Leon Winogradow: Różnice pomiędzy wersjami
AnnaChadaj (dyskusja | edycje) Nie podano opisu zmian |
AnnaChadaj (dyskusja | edycje) Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 50: | Linia 50: | ||
Specjalność: technologia ceramiki szlachetnej, szkła i materiałów ściernych | Specjalność: technologia ceramiki szlachetnej, szkła i materiałów ściernych | ||
== Życiorys == | |||
Urodził się 15 kwietnia 1899 r. w Warszawie, zmarł 4 października 1976 r. w Warszawie. | Urodził się 15 kwietnia 1899 r. w Warszawie, zmarł 4 października 1976 r. w Warszawie. | ||
| Linia 57: | Linia 58: | ||
W latach 1925–27 przebywał w Czechosłowacji, gdzie uczestniczył w wyższym kursie ceramiki. Po powrocie do Polski pracował w zakładach ceramicznych m.in. Fabryce Fajansu i Porcelany w Nowym Dworze Mazowieckim, pełniąc funkcje dyrektora technicznego. | W latach 1925–27 przebywał w Czechosłowacji, gdzie uczestniczył w wyższym kursie ceramiki. Po powrocie do Polski pracował w zakładach ceramicznych m.in. Fabryce Fajansu i Porcelany w Nowym Dworze Mazowieckim, pełniąc funkcje dyrektora technicznego. | ||
W l. 1947-50 pełnił funkcję doradcy, a następnie dyrektora branży Ceramiki Szlachetnej w Centralnym Zarządzie Przemysłu Mineralnego w Warszawie, zaś po jego reorganizacji w l. 1950-51 był doradcą technicznym w Centralnym Zarządzie Przemysłu Ceramicznego i Szklarskiego. W l. 1951-58 pełnił funkcję zastępcy dyrektora ds. naukowo-badawczych w Instytucie Technologii Krzemianów w Warszawie, przekształconym następnie w Instytut Przemysłu Szkła i Ceramiki. | W l. 1947-50 pełnił funkcję doradcy, a następnie dyrektora branży Ceramiki Szlachetnej w Centralnym Zarządzie Przemysłu Mineralnego w Warszawie, zaś po jego reorganizacji w l. 1950-51 był doradcą technicznym w Centralnym Zarządzie Przemysłu Ceramicznego i Szklarskiego. W l. 1951-58 pełnił funkcję zastępcy dyrektora ds. naukowo-badawczych w Instytucie Technologii Krzemianów w Warszawie, przekształconym następnie w Instytut Przemysłu Szkła i Ceramiki. | ||
W 1952 roku został wykładowcą, a w 1953 r. zastępcą profesora i kierownikiem Katedry i Zakładu Technologii i Produkcji Fajansu i Porcelany na Wydziale Ceramicznym AGH. W 1955 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym, a w 1967 r. — zwyczajnym AGH. | W 1952 roku został wykładowcą, a w 1953 r. zastępcą profesora i kierownikiem Katedry i Zakładu Technologii i Produkcji Fajansu i Porcelany na Wydziale Ceramicznym AGH. W 1955 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym, a w 1967 r. — zwyczajnym AGH. | ||
| Linia 64: | Linia 64: | ||
Członek wielu towarzystw naukowych. | Członek wielu towarzystw naukowych. | ||
== | == Bibliografia == | ||
* Słownik biograficzny techników polskich. Z. 1. s. 162–163 | * Słownik biograficzny techników polskich. Z. 1. s. 162–163 | ||
Wersja z 07:59, 8 sie 2014
| Leon Winogradow | |
|---|---|
| [[File:{{{image}}}|thumb|center|300px]] | |
| Nazwisko | Winogradow |
| Imię / imiona | Leon |
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. dr inż. |
| Data urodzenia | 15 kwietnia 1899 |
| Miejsce urodzenia | Warszawa |
| Data śmierci | 4 października 1976 |
| Miejsce śmierci | Warszawa, pochowany na cmentarzu Powązkowskim |
| Dyscyplina/specjalności | technologia ceramiki szlachetnej, szkła i materiałów ściernych |
| Pełnione funkcje | Kierownik Katedry i Zakładu Technologii i Produkcji Fajansu i Porcelany |
| Wydział | Wydział Inżynierii Materiałowej i Ceramiki
|
| Odznaczenia i nagrody | Krzyż Kawalerski OOP, Złoty Krzyż Zasługi, odznaki honorowe. |
Prof. zw. dr inż. Leon Winogradow (1899–1976)
Specjalność: technologia ceramiki szlachetnej, szkła i materiałów ściernych
Życiorys
Urodził się 15 kwietnia 1899 r. w Warszawie, zmarł 4 października 1976 r. w Warszawie.
Studiował na Wydziale Mechanicznym Instytutu Technologicznego w Charkowie i Wydziale Chemii Politechniki Gdańskiej.
W latach 1923-25 był asystentem w Instytucie Chemii Nieorganicznej Politechniki Gdańskiej. W 1925 r. uzyskał doktorat. W latach 1925–27 przebywał w Czechosłowacji, gdzie uczestniczył w wyższym kursie ceramiki. Po powrocie do Polski pracował w zakładach ceramicznych m.in. Fabryce Fajansu i Porcelany w Nowym Dworze Mazowieckim, pełniąc funkcje dyrektora technicznego. W l. 1947-50 pełnił funkcję doradcy, a następnie dyrektora branży Ceramiki Szlachetnej w Centralnym Zarządzie Przemysłu Mineralnego w Warszawie, zaś po jego reorganizacji w l. 1950-51 był doradcą technicznym w Centralnym Zarządzie Przemysłu Ceramicznego i Szklarskiego. W l. 1951-58 pełnił funkcję zastępcy dyrektora ds. naukowo-badawczych w Instytucie Technologii Krzemianów w Warszawie, przekształconym następnie w Instytut Przemysłu Szkła i Ceramiki. W 1952 roku został wykładowcą, a w 1953 r. zastępcą profesora i kierownikiem Katedry i Zakładu Technologii i Produkcji Fajansu i Porcelany na Wydziale Ceramicznym AGH. W 1955 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym, a w 1967 r. — zwyczajnym AGH.
Był ekspertem Departamentu Pomocy Technicznej ONZ, autorem lub współautorem wielu patentów. Prowadził prace badawcze z zakresu przemysłowej ceramiki szlachetnej, materiałów budowlanych i ściernych. Współautor pracy "Polska Porcelana".
Członek wielu towarzystw naukowych.
Bibliografia
- Słownik biograficzny techników polskich. Z. 1. s. 162–163