Marta Adelajda Dorota Suchanek-Kłyszewska
| Marta Adelajda Dorota Suchanek-Kłyszewska | |
|---|---|
| Nazwisko | Suchanek-Kłyszewska |
| Imię / imiona | Marta Adelajda Dorota |
| Tytuły / stanowiska | Mgr inż. |
| Data urodzenia | 12 lipca 1909 |
| Miejsce urodzenia | Otynia (Ottynia) |
| Data śmierci | 10 kwietnia 2008
|
| Pełnione funkcje | pierwsza absolwentka Akademii Górniczej (1936) |
| Wydział | Wydział Górniczy
|
| Odznaczenia i nagrody | Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski OOP |
Mgr inż. Marta Adelajda Dorota Suchanek-Kłyszewska (1909–2008)
Życiorys
Urodziła się 12 lipca 1909 roku w Otyni koło Kołomyi (Rosja, obecnie Ukraina). Zmarła 10 kwietnia 2008 roku i została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
W 1927 roku ukończyła Państwowe Gimnazjum Żeńskie w Krakowie. Studiowała na Wydziale Górniczym Akademii Górniczej i jako pierwsza kobieta w Polsce uzyskała w 1936 roku dyplom magistra inżyniera górnika.
W latach 1931–1936 pracowała na stanowisku zastępcy asystenta w Katedrze Geodezji i Miernictwa Górniczego na Wydziale Górniczym Akademii Górniczej, a następnie w Biurze Mierniczym i Szkód Górniczych Kopalni Węgla Kamiennego „Walenty-Wawel” w Rudzie Śląskiej na stanowisku inż. miernika (1936–1939) oraz na wydziale budowlanym Poczty Warszawa (1940–1944).
Należała do Związku Walki Zbrojnej (1941–1943) i Armii Krajowej (Komórka Legalizacji Oddziału I Komendy Głównej AK) (1943–1944). Brała udział w Powstaniu Warszawskim. Opiekowała się ambulatorium szpitala ewangelickiego i punktem sanitarnym, mieszczącymi się w zajmowanym przez nią mieszkaniu. Tam ukrywała Visy i granaty, formularze dokumentów legalizacyjnych oraz złote dolary do wykupu zatrzymanych. Ceniona współpracowniczka (posługiwała się biegle kilkoma językami, w tym niemieckim, francuskim i angielskim), łączniczka, podkomendna mecenasa Tadeusza Pietscha, a następnie dr. Witolda Lisa-Olszewskiego. Działała pod pseudonimami „Marta” oraz „Grześ”.
W latach 1944–1945, po przejściu przez obóz w Pruszkowie, dostała przydział pracy przymusowej w pralni sanatorium gruźliczego w Bystrej koło Bielska-Białej (ówcześnie Bistrai-Süd w Niemczech). Po powrocie z obozu pracowała w Społecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym w Warszawie (1945–1946), a następnie na stanowisku adiunkta w Instytucie Techniki Budowlanej (1946–1975). Do 1973 roku kierowała tam Biblioteką i Ośrodkiem Informacji Naukowo-Technicznej, a później przeniosła się do Centralnego Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Przemysłu Betonów „CEBET”, dwa ostatnie lata pracując na 1/2 etatu. 1 kwietnia 1975 roku przeszła na emeryturę.
Zaangażowana w podziemną działalność wydawniczą stanu wojennego (formułowała apele i petycje, przepisywała niezbędne teksty, ukrywała, przechowywała i kolportowała wydawnictwa drugiego obiegu) związana głównie z „Nową”, „Kręgiem” oraz „Tygodnikiem Mazowsze”. Aktywna członkini Koła Oddziału I Komendy Głównej AK oraz Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej. Awansowana na stopień podporucznika Wojska Polskiego (2004).
Przetłumaczyła z języka francuskiego „Varsowie 44” Jean-Francois Steinera, z języka angielskiego „The Great Powers and Poland” płk Jana Kozieleckiego (Karskiego) oraz „Waldenberg, the Unsong Hero” Johna Bermana.
Odznaczenia i nagrody
Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski OOP, odznaczenia resortowe, londyński Krzyż Armii Krajowej
Bibliografia
Źródło:
- Księga wychowanków i wychowawców Akademii Górniczej w Krakowie (1919–1949). Kraków 1979. s. 177–178
- Biuletyn AGH : magazyn informacyjny Akademii Górniczo-Hutniczej 2008 nr 6/7. s. 30–31, porte.
- Chadaj Anna : O pierwszej kobiecie z dyplomem magistra inżyniera górnika. Górnictwo i Geoinżyniera 1999 Vol. 33 z. 3 s. 35-41