Marian Romuald Morawiecki: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 51: Linia 51:
== Życiorys ==
== Życiorys ==
Urodził się 5 lutego 1916 r. w Posłowicach. Zmarł 4 grudnia 2002 r., został pochowany na cmentarzu w Jędrzejowie.  
Urodził się 5 lutego 1916 r. w Posłowicach. Zmarł 4 grudnia 2002 r., został pochowany na cmentarzu w Jędrzejowie.  


Absolwent Politechniki Śląskiej w Gliwicach i Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Doktoryzował się w  AGH w 1964 r., stopień doktora habilitowanego uzyskał 1972 r., tytuł naukowy profesora otrzymał w 1979 r.
Absolwent Politechniki Śląskiej w Gliwicach i Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Doktoryzował się w  AGH w 1964 r., stopień doktora habilitowanego uzyskał 1972 r., tytuł naukowy profesora otrzymał w 1979 r.


Z AGH związany od 1956 r., gdzie pracował najpierw jako starszy asystent, następnie adiunkt od 1964 r., docent od 1973 r., profesor nadzwyczajny od 1979 r. Kierownik wielu kursów: Studium Podyplomowego (1975–1985) oraz Studium Doktoranckiego (1985–1987).
Z AGH związany od 1956 r., gdzie pracował najpierw jako starszy asystent, następnie adiunkt od 1964 r., docent od 1973 r., profesor nadzwyczajny od 1979 r. Kierownik wielu kursów: Studium Podyplomowego (1975–1985) oraz Studium Doktoranckiego (1985–1987).


Autor 25 publikacji, autor i współautor podręczników oraz książek, autor 77 prac badawczych dla przemysłu, 5 patentów, 15 ekspertyz. Promotor 3 rozpraw doktorskich.
Autor 25 publikacji, autor i współautor podręczników oraz książek, autor 77 prac badawczych dla przemysłu, 5 patentów, 15 ekspertyz. Promotor 3 rozpraw doktorskich.
Działalność naukowo-badawcza obejmowała przygotowanie wykładów z zakresu urządzeń i technologii walcowania, kucia i tłoczenia; teoretyczne określanie zależności między dopuszczalnym gniotem a wytrzymałością narzędzi i elementów urządzeń; udział w opracowaniu podręczników obejmujących teorię i technologię plastycznej przeróbki metali.
Działalność naukowo-badawcza obejmowała przygotowanie wykładów z zakresu urządzeń i technologii walcowania, kucia i tłoczenia; teoretyczne określanie zależności między dopuszczalnym gniotem a wytrzymałością narzędzi i elementów urządzeń; udział w opracowaniu podręczników obejmujących teorię i technologię plastycznej przeróbki metali.


Członek Międzynarodowej Konferencji „Plastyczna Przeróbka Metali” AGH Kraków (1982), Ośrodka Szkolenia Kadr w Chorzowie, Zespołu ds. programów nauczania przedmiotów specjalistycznych w szkołach średnich zawodowych (przewodniczący 1979–1992).  
Członek Międzynarodowej Konferencji „Plastyczna Przeróbka Metali” AGH Kraków (1982), Ośrodka Szkolenia Kadr w Chorzowie, Zespołu ds. programów nauczania przedmiotów specjalistycznych w szkołach średnich zawodowych (przewodniczący 1979–1992).  
Linia 66: Linia 63:
Członek Szarych Szeregów, Armii Krajowej (1940–1945), społeczny instruktor pracy w Związku Zawodowym Hutników „Biprohut” w Zabrzu i Gliwicach (1946–1956), członek Komisji Rewizyjnej ZNP w AGH (od 1957 r.), prezes Związku Kombatantów RP i byłych Więźniów Politycznych w AGH (od 1996 r.).
Członek Szarych Szeregów, Armii Krajowej (1940–1945), społeczny instruktor pracy w Związku Zawodowym Hutników „Biprohut” w Zabrzu i Gliwicach (1946–1956), członek Komisji Rewizyjnej ZNP w AGH (od 1957 r.), prezes Związku Kombatantów RP i byłych Więźniów Politycznych w AGH (od 1996 r.).


== Odznaczenia i nagrody ==
=== Odznaczenia i nagrody ===
[[Krzyż Kawalerski OOP]], [[Krzyż Armii Krajowej]], Medal Wojska, Krzyż Partyzancki, Nagroda Ministra.
[[Krzyż Kawalerski OOP]], [[Krzyż Armii Krajowej]], Medal Wojska, Krzyż Partyzancki, Nagroda Ministra.



Wersja z 13:43, 8 lis 2014

Marian Romuald Morawiecki
Marian Morawiecki.jpg
Nazwisko Morawiecki
Imię / imiona Marian Romuald
Tytuły / stanowiska Prof. dr hab. inż.
Data urodzenia 5 lutego 1916
Miejsce urodzenia Posłowice
Data śmierci 4 grudnia 2002
Dyscyplina/specjalności metalurgia (walcownictwo, kuźnictwo)
Wydział Wydział Metalurgiczny


Odznaczenia i nagrody Krzyż Kawalerski OOP, Krzyż Armii Krajowej, Krzyż Partyzancki, Medal Wojska, inne

Prof. dr hab. inż. Marian Romuald Morawiecki (1916–2002)

Specjalność: metalurgia (walcownictwo, kuźnictwo)

Życiorys

Urodził się 5 lutego 1916 r. w Posłowicach. Zmarł 4 grudnia 2002 r., został pochowany na cmentarzu w Jędrzejowie.

Absolwent Politechniki Śląskiej w Gliwicach i Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Doktoryzował się w AGH w 1964 r., stopień doktora habilitowanego uzyskał 1972 r., tytuł naukowy profesora otrzymał w 1979 r.

Z AGH związany od 1956 r., gdzie pracował najpierw jako starszy asystent, następnie adiunkt od 1964 r., docent od 1973 r., profesor nadzwyczajny od 1979 r. Kierownik wielu kursów: Studium Podyplomowego (1975–1985) oraz Studium Doktoranckiego (1985–1987).

Autor 25 publikacji, autor i współautor podręczników oraz książek, autor 77 prac badawczych dla przemysłu, 5 patentów, 15 ekspertyz. Promotor 3 rozpraw doktorskich. Działalność naukowo-badawcza obejmowała przygotowanie wykładów z zakresu urządzeń i technologii walcowania, kucia i tłoczenia; teoretyczne określanie zależności między dopuszczalnym gniotem a wytrzymałością narzędzi i elementów urządzeń; udział w opracowaniu podręczników obejmujących teorię i technologię plastycznej przeróbki metali.

Członek Międzynarodowej Konferencji „Plastyczna Przeróbka Metali” AGH Kraków (1982), Ośrodka Szkolenia Kadr w Chorzowie, Zespołu ds. programów nauczania przedmiotów specjalistycznych w szkołach średnich zawodowych (przewodniczący 1979–1992).

Członek Szarych Szeregów, Armii Krajowej (1940–1945), społeczny instruktor pracy w Związku Zawodowym Hutników „Biprohut” w Zabrzu i Gliwicach (1946–1956), członek Komisji Rewizyjnej ZNP w AGH (od 1957 r.), prezes Związku Kombatantów RP i byłych Więźniów Politycznych w AGH (od 1996 r.).

Odznaczenia i nagrody

Krzyż Kawalerski OOP, Krzyż Armii Krajowej, Medal Wojska, Krzyż Partyzancki, Nagroda Ministra.

Bibliografia

Książki

  • Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny. T. 3 : M–R. Warszawa 2000. S. 223, portr.

Artykuły

  • BIP AGH 2003 nr 113. s. 10