Ignacy Mościcki

Ignacy Mościcki
Nazwisko	Mościcki
Imię / imiona	Ignacy
Tytuły / stanowiska	Prof.
Data urodzenia	1867
Data śmierci	1946
Dyscyplina/specjalności	chemia, polityka
Pełnione funkcje	prezydent Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1926–1939
Rok przyznania doktoratu h.c. AGH	1934
Powód przyznania doktoratu h.c. AGH	za zasługi położone na polu chemii i elektrochemii

Prof. Ignacy Mościcki (1867–1946)

Specjalność: chemia, polityka

Urodził się w Mierzanowie (pow. Ciechanów), zmarł w Versoix pod Genewą. W latach 1887–1891 studiował na politechnice w Rydze, gdzie m. in. organizował polskie kółka oświatowe. Zagrożony aresztowaniem za działalność niepodległościową wyjechał do Londynu (1892), gdzie pracował i jednocześnie uczył się w Technical College Finsbury do 1897 roku.

W latach 1897–1912 przebywał w Szwajcarii, gdzie początkowo był asystentem prof. J. Wierusza-Kowalskiego i zajmował się problemami chemii nieorganicznej, zwłaszcza elektrochemii, współpracował z wieloma zakładami chemicznymi. W 1912 r. wrócił do Galicji, gdzie objął Katedrę Chemii Fizycznej i Elektrochemii w Szkole Politechnicznej we Lwowie.

W 1916 roku zorganizował Instytut Badań Naukowych i Technicznych „Matan” we Lwowie, w latach 1917–1922 współpracował z krajowym przemysłem naftowym. W 1922 r. został mianowany dyrektorem fabryki związków azotowych w Chorzowie, którą uruchomił pomimo opuszczenia jej przez personel niemiecki.

W 1925 roku został wybrany rektorem Politechniki Lwowskiej, od tego roku kierował również Katedrą Elektrochemii Technicznej Politechniki Warszawskiej.

Z jego inicjatywy powstały zakłady chemiczne w Mościcach koło Tarnowa. Po śmierci J. Piłsudskiego w 1935 r. był przywódcą tzw. grupy zamkowej obozu sanacyjnego. Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. internowany w Rumunii prerogatywy prezydenckie przekazał W. Raczkiewiczowi. Dzięki interwencjom dyplomatycznym przeniósł się w grudniu 1939 r. do Szwajcarii, gdzie przebywał do śmierci. Prochy Mościckiego sprowadzono do kraju w 1993 r. Autor pamiętników.

Źródło:

• Encyklopedyczny słownik sławnych Polaków. Warszawa 1996. S. 245–246