Mieczysław Wincenty Radwan: Różnice pomiędzy wersjami
m (zamienił w treści „== Odznaczenia i nagrody ==” na „==== Odznaczenia i nagrody ====”) |
m (zamienił w treści „Źródło:” na „== Bibliografia ==”) |
||
| Linia 61: | Linia 61: | ||
[[Krzyż Kawalerski OOP]], odznaki honorowe. | [[Krzyż Kawalerski OOP]], odznaki honorowe. | ||
== Bibliografia == | |||
* Słownik biograficzny techników polskich. Z. 1. S. 128–129 | * Słownik biograficzny techników polskich. Z. 1. S. 128–129 | ||
* Polski Słownik Biograficzny. T. 30/1 z. 124. S. 6–10 | * Polski Słownik Biograficzny. T. 30/1 z. 124. S. 6–10 | ||
Wersja z 16:29, 25 sty 2016
| Mieczysław Wincenty Radwan | |
|---|---|
| Nazwisko | Radwan |
| Imię / imiona | Mieczysław Wincenty |
| Tytuły / stanowiska | Doc. inż. |
| Data urodzenia | 5 kwietnia 1889 |
| Miejsce urodzenia | Żarnów |
| Data śmierci | 30 stycznia 1968 |
| Miejsce śmierci | Kraków |
| Dyscyplina/specjalności | metalurgia |
| Pełnione funkcje | Kierownik Katedry Historii Techniki i Nauk Technicznych Wydziału Mechanizacji Górnictwa i Hutnictwa AGH (1957-1960) |
| Wydział | Wydział Maszyn Górniczych i Hutniczych
|
| Odznaczenia i nagrody | Krzyż Kawalerski OOP |
Doc. inż. Mieczysław Wincenty Radwan (1889–1968)
Specjalność: metalurgia
Nota biograficzna
Urodził się 5 kwietnia 1889 roku w osadzie Żarnów w powiecie opoczyńskim, zmarł 30 stycznia 1968 roku w Krakowie. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Studiował na Wydziale Mechanicznym Instytutu Politechnicznego w Kijowie, ale ze względu na działalność polityczną został wydalony z Kijowa. W 1955 roku uzyskał tytuł magistra inżyniera mechanika hutniczego na AGH. Wieloletni pracownik przemysłu.
Od 1953 roku był związany z Katedrą i Zakładem Maszyn Hutniczych Wydziału Mechanizacji Górnictwa i Hutnictwa AGH. Ze względu na głęboką wiedzę i znajomość urządzeń hutniczych został w tym samym roku mianowany zastępcą profesora, a od marca 1954 r. kierownikiem Katedry Maszyn Hutniczych AGH. W 1957 r. powierzono mu kierownictwo Katedry Historii Techniki i Nauk Technicznych (funkcję tę pełnił do chwili przejścia na emeryturę w 1960 r.). Również w tym roku został mianowany docentem. Założyciel Muzeum Historii AGH i Techniki w 1960 roku.
Opublikował prace z zakresu historii polskiej techniki hutniczej. Na szczególne uznanie zasługuje jego dzieło pt. „Rudy, kuźnice i huty żelaza w Polsce”, oceniane przez autorytety naukowe jako kompendium wiedzy na temat rozwoju rodzimej techniki hutniczej. Dzięki jego inicjatywie w 1960 roku w Nowej Słupi powstało Muzeum Starożytnego Hutnictwa (terenowa filia warszawskiego Muzeum Techniki NOT), które od 1965 roku nosi jego imię.
Odznaczenia i nagrody
Krzyż Kawalerski OOP, odznaki honorowe.
Bibliografia
- Słownik biograficzny techników polskich. Z. 1. S. 128–129
- Polski Słownik Biograficzny. T. 30/1 z. 124. S. 6–10
- BIP AGH 2005 nr 139. s. 7, portr.