym został w 1968 roku, a w 1989 roku otrzymał tytuł profesora.  


Od 1976 roku aż do przejścia na emeryturę w 1993 roku, prowadził seminaria i wykłady na [[Wydział Odlewnictwa|Wydziale Odlewnictwa]] AGH. Organizował i kierował pracami naukowymi w Laboratorium Konstrukcji Odlewów. Jego wykłady spotykały się zawsze z dużym zainteresowaniem studentów i pracowników nauki, ponieważ wygłaszane były piękną polszczyzną i zdradzały głęboką wiedzę prawdziwego uczonego.
Od początku pracy zawodowej związany był z Instytutem Odlewnictwa w Krakowie, jednakże prowadził prowadził działalność dydaktyczną w AGH. Był wykładowcą Studium Przygotowawczego Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej, a także Studium Wieczorowego Wydziału Metalurgicznego AGH, Studium Wieczorowego Wydziału Elektrotechniki Górniczej i Hutniczej oraz Studium Doktoranckiego Wydziału Odlewnictwa AGH.


Profesor wypromował sporą grupę doktorów i opiekował się kilkoma pracami habilitacyjnymi, i wielokrotnie recenzował prace doktorskie, habilitacyjne i inne opracowania naukowe.
Od  1976 roku aż do przejścia na emeryturę w 1993 roku, prowadził seminaria i wykłady na [[Wydział Technologii i Mechanizacji Odlewnictwa|Wydziale Technologii i Mechanizacji Odlewnictwa]], w 1983 roku zmieniono nazwę na [[Wydział Odlewnictwa|Wydział Odlewnictwa]] AGH. Organizował i kierował pracami naukowymi w Laboratorium Konstrukcji Odlewów. Jego wykłady spotykały się zawsze z dużym zainteresowaniem studentów i pracowników nauki, ponieważ wygłaszane były piękną polszczyzną i zdradzały głęboką wiedzę prawdziwego uczonego.


Profesor reprezentował naukę polską na wielu Światowych Kongresach Odlewniczych. Pracował w Komisji Metod Badania Żeliwa C.I.A.T.F. Międzynarodowego Komitetu Technicznych Stowarzyszeń Odlewników, był przewodniczącym Komisji 7.4. "Żeliwo sferoidalne". Był również stypendystą Rządu Francuskiego w Centre Technique des industries de la Fonderie. W tej działalności wielce pomocna okazała się biegła znajomość w słowie i w piśmie języka francuskiego, angielskiego i niemieckiego, jak też bardzo staranne wykształcenie ogólne.
Wypromował sporą grupę doktorów i opiekował się kilkoma pracami habilitacyjnymi, wielokrotnie recenzował prace doktorskie, habilitacyjne i inne opracowania naukowe.


Do szczególnie cennych osiągnięć Profesora należą m.in.:
Reprezentował naukę polską na wielu Światowych Kongresach Odlewniczych. Pracował w Komisji Metod Badania Żeliwa C.I.A.T.F. Międzynarodowego Komitetu Technicznych Stowarzyszeń Odlewników, był przewodniczącym Komisji 7.4. "Żeliwo sferoidalne".


- Zapoczątkowanie adaptacji klasycznych hipotez wytężenia w celu ich zastosowania przy wykorzystaniu pomierzonych odkształceń zamiast obliczonych naprężeń, co stworzyło możliwości precyzyjnej oceny wytrzymałości postaciowej odlewów w warunkach obciążeń eksploatacyjnych,
Był stypendystą Rządu Francuskiego w Centre Technique des industries de la Fonderie.


- Opracowanie "banku danych" dla większości stosowanych stopów odlewniczych,
- Modyfikacja definicji określających własności mechaniczne stopów,
- Ilościowe określenie związków między mikrostrukturą stopów odlewniczych a własnościami mechanicznymi, szeroko rozumianymi, itd.
Był odznaczony: .
Profesor Antoni Karamara należał do bardzo aktywnych i sumiennych ludzi, którzy całe swoje życie poświęcili odbudowie zniszczonego kraju i jego rozwoju, był gorącym patriotą, wielkim humanistą, szlachetnym, i skromnym człowiekiem. Takim pozostanie na zawsze w naszej pamięci.
/////////////////////
==== Odznaczenia i nagrody ====
==== Odznaczenia i nagrody ====


[[Złoty Krzyż Zasługi]], [[Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski]], Nagroda Naukowa im. Jerzego Buzka I-go stopnia, Złota Odznaka Honorowa STOP oraz nagrody resortowe.
[[Złoty Krzyż Zasługi]], [[Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski]], Nagroda Naukowa im. Jerzego Buzka I-go stopnia, Złota Odznaka Honorowa STOP oraz nagrody resortowe.
==== Bibliografia publikacji ====


== Źródła do biogramu ==
== Źródła do biogramu ==
Linia 61: Linia 46:
==== Książki ====
==== Książki ====


*
* Kronika 1951-2019 : Wydział Odlewnictwa, Akademia Górniczo-Hutnicza im. Stanisława Staszica w Krakowie. Oprac. Z. Kulig, J. Cholawa. Kraków 2019, s. 149-150
* Kronika Wydziału Odlewnictwa Akademii Górniczo-Hutniczej 1951-2011. Oprac. Z. Kulig. Kraków 2011, s. 136-137
* [Skład Osobowy AGH … 1957/58]. Kraków 1958, s. 229, 230
* [Skład Osobowy AGH … 1958/59]. Kraków 1959, s. 212, 213
* [Skład Osobowy AGH … 1959/60]. Kraków 1959, s. 202
* [Skład Osobowy AGH … 1982/83]. Kraków 1983, s. 66
* Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. [Oprac.] zespół aut. K. Pikoń (red. naczelny), A. Sokołowska (dyrektor projektu), K. Pikoń. Gliwice 2004, s. 140


==== Artykuły ====
==== Artykuły ====


*
* Stachurski W.: Wspomnienie o profesorze Antonim Karamarze. ''Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH'' 2000, nr 83, s. 26, [foto]


==== Inne ====
==== Inne ====


*
* Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy Lokalizator Grobów. [online] [przeglądany 21.02.2019]. Dostępny w: http://www.rakowice.eu/


{{DEFAULTSORT:Karamara, Antoni}}
{{DEFAULTSORT:Karamara, Antoni}}


[[Category:Biogramy]]
[[Category:Biogramy]]
Informacja w kolorze czerwonym, zamieszczona przy biogramach do uzupełnienia (opracowania):
oraz w kolorze czerwonym umieszczona na końcu biogramu:
'''''<span style="color:red;">stan na dzień 19.06.2017</span>'''''

Aktualna wersja na dzień 16:51, 28 lut 2023

Antoni Karamara
Antoni Karamara.jpg
Nazwisko Karamara
Imię / imiona Antoni
Tytuły / stanowiska Prof. dr hab. inż.
Data urodzenia 12 lutego 1923
Miejsce urodzenia Targowiska
Data śmierci 29 czerwca 2000
Miejsce śmierci Kraków
Dyscyplina/specjalności inżynieria materiałowa, metalurgia, mechanika, fizyka, wytrzymałość materiałów, analiza naprężeń, relacje pomiędzy właściwościami mechanicznymi i magnetycznymi ferromagnetycznych stopów żelaza, materiałoznawstwo
Wydział Wydział Odlewnictwa


Odznaczenia i nagrody Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Prof. dr hab. inż. Antoni Karamara (1923-2000)

Dyscyplina/specjalności: inżynieria materiałowa, metalurgia, mechanika, fizyka, wytrzymałość materiałów, analiza naprężeń, relacje pomiędzy właściwościami mechanicznymi i magnetycznymi ferromagnetycznych stopów żelaza, materiałoznawstwo

Nota biograficzna

Urodził się 12 lutego 1923 roku w Targowiskach k. Krosna. Zmarł 29 czerwca 2000 roku w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Batowickim w Krakowie.

W 1941 roku został przyjęty na Oddział Mierniczy Państwowej Szkoły Technicznej Górniczo-Hutniczo-Mierniczej, zorganizowanej i prowadzonej przez Rektora Akademii Górniczej prof. Walerego Goetla, którą ukończył w 1943 roku. Następnie pracował w Urzędzie Pomiarów Miasta w Krakowie.

W kwietniu 1945 roku rozpoczął studia na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej. W lipcu tegoż roku zdał jako eksternista egzamin dojrzałości typu humanistycznego i zweryfikował okupacyjny dyplom technika miernika. Studia ukończył w 1951 roku i otrzymał tytuł magistra inżyniera.

Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w 1958 roku na podstawie pracy "Magnetyczne efekty naprężeń w żeliwie szarym", natomiast stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1963 roku na podstawie rozprawy "Zagadnienie jednoznacznej oceny jakości żeliwa w świetle badań jego własności mechanicznych i magnetycznych".

Profesorem nadzwyczajnym został w 1968 roku, a w 1989 roku otrzymał tytuł profesora.

Od początku pracy zawodowej związany był z Instytutem Odlewnictwa w Krakowie, jednakże prowadził prowadził działalność dydaktyczną w AGH. Był wykładowcą Studium Przygotowawczego Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej, a także Studium Wieczorowego Wydziału Metalurgicznego AGH, Studium Wieczorowego Wydziału Elektrotechniki Górniczej i Hutniczej oraz Studium Doktoranckiego Wydziału Odlewnictwa AGH.

Od 1976 roku aż do przejścia na emeryturę w 1993 roku, prowadził seminaria i wykłady na Wydziale Technologii i Mechanizacji Odlewnictwa, w 1983 roku zmieniono nazwę na Wydział Odlewnictwa AGH. Organizował i kierował pracami naukowymi w Laboratorium Konstrukcji Odlewów. Jego wykłady spotykały się zawsze z dużym zainteresowaniem studentów i pracowników nauki, ponieważ wygłaszane były piękną polszczyzną i zdradzały głęboką wiedzę prawdziwego uczonego.

Wypromował sporą grupę doktorów i opiekował się kilkoma pracami habilitacyjnymi, wielokrotnie recenzował prace doktorskie, habilitacyjne i inne opracowania naukowe.

Reprezentował naukę polską na wielu Światowych Kongresach Odlewniczych. Pracował w Komisji Metod Badania Żeliwa C.I.A.T.F. Międzynarodowego Komitetu Technicznych Stowarzyszeń Odlewników, był przewodniczącym Komisji 7.4. "Żeliwo sferoidalne".

Był stypendystą Rządu Francuskiego w Centre Technique des industries de la Fonderie.

Odznaczenia i nagrody

Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Nagroda Naukowa im. Jerzego Buzka I-go stopnia, Złota Odznaka Honorowa STOP oraz nagrody resortowe.

Źródła do biogramu

Książki

  • Kronika 1951-2019 : Wydział Odlewnictwa, Akademia Górniczo-Hutnicza im. Stanisława Staszica w Krakowie. Oprac. Z. Kulig, J. Cholawa. Kraków 2019, s. 149-150
  • Kronika Wydziału Odlewnictwa Akademii Górniczo-Hutniczej 1951-2011. Oprac. Z. Kulig. Kraków 2011, s. 136-137
  • [Skład Osobowy AGH … 1957/58]. Kraków 1958, s. 229, 230
  • [Skład Osobowy AGH … 1958/59]. Kraków 1959, s. 212, 213
  • [Skład Osobowy AGH … 1959/60]. Kraków 1959, s. 202
  • [Skład Osobowy AGH … 1982/83]. Kraków 1983, s. 66
  • Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. [Oprac.] zespół aut. K. Pikoń (red. naczelny), A. Sokołowska (dyrektor projektu), K. Pikoń. Gliwice 2004, s. 140

Artykuły

  • Stachurski W.: Wspomnienie o profesorze Antonim Karamarze. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2000, nr 83, s. 26, [foto]

Inne

  • Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy Lokalizator Grobów. [online] [przeglądany 21.02.2019]. Dostępny w: http://www.rakowice.eu/
Źródło: „http://historia.agh.edu.pl/mediawiki/index.php?title=Antoni_Karamara&oldid=76310”