Eugeniusz Panow: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
 
(Nie pokazano 23 wersji utworzonych przez 5 użytkowników)
Linia 5: Linia 5:
|image=Eugeniusz_Panow.jpg
|image=Eugeniusz_Panow.jpg
|birth_date=15 grudnia 1890
|birth_date=15 grudnia 1890
|birth_place=Moskwa (Rosja)
|birth_place=Moskwa
|death_date=2 marca 1958
|death_date=2 marca 1958
|fields=geologia
|fields=geologia
Linia 46: Linia 46:
Dr '''Eugeniusz Panow''' (1890–1958)
Dr '''Eugeniusz Panow''' (1890–1958)


Specjalność: geologia
Dyscyplina/specjalności: geologia
== Życiorys ==
== Nota biograficzna ==
Urodził się 15 grudnia 1890 roku w Moskwie. Zmarł 2 marca 1958 roku.
Urodził się 15 grudnia 1890 roku w Moskwie. Zmarł 2 marca 1958 roku.


W dzieciństwie rodzina przeniosła się do Piotrkowa Trybunalskiego. Tutaj ukończył szkołę średnią i w 1914 r. rozpoczął studia na Wydz. Górniczym PW. W 1920 r. przeniósł się czasowo do Moskwy, gdzie pracował i studiował na Wydziale Przyrodniczym Uniwersytetu. W 1921 r. rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym UJ. W 1925 r. uzyskał absolutorium a w 1933 r. stopień doktora filozofii. Już wtedy podjął pracę w Zakładzie Geologii i Paleontologii AG. Początkowo był zast. starszego asystenta, następnie mł. asystentem i st. asystentem (1933). Prowadził ćwiczenia z geologii i z paleontologii dla studentów Wydz. Górniczego. W latach 1926–1939 pełnił również funkcję kustosza oddziału geologicznego Muzeum Fizjograficznego PAU w Krakowie. W czasie wojny był nauczycielem szkoły Górniczo-Hutniczo-Mierniczej w Krakowie. W 1945 r. powrócił do Zakładu Geologii Ogólnej AGH, gdzie otrzymał stopień adiunkta. Do stycznia 1951 roku prowadził ćwiczenia i wykłady z zakresu geologii ogólnej, paleontologii i geologii historycznej.
W dzieciństwie rodzina przeniosła się do Piotrkowa Trybunalskiego. Tutaj ukończył szkołę średnią i w 1914 roku rozpoczął studia na Wydziale Górniczym Politechniki Warszawskiej. W 1920 roku przeniósł się czasowo do Moskwy, gdzie pracował i studiował na Wydziale Przyrodniczym Uniwersytetu. W 1921 rozpoczął rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1925 roku uzyskał absolutorium, a w 1933 roku stopień doktora filozofii z zakresu geologii.
 
W 1921 roku podjął pracę w charakterze asystenta pomocniczego (elewa) przy katedrze geologii i paleontologii [[Wydział Górniczy|Wydziału Górniczego]] Akademii Górniczej. W 1926 roku awansował na młodszego asystenta przy katedrze geologii ogólnej, a w 1933 roku na starszego asystenta przy katedrze paleontologii. Prowadził ćwiczenia z geologii i z paleontologii dla studentów Wydziału Górniczego. W latach 1926–1939 pełnił również funkcję kustosza oddziału geologicznego Muzeum Fizjograficznego PAU w Krakowie. W czasie wojny pracował m.in. w Miejskich Wodociągach w Brześciu i Krakowie, jako asystent-geolog w Technicznym Instytucie Badawczym oraz jako nauczyciel Państwowej Szkoły Górniczo-Hutniczo-Mierniczej w Krakowie. W 1945 roku powrócił do Zakładu Geologii Ogólnej [[Wydział Geologiczno-Mierniczy|Wydziału Geologiczno-Mierniczego]] Akademii Górniczej, gdzie otrzymał stopień adiunkta. Do stycznia 1951 roku prowadził ćwiczenia i wykłady z zakresu geologii ogólnej, paleontologii i geologii historycznej.


Jego działalność naukowa nie znalazła odzwierciedlenia w publikacjach, zgromadził natomiast bogate zbiory geologiczne. Przyczynił się szczególnie do wydobycia całego kompletnego okazu nosorożca włochatego w Staruni. Zajmował się głównie stratygrafią i paleontologią okolic Krakowa. Do ważniejszych jego prac należą badania nad kredą krakowską.
Jego działalność naukowa nie znalazła odzwierciedlenia w publikacjach, zgromadził natomiast bogate zbiory geologiczne. Przyczynił się szczególnie do wydobycia całego kompletnego okazu nosorożca włochatego w Staruni. Zajmował się głównie stratygrafią i paleontologią okolic Krakowa. Do ważniejszych jego prac należą badania nad kredą krakowską.


Źródło:
== Źródła do biogramu ==
* Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 157–160, portr.
====Książki====
* Księga wychowanków i wychowawców Akademii Górniczej w Krakowie (1919-1949). Oprac. J. Sulima-Samujłło. Kraków 1979, s. 136-137
* Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919-1964). Red. M. Odlanicki-Poczobutt. Kraków 1965, s. 157-160, [foto] (Zeszyty Naukowe. Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie ; nr 41, z. spec. 4)
==== Artykuły ====
* Goetel W.: Dr Eugeniusz Panow (1890-1958). ''Zeszyty Naukowe. Akademia Górniczo-Hutnicza'' ; nr 15. [Seria] ''Geologia'' 1958 z. 2, s. 93-96, [foto]
* Kleczkowski A. S. : Geolodzy dla dobra Akademii Górniczo-Hutniczej (do 1949 roku Akademii Górniczej). ''Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH'' 2001, nr 96, s. 6-9
* Krach W.: Eugeniusz Panow. ''Przegląd Geologiczny'' 1958, nr 5, s. 209-210
* Studencka B.: Materiały Eugeniusza Panowa (1890-1958). ''Prace Muzeum Ziemi'' 1988, z. 39, s. 84-86
 




{{DEFAULTSORT:Panow, Eugeniusz }}
{{DEFAULTSORT:Panow, Eugeniusz }}
[[Category:Uczeni]]
[[Category:Biogramy]]

Aktualna wersja na dzień 08:51, 11 sty 2018

Eugeniusz Panow
Eugeniusz Panow.jpg
Nazwisko Panow
Imię / imiona Eugeniusz
Tytuły / stanowiska Dr
Data urodzenia 15 grudnia 1890
Miejsce urodzenia Moskwa
Data śmierci 2 marca 1958
Dyscyplina/specjalności geologia
Wydział Wydział Geologiczno-Mierniczy



Dr Eugeniusz Panow (1890–1958)

Dyscyplina/specjalności: geologia

Nota biograficzna

Urodził się 15 grudnia 1890 roku w Moskwie. Zmarł 2 marca 1958 roku.

W dzieciństwie rodzina przeniosła się do Piotrkowa Trybunalskiego. Tutaj ukończył szkołę średnią i w 1914 roku rozpoczął studia na Wydziale Górniczym Politechniki Warszawskiej. W 1920 roku przeniósł się czasowo do Moskwy, gdzie pracował i studiował na Wydziale Przyrodniczym Uniwersytetu. W 1921 rozpoczął rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1925 roku uzyskał absolutorium, a w 1933 roku stopień doktora filozofii z zakresu geologii.

W 1921 roku podjął pracę w charakterze asystenta pomocniczego (elewa) przy katedrze geologii i paleontologii Wydziału Górniczego Akademii Górniczej. W 1926 roku awansował na młodszego asystenta przy katedrze geologii ogólnej, a w 1933 roku na starszego asystenta przy katedrze paleontologii. Prowadził ćwiczenia z geologii i z paleontologii dla studentów Wydziału Górniczego. W latach 1926–1939 pełnił również funkcję kustosza oddziału geologicznego Muzeum Fizjograficznego PAU w Krakowie. W czasie wojny pracował m.in. w Miejskich Wodociągach w Brześciu i Krakowie, jako asystent-geolog w Technicznym Instytucie Badawczym oraz jako nauczyciel Państwowej Szkoły Górniczo-Hutniczo-Mierniczej w Krakowie. W 1945 roku powrócił do Zakładu Geologii Ogólnej Wydziału Geologiczno-Mierniczego Akademii Górniczej, gdzie otrzymał stopień adiunkta. Do stycznia 1951 roku prowadził ćwiczenia i wykłady z zakresu geologii ogólnej, paleontologii i geologii historycznej.

Jego działalność naukowa nie znalazła odzwierciedlenia w publikacjach, zgromadził natomiast bogate zbiory geologiczne. Przyczynił się szczególnie do wydobycia całego kompletnego okazu nosorożca włochatego w Staruni. Zajmował się głównie stratygrafią i paleontologią okolic Krakowa. Do ważniejszych jego prac należą badania nad kredą krakowską.

Źródła do biogramu

Książki

  • Księga wychowanków i wychowawców Akademii Górniczej w Krakowie (1919-1949). Oprac. J. Sulima-Samujłło. Kraków 1979, s. 136-137
  • Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919-1964). Red. M. Odlanicki-Poczobutt. Kraków 1965, s. 157-160, [foto] (Zeszyty Naukowe. Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie ; nr 41, z. spec. 4)

Artykuły

  • Goetel W.: Dr Eugeniusz Panow (1890-1958). Zeszyty Naukowe. Akademia Górniczo-Hutnicza ; nr 15. [Seria] Geologia 1958 z. 2, s. 93-96, [foto]
  • Kleczkowski A. S. : Geolodzy dla dobra Akademii Górniczo-Hutniczej (do 1949 roku Akademii Górniczej). Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2001, nr 96, s. 6-9
  • Krach W.: Eugeniusz Panow. Przegląd Geologiczny 1958, nr 5, s. 209-210
  • Studencka B.: Materiały Eugeniusza Panowa (1890-1958). Prace Muzeum Ziemi 1988, z. 39, s. 84-86