Ryszard Henryk Uberman

Ryszard Henryk Uberman
[[File:{{{image}}}|thumb|center|300px]]
Nazwisko	Uberman
Imię / imiona	Ryszard Henryk
Pełnione funkcje	Dyrektor Instytutu Górnictwa Odkrywkowego AGH w latach 1980–1992

Ryszard Henryk Uberman (1937-) biogram będzie uzupełniony

Dyscyplina/specjalności:

Nota biograficzna

Urodził się 27 maja 1937 roku w Łańcucie.

Specjalność: górnictwo i geologia inżynierska (górnictwo odkrywkowe, projektowanie kopalni)

Urodził się 27 maja 1937 roku w Łańcucie. Studia ukończył na Wydziale Górniczym AGH w Krakowie w 1961 roku ze specjalnością górnictwo odkrywkowe. Doktor nauk technicznych — AGH 1967 w zakresie eksploatacji odkrywkowej złóż węgla brunatnego, habilitacja z zakresu planowania i eksploatacji otworowej siarki na Wydziale Górniczym — AGH 1976. Profesor (tytuł) — 1989.

Kierownik Punktu Konsultacyjnego AGH w Zgorzelcu 1975–1979, zastępca dyrektora Instytutu Górnictwa Odkrywkowego AGH 1977–1979, i jego dyrektor 1980–1992, dyrektor Zakładu Górniczego w Centralnym Laboratorium Techniki Strzelniczej i Materiałów Wybuchowych w Regulicach 1983–1992, członek Rady Naukowej w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Przemysłu Siarkowego „Siarkopol” w Tarnobrzegu od 1981 i jej przewodniczący 1987–2002.

Rzeczoznawca MOŚZNiL (w ramach uprawnień osoby prawnej Wydziału Górniczego AGH).

Członek Komitetu Gospodarki Surowcami Mineralnymi PAN, Komitetu Górnictwa PAN, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Górnictwa.

Autor ponad 100 publikacji, w tym monografii, poradnika, podręczników i skryptów akademickich, patentu. Promotor rozpraw doktorskich.

Odznaczenia i nagrody

Generalny Dyrektor Górniczy I st., Nagroda zesp. I st. Ministra Edukacji Narodowej za osiągnięcia naukowe, Nagroda zesp. I st. NOT za osiągnięcia w dziedzinie techniki.

Źródła do biogramu

Książki

• Kto jest kim w inżynierii ekologicznej. S. A-263

   Górnictwo odkrywkowe w Akademii Górniczo-Hutniczej. Kraków 2004. S. 104
   Górnicwo Odkrywkowe 2007 nr 5–6. s. 7–9, portr.
   Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. Gliwice cop. 2004. S. 381–382

Inne

stan na dzień 23.04.2020