Ryszard Kozioł: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 11: Linia 11:
|function=Kierownik Katedry Automatyki Napędu i Urządzeń Przemysłowych od 1993 r.
|function=Kierownik Katedry Automatyki Napędu i Urządzeń Przemysłowych od 1993 r.
|faculty=Wydział Elektrotechniki, Automatyki, Informatyki i Elektroniki
|faculty=Wydział Elektrotechniki, Automatyki, Informatyki i Elektroniki
|awards=Krzyż Kawalerski OOP, medal KEN, medal „za wybitne osiągnięcia sportowe”
|awards=Krzyż Kawalerski OOP
|name=Ryszard Kozioł
|name=Ryszard Kozioł
|honorific-suffix=
|honorific-suffix=
Linia 50: Linia 50:


Specjalność: automatyka, napęd elektryczny, inżynieria komputerowa, cybernetyka sportu
Specjalność: automatyka, napęd elektryczny, inżynieria komputerowa, cybernetyka sportu
== Życiorys ==


Urodził się 14 października 1930 w Borysławiu. Zmarł tragicznie 28 lipca 1999 w Krakowie. Pochowany w Krakowie na cmentarzu na Salwatorze. W latach 1944–1945 pracował na Śląsku jako robotnik przymusowy, później od roku 1945 w kopalni Modrzejów, następnie w Zakładach Chemicznych w Oświęcimiu, jako elektromonter, i do roku 1952, okresowo, w kopalniach Wujek i Wieczorek, jako ładowacz.  
Urodził się 14 października 1930 w Borysławiu. Zmarł tragicznie 28 lipca 1999 w Krakowie. Pochowany w Krakowie na cmentarzu na Salwatorze. W latach 1944–1945 pracował na Śląsku jako robotnik przymusowy, później od roku 1945 w kopalni Modrzejów, następnie w Zakładach Chemicznych w Oświęcimiu, jako elektromonter, i do roku 1952, okresowo, w kopalniach Wujek i Wieczorek, jako ładowacz.  
Linia 61: Linia 63:
W latach 1978–1981 pracował w Zakładzie Badań Podstawowych Elektrotechniki PAN i współpracował z Katedrą Automatyki Napędu i Urządzeń Przemysłowych AGH. Od 1981 roku na stałe zatrudniony w tej Katedrze, a od 1993 roku objął stanowisko kierownika tej Katedry na [[Wydział Elektrotechniki, Automatyki i Elektroniki|Wydziale Elektrotechniki, Automatyki i Elektroniki]].  
W latach 1978–1981 pracował w Zakładzie Badań Podstawowych Elektrotechniki PAN i współpracował z Katedrą Automatyki Napędu i Urządzeń Przemysłowych AGH. Od 1981 roku na stałe zatrudniony w tej Katedrze, a od 1993 roku objął stanowisko kierownika tej Katedry na [[Wydział Elektrotechniki, Automatyki i Elektroniki|Wydziale Elektrotechniki, Automatyki i Elektroniki]].  


Był autorem ponad 200 artykułów, 15 książek i podręczników, był przewodniczącym Komisji Elektrotechniki, Informatyki i Automatyki Oddziału Krakowskiego PAN. Był pionierem cybernetyki sportu, przez wiele lat prowadził wykłady i badania w krakowskiej Akademii Wychowania Fizycznego, gdzie stworzył również zakład alpinizmu, sam uprawiał taternictwo.
Był autorem ponad 200 artykułów, 15 książek i podręczników, promotor 8 rozpraw doktorskich. był przewodniczącym Komisji Elektrotechniki, Informatyki i Automatyki Oddziału Krakowskiego PAN. Był pionierem cybernetyki sportu, przez wiele lat prowadził wykłady i badania w krakowskiej Akademii Wychowania Fizycznego, gdzie stworzył również zakład alpinizmu, sam uprawiał taternictwo.
 
== Odznaczenia i nagrody ==
 
[[Krzyż Kawalerski OOP]], medal KEN, medal „za wybitne osiągnięcia sportowe”
 


Źródło:
Źródło:

Wersja z 14:02, 10 paź 2014

Ryszard Kozioł
Ryszard Koziol.jpg
Nazwisko Kozioł
Imię / imiona Ryszard
Tytuły / stanowiska Prof. dr hab. inż.
Data urodzenia 14 października 1930
Miejsce urodzenia Borysław
Data śmierci 28 lipca 1999
Miejsce śmierci Kraków
Dyscyplina/specjalności automatyka, napęd elektryczny, inżynieria komputerowa, cybernetyka sportu
Pełnione funkcje Kierownik Katedry Automatyki Napędu i Urządzeń Przemysłowych od 1993 r.
Wydział Wydział Elektrotechniki, Automatyki, Informatyki i Elektroniki


Odznaczenia i nagrody Krzyż Kawalerski OOP

Prof. dr hab. inż. Ryszard Kozioł (1930–1999)

Specjalność: automatyka, napęd elektryczny, inżynieria komputerowa, cybernetyka sportu

Życiorys

Urodził się 14 października 1930 w Borysławiu. Zmarł tragicznie 28 lipca 1999 w Krakowie. Pochowany w Krakowie na cmentarzu na Salwatorze. W latach 1944–1945 pracował na Śląsku jako robotnik przymusowy, później od roku 1945 w kopalni Modrzejów, następnie w Zakładach Chemicznych w Oświęcimiu, jako elektromonter, i do roku 1952, okresowo, w kopalniach Wujek i Wieczorek, jako ładowacz.

W 1952 r. zdał maturę i uzyskał dyplom technika elektryka w Śląskich Technicznych Zakładach Naukowych w Katowicach. Podjął studia na Wydziale Elektrotechniki Górniczej i Hutniczej AGH, dyplom magistra inżyniera elektryka uzyskał w 1957 r. Bezpośrednio po studiach, w latach 1957–1962, był zatrudniony w PRE Elektromontaż Nowa Huta.

W 1962 r. wraca na macierzystą uczelnię i podejmuje pracę w Instytucie (później Katedrze) Automatyki Napędu i Urządzeń Przemysłowych na Wydziale Elektrotechniki Górniczej i Hutniczej AGH. W 1967 r. doktoryzuje się, stopień doktora habilitowanego uzyskuje w 1977 r., tytuł profesora w 1986 r., stanowisko profesora zwyczajnego AGH w 1991 r. W 1976 roku uzyskał dyplom trenera (trener klasy II w alpinizmie) AWF w Krakowie.

W 1977 roku stworzył na Akademii Wychowania Fizycznego pierwszy w Polsce Zakład Alpinizmu, a także Studium Terenów Alpinizmu.

W latach 1978–1981 pracował w Zakładzie Badań Podstawowych Elektrotechniki PAN i współpracował z Katedrą Automatyki Napędu i Urządzeń Przemysłowych AGH. Od 1981 roku na stałe zatrudniony w tej Katedrze, a od 1993 roku objął stanowisko kierownika tej Katedry na Wydziale Elektrotechniki, Automatyki i Elektroniki.

Był autorem ponad 200 artykułów, 15 książek i podręczników, promotor 8 rozpraw doktorskich. był przewodniczącym Komisji Elektrotechniki, Informatyki i Automatyki Oddziału Krakowskiego PAN. Był pionierem cybernetyki sportu, przez wiele lat prowadził wykłady i badania w krakowskiej Akademii Wychowania Fizycznego, gdzie stworzył również zakład alpinizmu, sam uprawiał taternictwo.

Odznaczenia i nagrody

Krzyż Kawalerski OOP, medal KEN, medal „za wybitne osiągnięcia sportowe”


Źródło:

  • Jakość i Użytkowanie Energii Elektrycznej 2000 T. 6 z. 1. s. 126–127
  • Automatyka : półrocznik / [Akademia Górniczo-Hutnicza im. Stanisława Staszica w Krakowie] 1999, T. 3, z. 2. s. [391]