Antoni Schimitzek: Różnice pomiędzy wersjami
(Utworzył nową stronę „{{Infobox scientist
| name = Antoni Schimitzek
| image = schim.jpg
| family-name = Schimitzek
| given-name = Antoni
| additional-name =
| honorific-prefix = P...”) |
Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 13: | Linia 13: | ||
| alt = | | alt = | ||
| caption = | | caption = | ||
| birth_date = | | birth_date = 1868–1959 | ||
| birth_place = | | birth_place = | ||
| death_date = | | death_date = | ||
| death_place = | | death_place = | ||
| resting_place = | | resting_place = | ||
| Linia 46: | Linia 46: | ||
| children = | | children = | ||
}} | }} | ||
Prof. zw. inż. '''Antoni Schimitzek''' ( | Prof. zw. inż. '''Antoni Schimitzek''' (1868–1959) | ||
Specjalność: górnictwo, hutnictwo | Specjalność: górnictwo, hutnictwo | ||
Urodził się 9 listopada | Urodził się 9 listopada 1868 r. w Tarnowie. Zmarł 18 października 1959 r. w Krakowie i tam też został pochowany na cmentarzu Rakowickim. Ukończył AG w Leoben (1890), uzyskując dyplom inżyniera górniczego i hutniczego. Był twórcą cementowni „Górka”, współtwórcą pierwszej w Polsce elektrowni obwodowej w Sierszy. Prowadził poszukiwania rud cynku i ołowiu w Trzebionce. W 1937 r. przeszedł na emeryturę, ale po II wojnie podjął ponownie pracę w przemyśle materiałów budowlanych. Opracował m.in. projekt wstępny rozbudowy fabryki eternitu w Ogrodzieńcu i założenia projektowe do fabryki rur azbestowo-cementowych. Choroba zmusiła go do przerwania pracy — stracił wzrok. W 1959 r. otrzymał rentę za zasługi dla rozwoju gospodarczego kraju. | ||
Od | Od 1914 r. związany z AG, kiedy to został członkiem Komitetu Organizacji i Budowy AG. W 1922 r. jako prof. zw. objął Katedrę Organizacji Przedsiębiorstw Przemysłowych. | ||
Był wynalazcą m. in. aparatu bezpieczeństwa (1900), który wyłączał samoczynnie dopływ pary do maszyny wyciągowej po przekroczeniu przez nią szybkości lub po przejechaniu platformy wyładunkowej. Opublikował kilka broszur na tematy gospodarcze, oraz artykułów | Był wynalazcą m.in. aparatu bezpieczeństwa (1900), który wyłączał samoczynnie dopływ pary do maszyny wyciągowej po przekroczeniu przez nią szybkości lub po przejechaniu platformy wyładunkowej. Opublikował kilka broszur na tematy gospodarcze, oraz artykułów w czasopismach fachowych. | ||
Źródło: | Źródło: | ||
* Biuletyn Iinformacyjny Pracowników AGH 1998 | * Biuletyn Iinformacyjny Pracowników AGH 1998 nr 49. s. 12 | ||
* Życiorysy profesorów | * Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). Kraków 1956. S. 178–180 | ||
* Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 | * Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 nr 5. s. 6 | ||
* Słownik polskich pionierów techniki. Katowice 1986. S. | * Słownik polskich pionierów techniki. Katowice 1986. S. 188 | ||
* Słownik biograficzny techników polskich. Z. | * Słownik biograficzny techników polskich. Z. 14. Warszawa 2003. S. 122–124 | ||
{{DEFAULTSORT:Schimitzek, Antoni }} | {{DEFAULTSORT:Schimitzek, Antoni }} | ||
[[Category:Uczony]] | [[Category:Uczony]] | ||
Wersja z 16:19, 16 gru 2013
| Antoni Schimitzek | |
|---|---|
| Nazwisko | Schimitzek |
| Imię / imiona | Antoni |
| Tytuły / stanowiska | Prof. zw. inż. |
| Data urodzenia | 1868–1959
|
| Dyscyplina/specjalności | górnictwo, hutnictwo
|
| Odznaczenia i nagrody | Krzyż Oficerski PR (1928), Złoty Krzyż Zasługi (1931) |
Prof. zw. inż. Antoni Schimitzek (1868–1959)
Specjalność: górnictwo, hutnictwo
Urodził się 9 listopada 1868 r. w Tarnowie. Zmarł 18 października 1959 r. w Krakowie i tam też został pochowany na cmentarzu Rakowickim. Ukończył AG w Leoben (1890), uzyskując dyplom inżyniera górniczego i hutniczego. Był twórcą cementowni „Górka”, współtwórcą pierwszej w Polsce elektrowni obwodowej w Sierszy. Prowadził poszukiwania rud cynku i ołowiu w Trzebionce. W 1937 r. przeszedł na emeryturę, ale po II wojnie podjął ponownie pracę w przemyśle materiałów budowlanych. Opracował m.in. projekt wstępny rozbudowy fabryki eternitu w Ogrodzieńcu i założenia projektowe do fabryki rur azbestowo-cementowych. Choroba zmusiła go do przerwania pracy — stracił wzrok. W 1959 r. otrzymał rentę za zasługi dla rozwoju gospodarczego kraju.
Od 1914 r. związany z AG, kiedy to został członkiem Komitetu Organizacji i Budowy AG. W 1922 r. jako prof. zw. objął Katedrę Organizacji Przedsiębiorstw Przemysłowych.
Był wynalazcą m.in. aparatu bezpieczeństwa (1900), który wyłączał samoczynnie dopływ pary do maszyny wyciągowej po przekroczeniu przez nią szybkości lub po przejechaniu platformy wyładunkowej. Opublikował kilka broszur na tematy gospodarcze, oraz artykułów w czasopismach fachowych.
Źródło:
- Biuletyn Iinformacyjny Pracowników AGH 1998 nr 49. s. 12
- Życiorysy profesorów i asystentów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1919–1964). Kraków 1956. S. 178–180
- Biuletyn Informacyjny Pracowników AGH 1994 nr 5. s. 6
- Słownik polskich pionierów techniki. Katowice 1986. S. 188
- Słownik biograficzny techników polskich. Z. 14. Warszawa 2003. S. 122–124