Jan Stefan Manitius: Różnice pomiędzy wersjami
(Utworzył nową stronę „{{Infobox scientist
| name = Jan Stefan Manitius
| image = manitou.jpg
| family-name = Manitius
| given-name = Jan
| additional-name = Stefan
| honorific-prefi...”) |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
| given-name = Jan | | given-name = Jan | ||
| additional-name = Stefan | | additional-name = Stefan | ||
| honorific-prefix = Prof. zw. dr | | honorific-prefix = Prof. zw. dr inż. | ||
| honorific-suffix = | | honorific-suffix = | ||
| native_name = | | native_name = | ||
| Linia 13: | Linia 13: | ||
| alt = | | alt = | ||
| caption = | | caption = | ||
| birth_date = | | birth_date = 1911–1996 | ||
| birth_place = | | birth_place = | ||
| death_date = | | death_date = | ||
| death_place = | | death_place = | ||
| resting_place = | | resting_place = | ||
| Linia 38: | Linia 38: | ||
| influences = | | influences = | ||
| influenced = | | influenced = | ||
| awards = Srebrny Krzyż Zasługi, Złoty Krzyż Zasługi, Sztandar Pracy II klasy, Krzyż Oficerski OOP, Krzyż Komandorski OOP, Medal Komisji Edukacji Narodowej, tytuł Zasłużonego Nauczyciela PRL, tytuł honorowy: Zasłużony dla Akademii Górniczo-Hutniczej, Nagroda Państwowa II stopnia zespołowa, Nagroda Państwowa II stopnia zespołowa, szereg odznaczeń za zasługi dla miast | | awards = Srebrny Krzyż Zasługi, Złoty Krzyż Zasługi, Sztandar Pracy II klasy, Krzyż Oficerski OOP, Krzyż Komandorski OOP, Medal Komisji Edukacji Narodowej, tytuł Zasłużonego Nauczyciela PRL, tytuł honorowy: Zasłużony dla Akademii Górniczo-Hutniczej, Nagroda Państwowa II stopnia zespołowa, Nagroda Państwowa II stopnia zespołowa, szereg odznaczeń za zasługi dla miast i regionów oraz tytuł Honorowego Członka Stowarzyszenia Elektryków Polskich. | ||
| signature = | | signature = | ||
| signature_alt = | | signature_alt = | ||
| Linia 46: | Linia 46: | ||
| children = | | children = | ||
}} | }} | ||
Prof. zw. dr | Prof. zw. dr inż. '''Jan Stefan Manitius''' (1911–1996) | ||
Specjalność: elektrotechnika (automatyka napędów, energoelektronika) | Specjalność: elektrotechnika (automatyka napędów, energoelektronika) | ||
Urodził się 19 kwietnia 1911 roku | Urodził się 19 kwietnia 1911 roku w Zduńskiej Woli. Zmarł 14 czerwca 1996 r. Pochowany w Krakowie na cmentarzu Rakowickim. Studia na Politechnice Warszawskiej ukończył w 1935; prof. nadzw. (1954), prof. zw. (1964), prof. em. (1981). Od 1952 r. związany z AGH. Organizował od podstaw Katedrę Elektrotechniki Hutniczej oraz Wydział Elektryczny, którego został pierwszym dziekanem (1952/53, 1953/54). Szczególnie zasłużył się w dziedzinie przekształtnikowych napędów elektrycznych, dla której stworzył naukowe podstawy oraz zapewnił wdrożenia przemysłowe wielu nowatorskich rozwiązań. Nauczyciel i wychowawca wielu pokoleń inżynierów i pracowników naukowych, współorganizator WEAIE. Jego „troską i ambicją było zachowanie suwerenności polskiej myśli technicznej w możliwie szerokim obszarze zagadnień związanych z automatyką napędów elektrycznych”. Jego konsultacje i ekspertyzy były cenione w całej Polsce. | ||
Dwukrotnie pełnił obowiązki Prorektora AGH ( | Dwukrotnie pełnił obowiązki Prorektora AGH (1956–1958, 1960–1963), a także podejmował się licznych funkcji w centralnych organach naukowych. Doktor honoris causa „Swojej” Alma Matris (1994). | ||
Członek Stowarzyszenia Elektryków Polskich, Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej | Członek Stowarzyszenia Elektryków Polskich, Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej, Komitetu Elektrotechniki PAN. Przewodniczący Komisji Głównej Elektrotechniki w Komitecie Nauki i Techniki, Zespołu Struktur i Programów w Radzie Głównej Szkolnictwa Wyższego Nauki i Techniki, Zespołu Dydaktyczno-Wychowawczego Elektrotechniki przy Ministerstwie Nauki Szkolnictwa Wyższego i Techniki. Członek licznych rad naukowych instytutów naukowo-badawczych oraz przewodniczący Rady Naukowej Instytutu Fizyki i Techniki Jądrowej AGH. | ||
Autor 25 publikacji naukowych, | Autor 25 publikacji naukowych, w tym 6 książek poświęconych problematyce dotyczącej teorii układów elektromechanicznych i sterowania z zastosowaniem energoelektroniki. Autor 50 patentów. Promotor 12 prac doktorskich. | ||
Twórca Polskiej Szkoły Energoelektronicznej. Kierowanemu przez siebie zespołowi oraz licznym wychowankom zaszczepił pewien sposób myślenia, | Twórca Polskiej Szkoły Energoelektronicznej. Kierowanemu przez siebie zespołowi oraz licznym wychowankom zaszczepił pewien sposób myślenia, w którym podstawę stanowiła ścisła więź uczelni z przemysłem. Na tym polu powstało wiele nowatorskich rozwiązań, przyczyniających się do rozwoju polskiej gospodarki. Reprezentował bardzo wysoki poziom moralno-etyczny. Był lubiany i ceniony przez swoich wychowanków i współpracowników. Stawiał niezwykle wysokie wymagania, przede wszystkim sobie. Dawał na każdym kroku przykład wzorowej postawy naukowca i nauczyciela. | ||
Źródło: | Źródło: | ||
* Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 | * Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 nr 10–11. s. 18 | ||
* Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 | * Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 nr 5. s. 16 | ||
* Kto jest kim | * Kto jest kim w Polsce: informator biograficzny. Ed. 3. Warszawa 1993. S. 435 | ||
* Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. Gliwice cop. 2004. S. | * Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. Gliwice cop. 2004. S. 221–222 | ||
* Słownik biograficzny techników polskich. Z. | * Słownik biograficzny techników polskich. Z. 17. Warszawa 2006. S. 99–102 | ||
{{DEFAULTSORT:Manitius, Jan Stefan}} | {{DEFAULTSORT:Manitius, Jan Stefan}} | ||
[[Category:Uczony]] | [[Category:Uczony]] | ||
Wersja z 16:19, 16 gru 2013
| Jan Stefan Manitius | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nazwisko | Manitius | ||||||||||||
| Imię / imiona | Jan | ||||||||||||
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. dr inż. | ||||||||||||
| Data urodzenia | 1911–1996
| ||||||||||||
| Dyscyplina/specjalności | elektrotechnika (automatyka napędów, energoelektronika)
| ||||||||||||
| Odznaczenia i nagrody | Srebrny Krzyż Zasługi, Złoty Krzyż Zasługi, Sztandar Pracy II klasy, Krzyż Oficerski OOP, Krzyż Komandorski OOP, Medal Komisji Edukacji Narodowej, tytuł Zasłużonego Nauczyciela PRL, tytuł honorowy: Zasłużony dla Akademii Górniczo-Hutniczej, Nagroda Państwowa II stopnia zespołowa, Nagroda Państwowa II stopnia zespołowa, szereg odznaczeń za zasługi dla miast i regionów oraz tytuł Honorowego Członka Stowarzyszenia Elektryków Polskich. | ||||||||||||
| |||||||||||||
Prof. zw. dr inż. Jan Stefan Manitius (1911–1996)
Specjalność: elektrotechnika (automatyka napędów, energoelektronika)
Urodził się 19 kwietnia 1911 roku w Zduńskiej Woli. Zmarł 14 czerwca 1996 r. Pochowany w Krakowie na cmentarzu Rakowickim. Studia na Politechnice Warszawskiej ukończył w 1935; prof. nadzw. (1954), prof. zw. (1964), prof. em. (1981). Od 1952 r. związany z AGH. Organizował od podstaw Katedrę Elektrotechniki Hutniczej oraz Wydział Elektryczny, którego został pierwszym dziekanem (1952/53, 1953/54). Szczególnie zasłużył się w dziedzinie przekształtnikowych napędów elektrycznych, dla której stworzył naukowe podstawy oraz zapewnił wdrożenia przemysłowe wielu nowatorskich rozwiązań. Nauczyciel i wychowawca wielu pokoleń inżynierów i pracowników naukowych, współorganizator WEAIE. Jego „troską i ambicją było zachowanie suwerenności polskiej myśli technicznej w możliwie szerokim obszarze zagadnień związanych z automatyką napędów elektrycznych”. Jego konsultacje i ekspertyzy były cenione w całej Polsce.
Dwukrotnie pełnił obowiązki Prorektora AGH (1956–1958, 1960–1963), a także podejmował się licznych funkcji w centralnych organach naukowych. Doktor honoris causa „Swojej” Alma Matris (1994).
Członek Stowarzyszenia Elektryków Polskich, Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej, Komitetu Elektrotechniki PAN. Przewodniczący Komisji Głównej Elektrotechniki w Komitecie Nauki i Techniki, Zespołu Struktur i Programów w Radzie Głównej Szkolnictwa Wyższego Nauki i Techniki, Zespołu Dydaktyczno-Wychowawczego Elektrotechniki przy Ministerstwie Nauki Szkolnictwa Wyższego i Techniki. Członek licznych rad naukowych instytutów naukowo-badawczych oraz przewodniczący Rady Naukowej Instytutu Fizyki i Techniki Jądrowej AGH.
Autor 25 publikacji naukowych, w tym 6 książek poświęconych problematyce dotyczącej teorii układów elektromechanicznych i sterowania z zastosowaniem energoelektroniki. Autor 50 patentów. Promotor 12 prac doktorskich.
Twórca Polskiej Szkoły Energoelektronicznej. Kierowanemu przez siebie zespołowi oraz licznym wychowankom zaszczepił pewien sposób myślenia, w którym podstawę stanowiła ścisła więź uczelni z przemysłem. Na tym polu powstało wiele nowatorskich rozwiązań, przyczyniających się do rozwoju polskiej gospodarki. Reprezentował bardzo wysoki poziom moralno-etyczny. Był lubiany i ceniony przez swoich wychowanków i współpracowników. Stawiał niezwykle wysokie wymagania, przede wszystkim sobie. Dawał na każdym kroku przykład wzorowej postawy naukowca i nauczyciela.
Źródło:
- Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 nr 10–11. s. 18
- Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 nr 5. s. 16
- Kto jest kim w Polsce: informator biograficzny. Ed. 3. Warszawa 1993. S. 435
- Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. Gliwice cop. 2004. S. 221–222
- Słownik biograficzny techników polskich. Z. 17. Warszawa 2006. S. 99–102