Maksymilian Tytus Huber: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
(Utworzył nową stronę „{{Infobox scientist | name = Maksymilian Tytus Huber | image = huber.jpg | family-name = Huber | given-name = Maksymilian | additional-name = Tytus | honorific...”)
 
Nie podano opisu zmian
Linia 13: Linia 13:
| alt =  
| alt =  
| caption =  
| caption =  
| birth_date = 1872
| birth_date = 1872–1950
| birth_place =  
| birth_place =  
| death_date = 1950
| death_date =  
| death_place =  
| death_place =  
| resting_place =  
| resting_place =  
Linia 38: Linia 38:
| influences =  
| influences =  
| influenced =  
| influenced =  
| awards = Krzyż Komandorski OPRest. (1925), Złote Krzyże Zasługi, Odznaka Orląt i nagroda państwowa I stopnia za całokształt działalności (1948).
| awards = Krzyż Komandorski OPRest. (1925), Złote Krzyże Zasługi, Odznaka Orląt i nagroda państwowa I stopnia za całokształt działalności (1948).
| signature =  
| signature =  
| signature_alt =  
| signature_alt =  
Linia 46: Linia 46:
| children =  
| children =  
}}
}}
Prof. zw. dr inż. '''Maksymilian Tytus Huber''' (1872-1950)
Prof. zw. dr inż. '''Maksymilian Tytus Huber''' (1872–1950)


Specjalność: mechanika teoretyczna, teoria plastyczności
Specjalność: mechanika teoretyczna, teoria plastyczności


Urodził się 4 stycznia 1872 roku w Krościenku nad Dunajcem, zmarł 9 grudnia 1950 roku w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim. Odbył studia mechaniczne w Szkole Politechnicznej we Lwowie i matematyczne w Uniwersytecie w Berlinie. Studia uzupełniające w Uniwersytecie w Kazaniu.
Urodził się 4 stycznia 1872 roku w Krościenku nad Dunajcem, zmarł 9 grudnia 1950 roku w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim. Odbył studia mechaniczne w Szkole Politechnicznej we Lwowie i matematyczne w Uniwersytecie w Berlinie. Studia uzupełniające w Uniwersytecie w Kazaniu.


Doktor nauk technicznych, profesor mechaniki technicznej Szkoły Politechnicznej we Lwowie (profesor honorowy), jej Rektor w 1921/22 roku.
Doktor nauk technicznych, profesor mechaniki technicznej Szkoły Politechnicznej we Lwowie (profesor honorowy), jej Rektor w 1921/22 roku.


W AGH od 1949 roku kierował specjalnie dla niego utworzoną Katedrą Wyższych Zagadnień Mechaniki, gdzie prowadził wykłady z teorii plastyczności i sprężystości.  
W AGH od 1949 roku kierował specjalnie dla niego utworzoną Katedrą Wyższych Zagadnień Mechaniki, gdzie prowadził wykłady z teorii plastyczności i sprężystości.


Autor ponad 300 prac, w których przedstawił pionierskie koncepcje wytrzymałościowe dla metali, badania dotyczące ciał sprężystych, teorii plastyczności, teorii płyt. Autor słynnej hipotezy wytężeniowej, opracowanej w 1903 roku. Przewodniczący Związku Pracowników Polskiej Sekcji Kazańskiej Rady Wygnańczej (1917-18), członek Komisji Stabilizacyjnej dla powołania składu profesorów PW (1919), przewodniczący Komisji Badań i Prób oraz przewodniczący Komisji Wytrzymałości Polskiego Komitetu Normalizacji (1929-39), doradca naukowy Głównego Instytutu Odlewnictwa w Krakowie (1950). Ceniony autorytet w zakresie wytrzymałości konstrukcji maszyn oraz konstrukcji lotniczych.  
Autor ponad 300 prac, w których przedstawił pionierskie koncepcje wytrzymałościowe dla metali, badania dotyczące ciał sprężystych, teorii plastyczności, teorii płyt. Autor słynnej hipotezy wytężeniowej, opracowanej w 1903 roku. Przewodniczący Związku Pracowników Polskiej Sekcji Kazańskiej Rady Wygnańczej (1917–18), członek Komisji Stabilizacyjnej dla powołania składu profesorów PW (1919), przewodniczący Komisji Badań i Prób oraz przewodniczący Komisji Wytrzymałości Polskiego Komitetu Normalizacji (1929–39), doradca naukowy Głównego Instytutu Odlewnictwa w Krakowie (1950). Ceniony autorytet w zakresie wytrzymałości konstrukcji maszyn oraz konstrukcji lotniczych.


Członek założyciel ANT w Warszawie (1920), członek korespondent PAU (1927), członek czynny PAU (1934), członek zw. Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (1930) i innych stowarzyszeń twórczych. Delegat PAU do Komitetu Naukowego Mechaniczno-Elektrotechnicznego (1939-50). Doktor honoris causa Akademii Górniczej w Krakowie (1945) oraz Politechnik Warszawskiej (1947) i Gdańskiej (1950).
Członek założyciel ANT w Warszawie (1920), członek korespondent PAU (1927), członek czynny PAU (1934), członek zw. Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (1930) i innych stowarzyszeń twórczych. Delegat PAU do Komitetu Naukowego Mechaniczno-Elektrotechnicznego (1939–50). Doktor honoris causa Akademii Górniczej w Krakowie (1945) oraz Politechnik Warszawskiej (1947) i Gdańskiej (1950).


Źródło:
Źródło:
* Biogramy uczonych polskich. T. 4. s. 143-150
* Biogramy uczonych polskich. T. 4. s. 143–150
* Uczeni Polscy XIX-XX. T. 2. s. 65-67
* Uczeni Polscy XIX-XX. T. 2. s. 65–67
* Akademia Nauk Technicznych 1933-1937. s. 22-24
* Akademia Nauk Technicznych 1933–1937. s. 22–24
* Akademia Nauk Technicznych 1920-1932. s. 34-39
* Akademia Nauk Technicznych 1920–1932. s. 34–39
* Słownik polskich pionierów techniki. s. 81-82
* Słownik polskich pionierów techniki. s. 81–82
* BIP AGH 2004 nr 135. s. 6
* BIP AGH 2004 nr 135. s. 6




{{DEFAULTSORT:Huber, Maksymilian Tytus}}
{{DEFAULTSORT:Huber, Maksymilian Tytus}}
[[Category:Uczony]]
[[Category:Uczony]]

Wersja z 17:19, 16 gru 2013

Maksymilian Tytus Huber
Nazwisko Huber
Imię / imiona Maksymilian
Tytuły / stanowiska Prof. zw. dr inż.
Data urodzenia 1872–1950


Dyscyplina/specjalności mechanika teoretyczna, teoria plastyczności



Odznaczenia i nagrody Krzyż Komandorski OPRest. (1925), Złote Krzyże Zasługi, Odznaka Orląt i nagroda państwowa I stopnia za całokształt działalności (1948).

Prof. zw. dr inż. Maksymilian Tytus Huber (1872–1950)

Specjalność: mechanika teoretyczna, teoria plastyczności

Urodził się 4 stycznia 1872 roku w Krościenku nad Dunajcem, zmarł 9 grudnia 1950 roku w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim. Odbył studia mechaniczne w Szkole Politechnicznej we Lwowie i matematyczne w Uniwersytecie w Berlinie. Studia uzupełniające w Uniwersytecie w Kazaniu.

Doktor nauk technicznych, profesor mechaniki technicznej Szkoły Politechnicznej we Lwowie (profesor honorowy), jej Rektor w 1921/22 roku.

W AGH od 1949 roku kierował specjalnie dla niego utworzoną Katedrą Wyższych Zagadnień Mechaniki, gdzie prowadził wykłady z teorii plastyczności i sprężystości.

Autor ponad 300 prac, w których przedstawił pionierskie koncepcje wytrzymałościowe dla metali, badania dotyczące ciał sprężystych, teorii plastyczności, teorii płyt. Autor słynnej hipotezy wytężeniowej, opracowanej w 1903 roku. Przewodniczący Związku Pracowników Polskiej Sekcji Kazańskiej Rady Wygnańczej (1917–18), członek Komisji Stabilizacyjnej dla powołania składu profesorów PW (1919), przewodniczący Komisji Badań i Prób oraz przewodniczący Komisji Wytrzymałości Polskiego Komitetu Normalizacji (1929–39), doradca naukowy Głównego Instytutu Odlewnictwa w Krakowie (1950). Ceniony autorytet w zakresie wytrzymałości konstrukcji maszyn oraz konstrukcji lotniczych.

Członek założyciel ANT w Warszawie (1920), członek korespondent PAU (1927), członek czynny PAU (1934), członek zw. Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (1930) i innych stowarzyszeń twórczych. Delegat PAU do Komitetu Naukowego Mechaniczno-Elektrotechnicznego (1939–50). Doktor honoris causa Akademii Górniczej w Krakowie (1945) oraz Politechnik Warszawskiej (1947) i Gdańskiej (1950).

Źródło:

  • Biogramy uczonych polskich. T. 4. s. 143–150
  • Uczeni Polscy XIX-XX. T. 2. s. 65–67
  • Akademia Nauk Technicznych 1933–1937. s. 22–24
  • Akademia Nauk Technicznych 1920–1932. s. 34–39
  • Słownik polskich pionierów techniki. s. 81–82
  • BIP AGH 2004 nr 135. s. 6