Jan Stefan Manitius

Jan Stefan Manitius
Plik:Manitou.jpg
Nazwisko	Manitius
Imię / imiona	Jan
Tytuły / stanowiska	Prof. zw. dr inż.
Data urodzenia	1911
Data śmierci	1996
Dyscyplina/specjalności	elektrotechnika (automatyka napędów, energoelektronika)
Odznaczenia i nagrody	Srebrny Krzyż Zasługi, Złoty Krzyż Zasługi, Sztandar Pracy II klasy, Krzyż Oficerski OOP, Krzyż Komandorski OOP, Medal Komisji Edukacji Narodowej, tytuł Zasłużonego Nauczyciela PRL, tytuł honorowy: Zasłużony dla Akademii Górniczo-Hutniczej, Nagroda Państwowa II stopnia zespołowa, Nagroda Państwowa II stopnia zespołowa, szereg odznaczeń za zasługi dla miast i regionów oraz tytuł Honorowego Członka Stowarzyszenia Elektryków Polskich.
Funkcje Gdzie od do Dziekan Wydział Elektryfikacji Górnictwa i Hutnictwa 1952 1954 Prorektor AGH 1956 1961

Prof. zw. dr inż. Jan Stefan Manitius (1911–1996)

Specjalność: elektrotechnika (automatyka napędów, energoelektronika)

Urodził się 19 kwietnia 1911 roku w Zduńskiej Woli. Zmarł 14 czerwca 1996 r. Pochowany w Krakowie na cmentarzu Rakowickim. Studia na Politechnice Warszawskiej ukończył w 1935; prof. nadzw. (1954), prof. zw. (1964), prof. em. (1981). Od 1952 r. związany z AGH. Organizował od podstaw Katedrę Elektrotechniki Hutniczej oraz Wydział Elektryczny, którego został pierwszym dziekanem (1952/53, 1953/54). Szczególnie zasłużył się w dziedzinie przekształtnikowych napędów elektrycznych, dla której stworzył naukowe podstawy oraz zapewnił wdrożenia przemysłowe wielu nowatorskich rozwiązań. Nauczyciel i wychowawca wielu pokoleń inżynierów i pracowników naukowych, współorganizator WEAIE. Jego „troską i ambicją było zachowanie suwerenności polskiej myśli technicznej w możliwie szerokim obszarze zagadnień związanych z automatyką napędów elektrycznych”. Jego konsultacje i ekspertyzy były cenione w całej Polsce.

Dwukrotnie pełnił obowiązki Prorektora AGH (1956–1958, 1960–1963), a także podejmował się licznych funkcji w centralnych organach naukowych. Doktor honoris causa „Swojej” Alma Matris (1994).

Członek Stowarzyszenia Elektryków Polskich, Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej, Komitetu Elektrotechniki PAN. Przewodniczący Komisji Głównej Elektrotechniki w Komitecie Nauki i Techniki, Zespołu Struktur i Programów w Radzie Głównej Szkolnictwa Wyższego Nauki i Techniki, Zespołu Dydaktyczno-Wychowawczego Elektrotechniki przy Ministerstwie Nauki Szkolnictwa Wyższego i Techniki. Członek licznych rad naukowych instytutów naukowo-badawczych oraz przewodniczący Rady Naukowej Instytutu Fizyki i Techniki Jądrowej AGH.

Autor 25 publikacji naukowych, w tym 6 książek poświęconych problematyce dotyczącej teorii układów elektromechanicznych i sterowania z zastosowaniem energoelektroniki. Autor 50 patentów. Promotor 12 prac doktorskich.

Twórca Polskiej Szkoły Energoelektronicznej. Kierowanemu przez siebie zespołowi oraz licznym wychowankom zaszczepił pewien sposób myślenia, w którym podstawę stanowiła ścisła więź uczelni z przemysłem. Na tym polu powstało wiele nowatorskich rozwiązań, przyczyniających się do rozwoju polskiej gospodarki. Reprezentował bardzo wysoki poziom moralno-etyczny. Był lubiany i ceniony przez swoich wychowanków i współpracowników. Stawiał niezwykle wysokie wymagania, przede wszystkim sobie. Dawał na każdym kroku przykład wzorowej postawy naukowca i nauczyciela.

Źródło:

• Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 nr 10–11. s. 18
• Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 nr 5. s. 16
• Kto jest kim w Polsce: informator biograficzny. Ed. 3. Warszawa 1993. S. 435
• Wielka Księga 85-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej. Gliwice cop. 2004. S. 221–222
• Słownik biograficzny techników polskich. Z. 17. Warszawa 2006. S. 99–102