Kazimierz Jacek Szpunar: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
(Utworzył nową stronę „{{Infobox scientist | name = Kazimierz Jacek Szpunar | image = szpunarkj.jpg | family-name = Szpunar | given-name = Kazimierz | additional-name = Jacek | honor...”)
 
Nie podano opisu zmian
Linia 13: Linia 13:
| alt =  
| alt =  
| caption =  
| caption =  
| birth_date = 1918
| birth_date = 1918–
| birth_place =  
| birth_place =  
| death_date =  
| death_date =  
Linia 23: Linia 23:
| citizenship =  
| citizenship =  
| nationality =  
| nationality =  
| fields = matematyka (zastosowania matematyki w mechanice i naukach przyrodniczych)
| fields = matematyka (zastosowania matematyki w mechanice i naukach przyrodniczych)
| workplaces =  
| workplaces =  
| alma_mater =  
| alma_mater =  
Linia 46: Linia 46:
| children =  
| children =  
}}
}}
Prof. dr hab. inż. '''Kazimierz Jacek Szpunar''' (1918-)
Prof. dr hab. inż. '''Kazimierz Jacek Szpunar''' (1918–)


Specjalność: matematyka (zastosowania matematyki w mechanice i naukach przyrodniczych)
Specjalność: matematyka (zastosowania matematyki w mechanice i naukach przyrodniczych)


Urodził się 17 (19?) sierpnia 1918 roku w Krakowie. Ukończył studia na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej (dyplom w 1949 r.). Pracę doktorską obronił w 1958 r., habilitował się w 1961 r., tytuł profesora uzyskał w 1971 r.
Urodził się 17 (19?) sierpnia 1918 roku w Krakowie. Ukończył studia na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej (dyplom w 1949 r.). Pracę doktorską obronił w 1958 r., habilitował się w 1961 r., tytuł profesora uzyskał w 1971 r.


Był młodszym asystentem w Katedrze Mechaniki Teoretycznej AG w 1946 r., młodszym asystentem Katedry Matematyki w l. 1946-49, starszym asystentem w l. 1949-53, adiunktem w l. 1953-56, zastępcą profesora w l. 1956-61. W l. 1961(1962?)-69 pełnił funkcję kierownika Katedry Matematyki. Pracownik naukowy Instytutu Matematyki w l. 1969-1988, kierownik Zakładu Metod Optymalizacyjnych w l. 1969-1988, profesor od 1971 r.
Był młodszym asystentem w Katedrze Mechaniki Teoretycznej AG w 1946 r., młodszym asystentem Katedry Matematyki w latach 1946–49, starszym asystentem w latach 1949–53, adiunktem w latach 1953–56, zastępcą profesora w latach 1956–61. W latach 1961(1962?)-69 pełnił funkcję kierownika Katedry Matematyki. Pracownik naukowy Instytutu Matematyki w latach 1969–1988, kierownik Zakładu Metod Optymalizacyjnych w latach 1969–1988, profesor od 1971 r.


Członek Polskiego Towarzystwa Matematycznego, Oddział w Krakowie 1960-, PTMTiS (Zarząd Oddziału w Krakowie 1962-), Komisji Nauk Technicznych Oddziału PAN w Krakowie 1960-, Sekcji Mechaniki Teoretycznej Komitetu Fizyki i Mechaniki Ośrodków Ciągłych PAN 1973-.
Członek Polskiego Towarzystwa Matematycznego, Oddział w Krakowie 1960–, PTMTiS (Zarząd Oddziału w Krakowie 1962–), Komisji Nauk Technicznych Oddziału PAN w Krakowie 1960–, Sekcji Mechaniki Teoretycznej Komitetu Fizyki i Mechaniki Ośrodków Ciągłych PAN 1977–.


Badania: konstruowanie modeli matematycznych opisu pewnych zagadnień mechaniki górotworu, czasem z wykorzystaniem teorii sprężystości; badania jakościowe i ilościowe równań różniczkowych występujących w teorii drgań nieliniowych; podanie nowej definicji stabilności dla układów opisanych wektorowym równaniem różniczkowym w Rn z uwagi na obszary Omegao, Omega i przedział czasu [0, T] i pewne jej uogólnienia na układy ogólniejsze.
Badania: konstruowanie modeli matematycznych opisu pewnych zagadnień mechaniki górotworu, czasem z wykorzystaniem teorii sprężystości; badania jakościowe i ilościowe równań różniczkowych występujących w teorii drgań nieliniowych; podanie nowej definicji stabilności dla układów opisanych wektorowym równaniem różniczkowym w Rn z uwagi na obszary Omegao, Omega i przedział czasu [0, T] i pewne jej uogólnienia na układy ogólniejsze.


Autor 60 prac oryginalnych. Autor 20 ekspertyz. Promotor 2 prac doktorskich.
Autor 60 prac oryginalnych. Autor 20 ekspertyz. Promotor 2 prac doktorskich.


Źródło:
Źródło:
* Księga wychowanków i wychowawców Akademii Górniczej w Krakowie (1919-1949). S. 182
* Księga wychowanków i wychowawców Akademii Górniczej w Krakowie (1919–1949). S. 182
* Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny. T. 4 : S - Ż. Warszawa 2002. S. 366, portr.
* Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny. T. 4 : S–Ż. Warszawa 2002. S. 366, portr.
* Informator nauki polskiej 2003. T. 4B : Ludzie nauki P - Ż. Warszawa 2003. S. 998
* Informator nauki polskiej 2003. T. 4B : Ludzie nauki P–Ż. Warszawa 2003. S. 998




{{DEFAULTSORT:Szpunar, Kazimierz Jacek}}
{{DEFAULTSORT:Szpunar, Kazimierz Jacek}}
[[Category:Uczony]]
[[Category:Uczony]]

Wersja z 17:20, 16 gru 2013

Kazimierz Jacek Szpunar
Nazwisko Szpunar
Imię / imiona Kazimierz
Tytuły / stanowiska Prof. dr hab. inż.
Data urodzenia 1918–


Dyscyplina/specjalności matematyka (zastosowania matematyki w mechanice i naukach przyrodniczych)



Odznaczenia i nagrody Ministra Szkolnictwa Wyższego, Rektora AGH; Zasłużony Nauczyciel PRL 1982, Krzyż Kawalerski OOP 1973.

Prof. dr hab. inż. Kazimierz Jacek Szpunar (1918–)

Specjalność: matematyka (zastosowania matematyki w mechanice i naukach przyrodniczych)

Urodził się 17 (19?) sierpnia 1918 roku w Krakowie. Ukończył studia na Wydziale Hutniczym Akademii Górniczej (dyplom w 1949 r.). Pracę doktorską obronił w 1958 r., habilitował się w 1961 r., tytuł profesora uzyskał w 1971 r.

Był młodszym asystentem w Katedrze Mechaniki Teoretycznej AG w 1946 r., młodszym asystentem Katedry Matematyki w latach 1946–49, starszym asystentem w latach 1949–53, adiunktem w latach 1953–56, zastępcą profesora w latach 1956–61. W latach 1961(1962?)-69 pełnił funkcję kierownika Katedry Matematyki. Pracownik naukowy Instytutu Matematyki w latach 1969–1988, kierownik Zakładu Metod Optymalizacyjnych w latach 1969–1988, profesor od 1971 r.

Członek Polskiego Towarzystwa Matematycznego, Oddział w Krakowie 1960–, PTMTiS (Zarząd Oddziału w Krakowie 1962–), Komisji Nauk Technicznych Oddziału PAN w Krakowie 1960–, Sekcji Mechaniki Teoretycznej Komitetu Fizyki i Mechaniki Ośrodków Ciągłych PAN 1977–.

Badania: konstruowanie modeli matematycznych opisu pewnych zagadnień mechaniki górotworu, czasem z wykorzystaniem teorii sprężystości; badania jakościowe i ilościowe równań różniczkowych występujących w teorii drgań nieliniowych; podanie nowej definicji stabilności dla układów opisanych wektorowym równaniem różniczkowym w Rn z uwagi na obszary Omegao, Omega i przedział czasu [0, T] i pewne jej uogólnienia na układy ogólniejsze.

Autor 60 prac oryginalnych. Autor 20 ekspertyz. Promotor 2 prac doktorskich.

Źródło:

  • Księga wychowanków i wychowawców Akademii Górniczej w Krakowie (1919–1949). S. 182
  • Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny. T. 4 : S–Ż. Warszawa 2002. S. 366, portr.
  • Informator nauki polskiej 2003. T. 4B : Ludzie nauki P–Ż. Warszawa 2003. S. 998