Jan Feliks Kiciński: Różnice pomiędzy wersjami

Z Historia AGH
Nie podano opisu zmian
Nie podano opisu zmian
Linia 3: Linia 3:
|given-name=Jan Feliks
|given-name=Jan Feliks
|honorific-prefix=Prof. dr hab. inż.
|honorific-prefix=Prof. dr hab. inż.
|image=Jan Kiciński.jpg
|birth_date=4 stycznia 1948
|birth_date=4 stycznia 1948
|birth_place=Lisewio Malborskie
|birth_place=Lisewio Malborskie

Wersja z 07:35, 19 maj 2023

Jan Feliks Kiciński
Jan Kiciński.jpg
Nazwisko Kiciński
Imię / imiona Jan Feliks
Tytuły / stanowiska Prof. dr hab. inż.
Data urodzenia 4 stycznia 1948
Miejsce urodzenia Lisewio Malborskie




Rok przyznania doktoratu h.c. AGH 2023
Powód przyznania doktoratu h.c. AGH Za wieloletnią i intensywną współpracę z Akademią Górniczo-Hutniczą im. Stanisława Staszica w Krakowie. W szczególności z inicjatywy Profesora Jana Kicińskiego prowadzone były wspólnie z Instytutem Maszyn Przepływowych PAN prace w zakresie diagnostyki polskich bloków energetycznych. W późniejszych latach Profesor Jan Kiciński inicjował wspólnie z pracownikami Akademii Górniczo-Hutniczej badania nad rozwojem Odnawialnych Źródeł Energii. Wspólne prace zakończyły się wieloma wspólnymi publikacjami oraz wdrożeniami.

Prof. dr hab. inż. Jan Feliks Kiciński (1948-) biogram będzie uzupełniony

Dyscyplina/specjalności: budowa i eksploatacja maszyn, mechanika, energetyka, odnawialne źródła energii, diagnostyka, dynamika maszyn wirnikowych, trybologia

Nota biograficzna

Urodził się 4 stycznia 1948 roku w Lisewie Malborskim.

W 1972 roku ukończył studia na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Gdańskiej.

W 1972 roku rozpoczął pracę zawodową w IMP PAN w Gdańsku, przechodząc wszystkie szczeble kariery naukowej od asystenta do profesora. Pełnił przez cztery kadencje funkcję Zastępcy Dyrektora ds. Naukowych, a następnie przez dwie kadencje funkcję Dyrektora Instytutu. W IMP PAN pracuje do chwili obecnej, pełniąc funkcję Kierownika Zakładu Energetyki Rozproszonej.

W 1979 roku w Instytucie Maszyn Przepływowych Polskiej Akademii Nauk w Gdańsku uzyskał stopień doktora nauk technicznych.

W 1986 roku na podstawie rozprawy "Wpływ prehistorii przepływów w ciągłym i skawitowanym filtrze smarnym oraz zapowietrzenia oleju na własności dynamiczne i statyczne łożysk ślizgowych", przedstawionej na Wydziale Maszyn Górniczych i Hutniczych AGH uzyskał stopień doktora habilitowanego.

W 1995 roku otrzymał tytuł profesora

W 2013 roku został członkiem korespondentem PAN.

W 2017 roku otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu Warmińsko-Mazurski w Olsztynie, a w 2023 roku AGH.


Przez 18 lat był także zatrudniony jako nauczyciel akademicki na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurski w Olsztynie.

Jego działalność naukowa koncentrowała się we wcześniejszym okresie na dynamice wirników i nieliniowej teorii drgań, a w ostatnich kilkunastu latach na ekoenergetyce, OZE oraz generacji rozproszonej.

Jego największym osiągnięciem naukowym jest opracowanie nowej, nieliniowej metodologii opisu stanu dynamicznego maszyn energetycznych wraz z narzędziami informatycznymi dla jej aplikacji w postaci systemu komputerowego MESWIR.

Opublikował 16 monografii, ponad 50 artykułów w czasopismach międzynarodowych.

Wypromował 12 doktorów, z czego 3 uzyskało nagrodę premiera, a 4 zostało wyróżnionych przez Radę Naukową Instytutu.

Aktualnie jest Dyrektorem i Kierownikiem Zakładu Energetyki Rozproszonej w Instytucie Maszyn Przepływowych PAN w Gdańsku oraz od 2000 roku na Wydziale Nauk Technicznych Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie.

Największym osiągnięciem utylitarnym jest opracowanie koncepcji i wdrożenie nowych technologii dla małoskalowej i rozproszonej energetyki, w tym zwłaszcza technologii CHP–ORC dla gminnych Autonomicznych Regionów Energetycznych.

Położył duże zasługi w zakresie organizacji i koordynacji dużych inicjatyw naukowo-badawczych i integracji środowiska naukowego. Był kierownikiem największego w kraju projektu badawczego z zakresu ekoenergetyki „Budowa Centrum Badawczego PAN – Konwersja Energii i Źródła Odnawialne”. W efekcie powstało największe i najnowocześniejsze tego typu centrum w Polsce i jedno z trzech w Europie. Był też kierownikiem wysokobudżetowego projektu kluczowego „Modelowe kompleksy agroenergetyczne”. Projekt ten uzyskał w 2015 roku najbardziej prestiżową w dziedzinie ochrony środowiska światową nagrodę Energy Globe Award (nagroda krajowa za najlepszy projekt w Polsce).

W lipcu 2011 roku powołany przez Ministra Rolnictwa i Rozwoju wsi Marka Sawickiego, na eksperta rządowego do spraw rozwoju odnawialnych źródeł energii na obszarach wiejskich. Jest ekspertem w zakresie Bioenergii w EII Team (ang. EII Team – czyli European Industrial Initiatives). EII Team jest jedną z sześciu Europejskich Inicjatyw Przemysłowych (w obszarze bioenergii, energetyki wiatrowej, energetyki słonecznej, CCS, Smart Grids oraz składowanie CO2) funkcjonujących w ramach Strategicznego Planu Działań dla Technologii Energetycznych (ang. Strategic Energy Technology Plan, w skrócie Set Plan).

W latach 2011-2014 był członkiem Komitetu Problemów Energetyki przy Wydziale Nauk Technicznych PAN.

Był głównym pomysłodawcą i osobą kontaktową w projekcie „Centrum Doskonałości: Czyste i bezpieczne technologie w energetyce”, finansowanym w całości przez UE.

Kierowany przez niego, przy współpracy z AGH w Krakowie, projekt w ramach SPO WKP 1.4.4 „Model zintegrowanego środowiska zarządzania utrzymaniem parku maszynowego” został wyróżniony przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego

W 2004 roku został powołany na stanowisko Dyrektora ogólnopolskiego Centrum Zaawansowanych Technologii „RIMAMI”, skupiającego kilka uniwersytetów i wybrane zakłady energetyczne (w tym niektóre duże elektrownie).

W 2006 roku został powołany na Koordynatora ogólnopolskiej Sieci Naukowej EKO-ENERGIA, skupiającej 8 instytutów resortowych i PAN mających największe doświadczenie i dorobek w zakresie energetyki odnawialnej.

W 2007 roku powierzono mu stanowisko Przewodniczącego Rady Programowej Bałtyckiego Klastra Ekoenergetycznego, skupiającego ponad 100 podmiotów gospodarczych, samorządowych i naukowych. Jest to największy klaster tej branży w Polsce.

Członek Komitetu Narodowego ds. Współpracy z Międzynarodowym Instytutem Stosowanej Analizy Systemowej (IIASA) w Laxenburgu przy Prezydium PAN, Zespołu Interdyscyplinarnego Ministerstwa Nauki i Informatyzacji ds. przygotowania projektu Programu Operacyjnego "Nauka, nowoczesne technologie i społeczeństwo informacyjne", Komitetu Budowy Maszyn PAN, Rady Naukowo-Technicznej GK ENERGA, Rady Programowej kilku czasopism o zasięgu międzynarodowym (m.in. Tribology) oraz ogólnopolskim (m.in. Diagnostyka, Napędy i Sterowanie).

Odznaczenia i nagrody

Nagroda Prezesa Rady Ministrów I stopnia, Nagroda Naukowa Prezesa PAN, Nagroda Badawcza koncernu Siemens, laureat konkursu o statuetkę APOLLO i statuetkę Zielonego Feniksa (za wkład w rozwój OZE i ekoenergetyki), dwukrotnie Nagroda Sekretarza Naukowego PAN, indywidualna Nagroda Polskiego Towarzystwa Tribologicznego, Nagrody Rektora Politechniki Warszawskiej

Bibliografia publikacji

Źródła do biogramu

Książki

Artykuły

Inne

stan na dzień 19.05.2023

Źródło: „http://historia.agh.edu.pl/mediawiki/index.php?title=Jan_Feliks_Kiciński&oldid=78352”