Stanisław Chrzanowski

Stanisław Chrzanowski
Nazwisko	Chrzanowski
Imię / imiona	Stanisław
Tytuły / stanowiska	Prof. zw. inż.
Data urodzenia	27 sierpnia 1899
Miejsce urodzenia	Lwów
Data śmierci	25 grudnia 1979
Miejsce śmierci	Kraków
Dyscyplina/specjalności	mechanizacja, gospodarka cieplna
Wydział	Wydziały Politechniczne ;
Odznaczenia i nagrody	Krzyż Oficerski OOP, Krzyż Walecznych, Złoty Krzyż Zasługi, Order Sztandaru Pracy

Prof. zw. inż. Stanisław Chrzanowski (1899–1979)

Specjalność: mechanizacja, gospodarka cieplna

Nota biograficzna

Urodził się 27 sierpnia 1899 we Lwowie. Zmarł 25 grudnia 1979 w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim.

Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, gdzie w 1923 r. uzyskał dyplom. Od maja 1923 był asystentem Katedry Teorii Maszyn Cieplnych Wydziału Mechanicznego Politechniki Lwowskiej.

Uczestniczył w badaniach gospodarki gazem ziemnym w Borysławiu, następnie pracował w Dąbrowie Górniczej, gdzie prowadził badania cieplne w przemyśle i kierował laboratorium badań węgla. Pracował w Państwowej Fabryce Związków Azotowych w Mościcach koło Tarnowa. W czasie wojny został uwięziony i przebywał w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu (do 1942 r.).

Od 1950 roku został powołany na stanowisko kontraktowego samodzielnego pracownika nauki i kierownika nowej Katedry Silników Parowych i Kotłów na Wydziale Komunikacji AGH (Wydziały Politechniczne). Pracę dydaktyczną prowadził na studiach dziennych, wieczorowych i zaocznych, opracowywał dla potrzeb studentów podręczniki, skrypty i pomoce dydaktyczne. Prowadził liczne badania gospodarki paliwowej i energetycznej w wielu zakładach przemysłowych.

Od 1953 roku związany z Politechniką Krakowską.

Członek wielu stowarzyszeń naukowych i technicznych, m. in. Naczelnej Organizacji Technicznej, Stowarzyszenia Elektryków Polskich, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich.

Odznaczenia i nagrody

Order Sztandaru Pracy II klasy, Krzyż Oficerski OOP, Krzyż Walecznych, Złoty Krzyż Zasługi

Bibliografia

Słownik biograficzny techników polskich. Z. 1. s. 30–31