Roman Dawidowski: Różnice pomiędzy wersjami

Roman Dawidowski
Plik:Roman Dawidowski1.jpg
Nazwisko	Dawidowski
Imię / imiona	Roman
Tytuły / stanowiska	Prof. zw. dr inż.
Data urodzenia	9 grudnia 1883
Miejsce urodzenia	Kraków
Data śmierci	3 grudnia 1952
Miejsce śmierci	Kraków
Dyscyplina/specjalności	technologia ciepła
Pełnione funkcje	Prorektor AG (1933–1939)
Wydział	Wydział Paliw i Energii ;
Odznaczenia i nagrody	Medal Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości, Złoty Krzyż Zasługi, Medal Zwycięstwa i Wolności

Wersja z 11:37, 8 wrz 2016

Prof. zw. dr inż. Roman Dawidowski (1883–1952)

Dyscyplina/specjalności: technologia ciepła

Nota biograficzna

Urodził się 9 grudnia 1883 r. w Krakowie. Zmarł 3 grudnia 1952 r. w Krakowie.

W latach 1896–1900 uczęszczał do V Gimnazjum, a następnie do II Gimnazjum Klasycznego im. św. Jacka w Krakowie, które ukończył w 1903 roku uzyskując świadectwo dojrzałości. W tym samym roku rozpoczął edukację na Akademii Górniczej w Przybramie (środkowe Czechy). Po pierwszym egzaminie państwowym przeniósł się do Akademii Górniczej w Leoben (środkowa Austria), gdzie w 1906 roku otrzymał dyplom inżyniera górniczego, a w 1907 roku dyplom inżyniera hutnika.

Wychowanek AG w Leoben. W 1906 r. otrzymał dyplom inżyniera górniczego, studia hutnicze uzupełniające ukończył w Leoben. Po studiach pracował w przemyśle m.in. w Neudech, Rothau k. Karlsbadu, w Wiedniu, w Boguminie, we Lwowie, w Wieliczce

Od 1921 r. docent AG, prowadził wykłady z technologii ciepła i paliwa, a następnie (1925) zastępca profesora. W 1925 r. otrzymał nominację na prof. nadzw. kontraktowego, w 1932 prof. nadzw., w 1935 r. prof. zwyczajnego. Twórca Katedry Technologii Ciepła i Paliwa na Wydziale Hutniczym. Prorektor AG (1933–1939).

W listopadzie 1939 r. wraz z innymi profesorami AG aresztowany i uwięziony w obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen. Po wojnie powrócił do pracy na AGH, wziął aktywny udział w odbudowie i rozbudowie polskiego przemysłu ciężkiego i lekkiego, będąc doradcą branżowych biur projektowych i przedsiębiorstw fabrycznych.

Był uczonym utrzymującym najściślejszą więź z przemysłem. Brał czynny udział w pracy stowarzyszeń zawodowych i komisji technicznych. Akademia Górnicza w Leoben przyznała mu w 1932 r. tytuł Doktora honoris causa.

W budynku B-4 , na pierwszym piętrze, znajduje się tablica poświęcona profesorowi Romanowi Dawidowskiemu.

Odznaczenia i nagrody

Krzyż Oficerski Gwiazdy Rumunii, Medal Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości, Srebrny Medal za Długoletnią Służbę, Złoty Krzyż Zasługi, Medal Zwycięstwa i Wolności

Bibliografia

Książki

Encyklopedia Krakowa. Kraków 2000, s. 145
Czy wiesz kto to jest? Pod red. S. Łozy. Warszawa 1938, s. 132
Gawroński W.: Słownik biograficzny wieliczan. Wieliczka 2008, s. 37-39, [foto]
Księga wychowanków i wychowawców Akademii Górniczej w Krakowie (1919-1949). Oprac. J. Sulima-Samujłło. Kraków 1979, s. 34-35
Materiały Informacyjne [nr 4]. Komisja Propagandowa Komitetu Obchodu 50-lecia AGH. Kraków 1969, s. 77-78
[Skład Osobowy Akademii Górniczej … 1933/34]. Kraków 1933, s. 25
[Skład Osobowy Akademii Górniczej … 1935/36]. Kraków 1935, s. 24
[Skład Osobowy Akademii Górniczej … 1936/37]. Kraków 1936, s. 26-27
[Skład Osobowy Akademii Górniczej … 1937/38]. Kraków 1937, s. 25
[Skład Osobowy Akademii Górniczej … 1938/39]. Kraków 1938, s. 28
[Skład Osobowy Akademii Górniczej … 1946/47]. Kraków 1946, s. 13
[Skład Osobowy Akademii Górniczej … 1947/48]. Kraków 1947, s. 5-6
Słownik biograficzny techników polskich. Z. 2. Red. nacz. T. Skarżyński. Warszawa 1992, s. 43-44
Wydział Metalurgii i Inżynierii Materiałowej : jubileusz 75-lecia Wydziału 1922-1997. [AGH]. Kraków 1997, s. 28
Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1919-1967. Oprac. J. Sulima-Samujłło oraz zespół aut. Kraków 1970, s. 621 (Wydawnictwa Jubileuszowe 1919-1969)1
Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919-1964). Red. M. Odlanicki-Poczobutt. Kraków 1965, s. 66-70, [foto] (Zeszyty Naukowe / Akademia Górniczo- Hutnicza w Krakowie ; nr 41, z. spec. 4)

Artykuły

Andrzejewski R.: Profesor Roman Dawidowski. Zeszyty Naukowe. Akademia Górniczo-Hutnicza ; nr 3. Seria Metalurgia i Odlewnictwo 1954, s. 13-26, [foto]
Bolewski A.: Mobilizacja sił naukowych i organizacyjnych przy powstawaniu oraz inauguracji Akademii Górniczej w Krakowie : z kart historii. Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994, nr 5, s. 5-6
Jahoda K.: Krakowscy Górnicy. Przegląd Górniczy 1990, nr 5, s. 20-23
Konferencje, spotkania, posiedzenia : [Prof. Roman Dawidowski - 100-lecie urodzin]. Biuletyn Rektora AGH 1984, styczeń, luty, s. 5
Nowakowski A., Wnęk Z.: Wspomnienia o zmarłych profesorach Wydziału : Prof. dr inż. Roman Dawidowski (1883-1952). Zeszyty Naukowe. Akademia Górniczo- Hutnicza ; nr 367. Seria Metalurgia i Odlewnictwo 1973, z. 51, s. 36-37
Pawlik T.: Prof. dr inż. Roman Dawidowski : 1883-1983. Hutnik 1983, nr 11, s. 399-400
Sieński H.: Profesor Roman Dawidowski : tablice - pamięć wiecznie żywa - część 7. Biuletyn AGH 2013, nr 72, s. 30-32, [foto]

@@ Linia 64: / Linia 64: @@
 Urodził się 9 grudnia 1883 r. w Krakowie. Zmarł 3 grudnia 1952 r. w Krakowie.
-Wychowanek AG w Leoben. W 1906 r. otrzymał dyplom inżyniera górniczego, studia hutnicze uzupełniające ukończył w Leoben. Po studiach pracował w przemyśle m.in. w Neudech, Rothau k. Karlsbadu, w Wiedniu, w Boguminie, we Lwowie, w Wieliczce.
+W latach 1896–1900 uczęszczał do V Gimnazjum, a następnie do II Gimnazjum Klasycznego im. św. Jacka w Krakowie, które ukończył w 1903 roku uzyskując świadectwo dojrzałości. W tym samym roku rozpoczął edukację na Akademii Górniczej w Przybramie (środkowe Czechy). Po pierwszym egzaminie państwowym przeniósł się do Akademii Górniczej w Leoben (środkowa Austria), gdzie w 1906 roku otrzymał dyplom inżyniera górniczego, a w 1907 roku dyplom inżyniera hutnika.
+Wychowanek AG w Leoben. W 1906 r. otrzymał dyplom inżyniera górniczego, studia hutnicze uzupełniające ukończył w Leoben. Po studiach pracował w przemyśle m.in. w Neudech, Rothau k. Karlsbadu, w Wiedniu, w Boguminie, we Lwowie, w Wieliczce
 Od 1921 r. docent AG, prowadził wykłady z technologii ciepła i paliwa, a następnie (1925) zastępca profesora. W 1925 r. otrzymał nominację na prof. nadzw. kontraktowego, w 1932 prof. nadzw., w 1935 r. prof. zwyczajnego. Twórca Katedry Technologii Ciepła i Paliwa na [[Wydział Hutniczy|Wydziale Hutniczym]]. Prorektor AG (1933–1939).