Marian Mięsowicz: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 38: | Linia 38: | ||
| influences = | | influences = | ||
| influenced = | | influenced = | ||
| awards = Krzyż Kawalerski, Krzyż Komandorski, Krzyż Komandorski | | awards = Krzyż Kawalerski, Krzyż Komandorski, Krzyż Komandorski z Gwiazdą, Krzyż Wielki OOP, inne nagrody państwowe I, II i III stopnia oraz nagrody resortowe. | ||
| signature = | | signature = | ||
| signature_alt = | | signature_alt = | ||
| Linia 46: | Linia 46: | ||
| children = | | children = | ||
| dhc_year = 1979 | | dhc_year = 1979 | ||
| dhc_reason = za zasługi dla rozwoju fizyki | | dhc_reason = za zasługi dla rozwoju fizyki a w szczególności fizyki wysokich energii, stosowanej fizyki jądrowej oraz ciekłych kryształów | ||
}} | }} | ||
Prof. zw. dr hab. '''Marian Mięsowicz''' ( | Prof. zw. dr hab. '''Marian Mięsowicz''' (1907–1992) | ||
Specjalność: filozofia, fizyka | Specjalność: filozofia, fizyka | ||
Urodził się we Lwowie 21 listopada 1907 roku, zmarł | Urodził się we Lwowie 21 listopada 1907 roku, zmarł w Krakowie 5 kwietnia 1992 roku. Studia fizyczne i matematyczne ukończył w UJ i w AG w Krakowie. Studia uzup. w uniw. w Utrechcie (1936–1937). | ||
Dr filozofii UJ, doc. fizyki | Dr filozofii UJ, doc. fizyki w AG. W latach 1930–1931 pracował w AG jako asystent. W 1939 r. habilitował się (AGH) na podstawie prac nad ciekłymi kryształami. Następnie docent (1938–1945), prof. nadzw. (1947), prof. zw. (1949), dyr. Inst. Techniki Jądrowej (1966–1973), prof. Zakł. Fizyki Inst. Fizyki i Techniki Jądrowej (1973–1982), dyr. Inst. Fizyki i Techniki Jądrowej (1973–1977). Prowadził wykłady z fizyki doświadczalnej, fizyki jądrowej i zastosowań fizyki w geologii i geofizyce. | ||
Jest autorem kilkudziesięciu prac | Jest autorem kilkudziesięciu prac i monografii z zakresu fizyki cząstek elementarnych, elektromagnetyzmu, fizyki jądra atomowego, krystalofizyki. Autor książki „Promienie kosmiczne”. Jako jeden z pierwszych przedstawił wyniki obserwacji właściwości falowodów i stwierdził, że fale elektromagnetyczne, uzyskiwane z wibratora iskrowego, ulegają monochromatyzacji po przejściu przez rurę metalową o przekroju prostokątnym. Odkryte przez niego główne współczynniki lepkości w ciekłych kryształach nazywa się powszechnie „Mięsowicz-coefficient”, a samo zjawisko „Miesowicz viscosity”. | ||
Członek koresp. TNW, czł. koresp. PAN, czł. rzecz. PAN, czł. hon. PTFizycznego, czł. czynny reaktywowanej PAU (1989). Przewodniczący Rady Naukowej Inst. Badań Jądrowych | Członek koresp. TNW, czł. koresp. PAN, czł. rzecz. PAN, czł. hon. PTFizycznego, czł. czynny reaktywowanej PAU (1989). Przewodniczący Rady Naukowej Inst. Badań Jądrowych i Inst. Fizyki Jądrowej oraz Inst. Techniki Jądrowej AGH. Członek Komisji Promieni Kosmicznych w Międzynarodowej Unii Fizyki Czystej i Stosowanej. Doktor Honori Causa UJ (1975), Doktor Honoris Causa Uniwersytetu Warszawskiego (1987). | ||
Źródło: | Źródło: | ||
* Uczeni Polscy | * Uczeni Polscy XIX–XX stulecia. T. 3 : M–R. Warszawa 1997. S. 119–122 | ||
* Nauka Polska 1965 | * Nauka Polska 1965 nr 5 (59). s. 33–37 | ||
* Na podstawie materiałów Sekretariatu Prorektora ds. Ogólnych AGH | * Na podstawie materiałów Sekretariatu Prorektora ds. Ogólnych AGH | ||
Wersja z 11:57, 9 sty 2014
Szablon:Infobox dhc Prof. zw. dr hab. Marian Mięsowicz (1907–1992)
Specjalność: filozofia, fizyka
Urodził się we Lwowie 21 listopada 1907 roku, zmarł w Krakowie 5 kwietnia 1992 roku. Studia fizyczne i matematyczne ukończył w UJ i w AG w Krakowie. Studia uzup. w uniw. w Utrechcie (1936–1937).
Dr filozofii UJ, doc. fizyki w AG. W latach 1930–1931 pracował w AG jako asystent. W 1939 r. habilitował się (AGH) na podstawie prac nad ciekłymi kryształami. Następnie docent (1938–1945), prof. nadzw. (1947), prof. zw. (1949), dyr. Inst. Techniki Jądrowej (1966–1973), prof. Zakł. Fizyki Inst. Fizyki i Techniki Jądrowej (1973–1982), dyr. Inst. Fizyki i Techniki Jądrowej (1973–1977). Prowadził wykłady z fizyki doświadczalnej, fizyki jądrowej i zastosowań fizyki w geologii i geofizyce.
Jest autorem kilkudziesięciu prac i monografii z zakresu fizyki cząstek elementarnych, elektromagnetyzmu, fizyki jądra atomowego, krystalofizyki. Autor książki „Promienie kosmiczne”. Jako jeden z pierwszych przedstawił wyniki obserwacji właściwości falowodów i stwierdził, że fale elektromagnetyczne, uzyskiwane z wibratora iskrowego, ulegają monochromatyzacji po przejściu przez rurę metalową o przekroju prostokątnym. Odkryte przez niego główne współczynniki lepkości w ciekłych kryształach nazywa się powszechnie „Mięsowicz-coefficient”, a samo zjawisko „Miesowicz viscosity”.
Członek koresp. TNW, czł. koresp. PAN, czł. rzecz. PAN, czł. hon. PTFizycznego, czł. czynny reaktywowanej PAU (1989). Przewodniczący Rady Naukowej Inst. Badań Jądrowych i Inst. Fizyki Jądrowej oraz Inst. Techniki Jądrowej AGH. Członek Komisji Promieni Kosmicznych w Międzynarodowej Unii Fizyki Czystej i Stosowanej. Doktor Honori Causa UJ (1975), Doktor Honoris Causa Uniwersytetu Warszawskiego (1987).
Źródło:
- Uczeni Polscy XIX–XX stulecia. T. 3 : M–R. Warszawa 1997. S. 119–122
- Nauka Polska 1965 nr 5 (59). s. 33–37
- Na podstawie materiałów Sekretariatu Prorektora ds. Ogólnych AGH