Jerzy Jan Buzek: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
|honorific-prefix=Prof. zw. dr hab. inż. | |honorific-prefix=Prof. zw. dr hab. inż. | ||
|image=Jerzy Jan Buzek1.jpg | |image=Jerzy Jan Buzek1.jpg | ||
|birth_date=1874 | |birth_date=27 marca 1874 | ||
|birth_place=Końska | |birth_place=Końska | ||
|death_date=1939 | |death_date=9 luty 1939 | ||
|death_place=Węgierska Górka | |death_place=Węgierska Górka | ||
|fields=odlewnictwo | |fields=odlewnictwo | ||
|faculty=Wydział | |faculty=Wydział Hutniczy | ||
|awards=Krzyż Oficerski Polonia Restituta | |awards=Krzyż Oficerski Polonia Restituta | ||
|name=Jerzy Jan Buzek | |name=Jerzy Jan Buzek | ||
|honorific-suffix= | |honorific-suffix= | ||
| Linia 51: | Linia 51: | ||
Specjalność: odlewnictwo | Specjalność: odlewnictwo | ||
W Akademii wykładał odlewnictwo na Wydziale Hutniczym w latach 1929–1934, a w r. 1933/34 również wielkopiecownictwo. W 1934 r. habilitował się, uzyskując „veniam legendi” z dziedziny odlewnictwa i hutnictwa żelaza, a w 1937 r. został profesorem zwyczajnym. Stworzył podwaliny pod rozwój nauk odlewniczych i Wydział Odlewniczy AGH. | |||
== Życiorys == | |||
Urodził sie 27 marca 1874 roku w Końskiej k. Trzyńca, zmarł 9 lutego 1939 roku w Węgierskiej Górce. | |||
Ukończył studia na Akademii Górniczej w Leoben, gdzie uzyskał tytuł inżyniera górnika i hutnika. Przez 12 lat pracował w w zakładach hutniczych w Trzyńcu, wówczas rozpoczął badania nad procesami technologicznymi w żeliwiakach. Wyniki tych badań jako pierwsze w świecie opublikował w literaturze polskiej i niemieckiej. Pracował w odlewni żeliwa w Węgierskiej Górce jako kierownik odlewni, później jako dyrektor naczelny. Twórca teorii procesu żeliwiakowego. | |||
W Akademii wykładał odlewnictwo na [[Wydział Hutniczy|Wydziale Hutniczym]] w latach 1929–1934, a w r. 1933/34 również wielkopiecownictwo. W 1934 r. habilitował się, uzyskując „veniam legendi” z dziedziny odlewnictwa i hutnictwa żelaza, a w 1937 r. został profesorem zwyczajnym. Stworzył podwaliny pod rozwój nauk odlewniczych i Wydział Odlewniczy AGH. | |||
Jest autorem ok.70 prac i monografii z zakresu odlewnictwa i wielkopiecownictwa, oraz historii tych gałęzi przemysłu i dotyczących ich zagadnień gospodarczych. W pracy naukowej zajmował się przede wszystkim zagadnieniami spalania koksu oraz wymiany ciepła w piecach hutniczych. | Jest autorem ok.70 prac i monografii z zakresu odlewnictwa i wielkopiecownictwa, oraz historii tych gałęzi przemysłu i dotyczących ich zagadnień gospodarczych. W pracy naukowej zajmował się przede wszystkim zagadnieniami spalania koksu oraz wymiany ciepła w piecach hutniczych. | ||
Członek korespondent Polskiej ANT. | Członek korespondent Polskiej ANT. | ||
== Odznaczenia i nagrody == | |||
Krzyż Oficerski Polonia Restituta | |||
Źródło: | Źródło: | ||
Wersja z 09:19, 28 sty 2015
| Jerzy Jan Buzek | |
|---|---|
| Nazwisko | Buzek |
| Imię / imiona | Jerzy |
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. dr hab. inż. |
| Data urodzenia | 27 marca 1874 |
| Miejsce urodzenia | Końska |
| Data śmierci | 9 luty 1939 |
| Miejsce śmierci | Węgierska Górka |
| Dyscyplina/specjalności | odlewnictwo |
| Wydział | Wydział Hutniczy
|
| Odznaczenia i nagrody | Krzyż Oficerski Polonia Restituta |
Prof. zw. dr hab. inż. Jerzy Jan Buzek (1874–1939)
Specjalność: odlewnictwo
Życiorys
Urodził sie 27 marca 1874 roku w Końskiej k. Trzyńca, zmarł 9 lutego 1939 roku w Węgierskiej Górce.
Ukończył studia na Akademii Górniczej w Leoben, gdzie uzyskał tytuł inżyniera górnika i hutnika. Przez 12 lat pracował w w zakładach hutniczych w Trzyńcu, wówczas rozpoczął badania nad procesami technologicznymi w żeliwiakach. Wyniki tych badań jako pierwsze w świecie opublikował w literaturze polskiej i niemieckiej. Pracował w odlewni żeliwa w Węgierskiej Górce jako kierownik odlewni, później jako dyrektor naczelny. Twórca teorii procesu żeliwiakowego.
W Akademii wykładał odlewnictwo na Wydziale Hutniczym w latach 1929–1934, a w r. 1933/34 również wielkopiecownictwo. W 1934 r. habilitował się, uzyskując „veniam legendi” z dziedziny odlewnictwa i hutnictwa żelaza, a w 1937 r. został profesorem zwyczajnym. Stworzył podwaliny pod rozwój nauk odlewniczych i Wydział Odlewniczy AGH.
Jest autorem ok.70 prac i monografii z zakresu odlewnictwa i wielkopiecownictwa, oraz historii tych gałęzi przemysłu i dotyczących ich zagadnień gospodarczych. W pracy naukowej zajmował się przede wszystkim zagadnieniami spalania koksu oraz wymiany ciepła w piecach hutniczych.
Członek korespondent Polskiej ANT.
Odznaczenia i nagrody
Krzyż Oficerski Polonia Restituta
Źródło:
- BIP 1998 nr 49. s. 12
- Materiały Informacyjne 1969. s. 73–74
- Akademia Nauk Technicznych 1933–1937. s. 108–110
- Słownik polskich pionierów techniki. s. 34–35
- Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 36–38