Posąg Św. Barbary

„ „barbara” po łacinie znaczy cudzoziemka, mieszkanka z poza Grecji. Legenda głosi, że Św. Barbara, córka bogatego człowieka, potajemnie przyjęła chrześcijaństwo i złożyła ślub dozgonnej czystości. Było to za panowania cesarza Maksymiana Galeriusza (305-311) w czasie najkrwawszych prześladowań chrześcijan. Ojciec obawiając się o swój majątek, pozycję i życie głodził ją w wieży swego zamku, a gdy to zawiodło oddał pod sąd, a wyrok skazujący Barbarę na ścięcie sam wykonał. Prawdopodobnie ta nietypowa śmierć z ręki własnego ojca rozsławiła Jej cześć. Św. Barbara jest patronką ludzi narażonych na nagłą i niespodziewaną śmierć, jak: górnicy, hutnicy, marynarze, żołnierze, kamieniarze, więźniowie itp. Najwspanialszy kościół ma Św. Barbara w Czechosłowacji w miejscowości Kutna Hora, potężny gotyk z XIV wieku...”

Ks. Wincenty Zaleski SDB:”Święci na każdy dzień”.

Wyd. Salezjańskie, Łódź, 1982.

„...Patronami poszczególnych kopalń czy ośrodków górniczych byli różni święci: w Harcu - Św. Wolfgang i Andrzej, w Mansfeld - Św. Jerzy, w Salzburgu - Św. Rupert, w Czechach - Św. Mikołaj... Kult Św. Barbary w Polsce odnotowany został w pierwszej połowie XIV w. - w 1341 r. ufundowany został kościół szpitalny w Nysie. W literaturze staropolskiej (M. Rej) i w przysłowiach uwidacznia się Jej popularność, acz występuje tam ona, jako patronka ludzi „wodnych” (flisaków, przewoźników i marynarzy. Wg. Karola Mainka punktem wyjścia dla kultu Św. Barbary miało być istniejące od 1744 r. w Tarnowskich Górach bractwo Św. Barbary, patronki pomocnej w godzinę śmierci...Stąd przedostać się miał ten kult na poszczególne kopalnie...W drugiej połowie XVII wieku związek Św. Barbary z górnictwem był już dość szeroko rozpowszechniony.„

wg.: Józef Ligęza i Maria Żwirska: „ZARYS KULTURY GÓRNICZEJ”

Górny Śląsk, Zagłębie Dąbrowskie. Wyd. Śląsk, 1964.