Anna Przybyłek-Boraczyńska: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 24: Linia 24:
| fields =  
| fields =  
| function = Kierownik Zakładu Ekonomiki i Organizacji Produkcji w latach 1969–1990
| function = Kierownik Zakładu Ekonomiki i Organizacji Produkcji w latach 1969–1990
| faculty = Wydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki
| workplaces =  
| workplaces =  
| alma_mater =  
| alma_mater =  
Linia 34: Linia 35:
| notable_students =  
| notable_students =  
| known_for =  
| known_for =  
| varia =
| author_abbrev_bot =  
| author_abbrev_bot =  
| author_abbrev_zoo =  
| author_abbrev_zoo =  

Wersja z 16:20, 22 sty 2014

Anna Przybyłek-Boraczyńska
Anna Przybylek-Boraczynska.jpg
Nazwisko Przybyłek-Boraczyńska
Imię / imiona Anna
Tytuły / stanowiska Dr inż.
Data urodzenia 1930



Pełnione funkcje Kierownik Zakładu Ekonomiki i Organizacji Produkcji w latach 1969–1990
Wydział Wydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki



FunkcjeGdzieoddo
ProdziekanWydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki19871990

Dr inż. Anna Przybyłek-Boraczyńska (1930–)

Urodziła się w Krakowie. W 1956 r. ukończyła studia na Wydziale Ceramicznym Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie.

Od 1954 r. asystent, w latach 1968–91 docent na Wydziale Inżynierii Materiałowej i Ceramiki. Od 1991 r. na emeryturze. Od 1992 r. dyrektor Ośrodka Doskonalenia Kadr Technicznych ZG SITPMB.

Autorka ok. 60 prac naukowo-badawczych, w tym 15 wdrożonych w przemyśle materiałów budowlanych; ok. 30 ekspertyz dla przemysłu, 55 prac studialnych i artykułów, 32 referatów konferencyjnych, 2 skryptów.

Przez cały okres pracy zawodowej prowadziła szeroką działalność popularyzatorską w Polskiej Akademii Nauk — przez 2 kadencje, do 1991 r. była wiceprzewodniczącą Komisji Nauk Organizacji i Zarządzania Oddziału PAN w Krakowie oraz członkiem Komitetu Nauk Organizacji i Zarządzania PAN w Warszawie. Członek licznych towarzystw naukowych. Od 1988 r. prezes Zarządu Głównego Towarzystwa Chorób Kości i Stawów, którego jest współzałożycielem.

Źródło:

  • Kto jest kim w ceramice. s. 115