Czesław Kuźniar: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
m (zamienił w treści „Category:Uczeni” na „Category:Biogramy”) |
||
| Linia 64: | Linia 64: | ||
{{DEFAULTSORT:Kuźniar, Czesław }} | {{DEFAULTSORT:Kuźniar, Czesław }} | ||
[[Category: | [[Category:Biogramy]] | ||
Wersja z 13:50, 17 gru 2015
| Czesław Kuźniar | |
|---|---|
| Nazwisko | Kuźniar |
| Imię / imiona | Czesław |
| Tytuły / stanowiska | Doc. dr |
| Data urodzenia | 15 lutego 1889 |
| Miejsce urodzenia | Sucha Podhalańska |
| Data śmierci | 26 sierpnia 1955 |
| Dyscyplina/specjalności | geologia, petrografia skał osadowych, zagadnienia tektoniczne |
| Wydział | Wydział Górniczy
|
Doc. dr Czesław Kuźniar (1889–1955)
Specjalność: geologia, petrografia skał osadowych, zagadnienia tektoniczne
Życiorys
Urodził się 15 lutego 1889 roku w Suchej Podhalańskiej. Zmarł 26 sierpnia 1955 roku.
Szkołę średnią ukończył w Krakowie. Studiował geologię na UJ (1907-1912) oraz w Ecole Nationale Superieure des Mines w Paryżu (1912). W 1913 r. wydał pracę „Skały osadowe tatrzańskie”, za którą uzyskał stopień doktora filozofii z zakresu geologii i mineralogii. W 1913 r. wyjechał na Kaukaz i do wybuchu pierwszej wojny światowej pozostał w Rosji jako ekspert geologiczny. Po wojnie przeniósł się do Warszawy i objął kierownictwo Wydziału Kruszcowego PIG-u. Równocześnie prowadził wykłady na wyższych uczelniach.
W 1926 r. habilitował się na AG na Wydziale Górniczym. W latach 1926–1934 wykładał geologię ogólną dla studentów Wydziału Górniczego, wykładał również geologię złóż rud na PW.
Większość wyników badań ogłaszał w postaci komunikatów jako sprawozdania z posiedzeń naukowych PIG. Zakres jego badań był szeroki, początkowo zajmował się petrografią skał osadowych, później zagadnieniami tektonicznymi, był autorem hipotezy o płaszczowinowej budowie Gór Świętokrzyskich. Prowadził prace kartograficzne na arkuszach Wieliczka i Myślenice. Prowadził również badania nad złożami soli, zwłaszcza soli potasowych.
Źródło:
- Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). s. 121–122
