Adolf Langrod

Z Historia AGH
Adolf Langrod
[[File:{{{image}}}|thumb|center|300px]]
Nazwisko Langrod
Imię / imiona Adolf
Tytuły / stanowiska Prof. zw. dr inż.
Data urodzenia 15 stycznia 1876
Miejsce urodzenia Kraków
Data śmierci 14 października 1968
Miejsce śmierci Paryż
Dyscyplina/specjalności kolejnictwo
Pełnione funkcje Prodziekan Wydziału Komunikacji
Wydział Wydział Inżynierii Mechanicznej i Robotyki


Odznaczenia i nagrody Krzyż Komandorski OOP, Nagroda Państwowa
FunkcjeGdzieoddo
ProdziekanWydziały Politechniczne - Wydział Komunikacji19451945
ProdziekanWydziały Politechniczne - Wydział Komunikacji19481950

Prof. zw. dr inż. Adolf Langrod (1876–1968)

Specjalność: kolejnictwo

Życiorys

Urodził się 15 stycznia 1876 roku w Krakowie, zmarł 14 października 1968 roku w Paryżu. W 1905 roku uzyskał na Politechnice Wiedeńskiej stopień doktora nauk technicznych.

W latach 1919-1928 zorganizował wydziały Konstrukcyjno-Doświadczalny oraz Budowy i Odbioru Taboru Kolejowego przy Ministerstwie Komunikacji i był ich naczelnikiem.

Od 1945 roku pracę w administracji i przemyśle łączył z dydaktyką i działalnością naukową. Karierę akademicką rozpoczął w 1945 roku jako zastępca prof. na Politechnice Śląskiej (z tymczasową siedzibą w Krakowie) oraz równolegle jako organizator Oddziału Kolejowego na Wydziale Komunikacyjnym AG. W 1945 roku był prodziekanem Oddziału Kolejowego. W AG zorganizował również Katedrę Budowy Taboru Kolejowego na Wydziale Komunikacyjnym, którą kierował do przejścia na emeryturę w 1960 roku. W 1947 roku otrzymał nominację na profesora zwyczajnego. W latach 1948-1950 pełnił obowiązki prodziekana Wydziału Komunikacji. W 1954 roku przeszedł wraz z katedrą i Wydziałem Mechanicznym na Politechnikę Krakowską.

Członek Rady Technicznej przy ministrze Komunikacji, członek honorowy SIMP.

Opublikował ok. 80 prac, w tym kilka podręczników i skryptów.

Odznaczenia i nagrody

Krzyż Komandorski OOP, Nagroda Państwowa II stopnia, nagroda ministra Szkolnictwa Wyższego


Źródło:

  • Słownik biograficzny techników polskich. Z. 6. s. 80–81