Wacław Olszak: Różnice pomiędzy wersjami
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 38: | Linia 38: | ||
| influences = | | influences = | ||
| influenced = | | influenced = | ||
| awards = Medal Fermata Academie des Inscriptions et Belles Lettres | | awards = Medal Fermata Academie des Inscriptions et Belles Lettres w Tuluzie (1961), Krzyż Komandorski z Gwiazdą OOP (1964), Krzyż Wielki austriackiego orderu „Litteris et Artibus” (1964), Srebrny Medal Czechosłowackiej AN (1967), Krzyż Wielki bułgarskiego Orderu Cyryla i Metodego (1970) oraz wiele innych nagród państwowych. | ||
| signature = | | signature = | ||
| signature_alt = | | signature_alt = | ||
| Linia 46: | Linia 46: | ||
| children = | | children = | ||
| dhc_year = 1969 | | dhc_year = 1969 | ||
| dhc_reason = za zasługi dla rozwoju nauki | | dhc_reason = za zasługi dla rozwoju nauki w zakresie mechaniki ośrodków ciągłych, a w szczególności teorii sprężystości i plastyczności | ||
}} | }} | ||
Prof. zw. dr hab. inż. '''Wacław Olszak''' ( | Prof. zw. dr hab. inż. '''Wacław Olszak''' (1902–1980) | ||
Specjalność: teoria plastyczności, teoria sprężystości, konstrukcje budowlane, reologia | Specjalność: teoria plastyczności, teoria sprężystości, konstrukcje budowlane, reologia | ||
Urodził się | Urodził się w Karwinie 24 października 1902 roku, zmarł w Udine (Włochy) 8 grudnia 1980 roku. Studiował na Politechnice w Wiedniu, w Konserwatorium Wiedeńskim — wiolinistykę, a także fizykę w uniw. w Paryżu. Studia uzupełniające odbył w Politechnice Warszawskiej. Dyplom inżyniera dróg i mostów uzyskał w 1925 r. Po studiach pracował jako projektant, konstruktor i kierownik wielu poważnych obiektów inżynierskich na terenie Zagłębia Śląskiego i Dąbrowskiego. W latach 1933, 1934 obronił dwie prace doktorskie z matematycznej teorii sprężystości na Politechnice Warszawskiej, oraz z zakresu teorii i projektowania konstrukcji inżynierskich na Politechnice Wiedeńskiej. Habilitował się na AG w 1937 r. Związany z Akademią jako profesor wytrzymałości materiałów — docent Katedry Wytrzymałości Materiałów (1937–1952), prof. zw. (1946), kierownik Katedry Budownictwa Żelbetowego i Stalowego Wydziału Architektury (1946–1952), przy której utworzył pierwszy w Polsce Zakład Naukowo-Badawczy dla Zagadnień Konstrukcji Wstępnie Sprężonych. W 1952 r. przeszedł do pracy na Politechnice Warszawskiej. Powierzoną sobie Katedrę Wytrzymałości Materiałów przekształcił na pierwszą w kraju w pionie uczelni technicznych Katedrę Teorii Sprężystości i Plastyczności. Od 1969 r. do końca życia był rektorem utworzonego wówczas przy jego współudziale Centre Internationale des Sciences Mechaniques w Udine we Włoszech, ośrodka odgrywającego ważną rolę w kształtowaniu nowych kierunków badań w dziedzinie nauk mechanicznych. | ||
Członek rzeczywisty | Członek rzeczywisty i członek prezydium PAN, sekretarz naukowy Wydziału IV Nauk Technicznych PAN (1957–1960), od 1959 r. członek Serbskiej Akademii Nauk i Academie des Sciences, Inscription et Belles Lettres w Tuluzie, oraz Królewskiej Akademii Nauk w Sztokholmie. Doktor Honoris Causa Uniwersytetów w Liege (1963) i Uniw. w Tuluzie (1962), Politechnice w Wiedniu (1965), Uniw. Technicznego w Dreźnie (1970), Uniw. w Glasgow (1973), Politechniki Warszawskiej (1974), Uniw. w Fredericton (1975) i Politechniki Krakowskiej (1976). | ||
Autor ponad 350 prac | Autor ponad 350 prac z zakresu teorii plastyczności, teorii sprężystości, konstrukcji budowlanych, reologii. Stworzył polską szkołę teorii plastyczności. | ||
Źródło: | Źródło: | ||
* Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1998 | * Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1998 nr 49. s. 12 | ||
* Biogramy uczonych polskich. Cz. | * Biogramy uczonych polskich. Cz. 4: Nauki techniczne. Wrocław 1988 . S. 255–261 | ||
* Uczeni Polscy | * Uczeni Polscy XIX–XX stulecia. T. 3 : M–R. Warszawa 1997. S. 295–298 | ||
* Słownik polskich pionierów techniki. Katowice 1984. S. | * Słownik polskich pionierów techniki. Katowice 1984. S. 155–156 | ||
* Nauka Polska 1965 | * Nauka Polska 1965 nr 2 (56). s. 42–49 | ||
* Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2002 | * Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2002 nr 108. s. 10 | ||
Wersja z 12:57, 9 sty 2014
Szablon:Infobox dhc Prof. zw. dr hab. inż. Wacław Olszak (1902–1980)
Specjalność: teoria plastyczności, teoria sprężystości, konstrukcje budowlane, reologia
Urodził się w Karwinie 24 października 1902 roku, zmarł w Udine (Włochy) 8 grudnia 1980 roku. Studiował na Politechnice w Wiedniu, w Konserwatorium Wiedeńskim — wiolinistykę, a także fizykę w uniw. w Paryżu. Studia uzupełniające odbył w Politechnice Warszawskiej. Dyplom inżyniera dróg i mostów uzyskał w 1925 r. Po studiach pracował jako projektant, konstruktor i kierownik wielu poważnych obiektów inżynierskich na terenie Zagłębia Śląskiego i Dąbrowskiego. W latach 1933, 1934 obronił dwie prace doktorskie z matematycznej teorii sprężystości na Politechnice Warszawskiej, oraz z zakresu teorii i projektowania konstrukcji inżynierskich na Politechnice Wiedeńskiej. Habilitował się na AG w 1937 r. Związany z Akademią jako profesor wytrzymałości materiałów — docent Katedry Wytrzymałości Materiałów (1937–1952), prof. zw. (1946), kierownik Katedry Budownictwa Żelbetowego i Stalowego Wydziału Architektury (1946–1952), przy której utworzył pierwszy w Polsce Zakład Naukowo-Badawczy dla Zagadnień Konstrukcji Wstępnie Sprężonych. W 1952 r. przeszedł do pracy na Politechnice Warszawskiej. Powierzoną sobie Katedrę Wytrzymałości Materiałów przekształcił na pierwszą w kraju w pionie uczelni technicznych Katedrę Teorii Sprężystości i Plastyczności. Od 1969 r. do końca życia był rektorem utworzonego wówczas przy jego współudziale Centre Internationale des Sciences Mechaniques w Udine we Włoszech, ośrodka odgrywającego ważną rolę w kształtowaniu nowych kierunków badań w dziedzinie nauk mechanicznych.
Członek rzeczywisty i członek prezydium PAN, sekretarz naukowy Wydziału IV Nauk Technicznych PAN (1957–1960), od 1959 r. członek Serbskiej Akademii Nauk i Academie des Sciences, Inscription et Belles Lettres w Tuluzie, oraz Królewskiej Akademii Nauk w Sztokholmie. Doktor Honoris Causa Uniwersytetów w Liege (1963) i Uniw. w Tuluzie (1962), Politechnice w Wiedniu (1965), Uniw. Technicznego w Dreźnie (1970), Uniw. w Glasgow (1973), Politechniki Warszawskiej (1974), Uniw. w Fredericton (1975) i Politechniki Krakowskiej (1976).
Autor ponad 350 prac z zakresu teorii plastyczności, teorii sprężystości, konstrukcji budowlanych, reologii. Stworzył polską szkołę teorii plastyczności.
Źródło:
- Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1998 nr 49. s. 12
- Biogramy uczonych polskich. Cz. 4: Nauki techniczne. Wrocław 1988 . S. 255–261
- Uczeni Polscy XIX–XX stulecia. T. 3 : M–R. Warszawa 1997. S. 295–298
- Słownik polskich pionierów techniki. Katowice 1984. S. 155–156
- Nauka Polska 1965 nr 2 (56). s. 42–49
- Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 2002 nr 108. s. 10